Wstęp

W dwudziestym wieku w kościołach Boga powstali trudności z określeniem Pięćdziesiątnicy. Trudności te są spowodowani błędem w kalendarzu Hilelskim. Kalendarz ten, wprowadzony w 358 roku po N.Ch, określa Nów pozorną obserwacją w ostatnią ćwierć cyklu księżyca, i wprowadzał zatrzymanie przed nowią, według systemu praw, określonych tradycjami rabinackimi i określoną datą święta Wiązania Snopów.

Widzimy błąd w systemie ustalenia pewnej daty, która polega na obchodzeniu Pięćdziesiątnicy 6-go Siwana- a zgodnie historycznej tradycji Kościoła, Pięśdziesiątnica zawsze jest obchodzona w niedzielę, nawet u katolików, a także jasne wskazania w Piśmie zrobili System Hilelski nie do przyjęcia.

Kościoły Boga błędnie przyjęli system Hilelski w środku dwudziestego wieku. Błąd ten przyszedł do kościoła Boga, później -Światowy Kościół Boga. ich zmiany w 1974 roku stali powodem lańcucha błędów, które byli propagowane w filiach.

Kościoły Boga przyjęli dwa zasadnicze błędy, a jeżeli liczyć system Samarytański, to trzy, chociaż go raczej przestrzegali oddzielni osoby, niż poważne spółki kościelne.

Istnieje trzy zasadnicze błędne systemy określenia Pięćdziesiątnicy:

1. 16 Nisana, określona data, którą przestrzega większość współczesnych żydów (rabinackich zwolenników Faryzeuszy), i niektórzy judaiści, z kościołów Boga.

2. w niedzielę po sobocie, która przypada na święto Przaśników. Jest to nauka, którą przestrzegał Kościół Swiatowy Boga do 1974 roku. w nasze dni ten system wykorzystują niektórzy grupy mesjańskie, co obchodzą Pięćdziesiętnicę w niedzielę lub poniedziałek.

3. System Samarytański, zgodnie któremu obliczenie zaczyna się od Nowi, co idzie za równonocą i zaczyna się w niedzielę, co trafia na czas święta Przaśników, nawet jeśli jest ono obchodzone w drugim miesiącu.

Niedziela w ciągu święta Przaśnikóww nasze dni jest podtrzymywana jako poprawne święto historyczne Wstrząsa Snopa Światowym Kościołem Boga od 1974 roku, i niektórymi i niektórymi oddzielnymi grupami, nawet nie zważając na to, że nie obchodzą oni Wstrząsu Snopa, jak tego wymaga księga Kapłańska 23. Nie zważając na to oni, jak i inni, wspomniane wyżej, często popełniają bląd z powodu przesunięcia czasu, łącznie z samarytanami; czyje poglądy doprowadzają do przeniesienia na cały miesiąc w około pięćdziesięciu procentach przypadków. Wszystkie błędy są spowodowane systemem Hilelskim, który został zaprowadzony w 358 roku lub błędem samarytan, co do przyjścia nowego roku po rownonocy.

Tezy historyczne

Historycznie Kościoły Boga, przynajmniej do Błędów SKB, który zpoczątku obchodził Pięćdziesiętnicę 6 Swana, a później do 1974 roku - w poniedziałek, zawsze obchodzili w niedzielę, tak że, jak i według systemu świątyni. Nawet wtedy, gdy kościół rzymski oddzielił się od kościołów Boga w procesie rozpraw kwartodecymian w 192roku oni nie widzieli sensu zmieniać system ustalania Pięćdziesiątnicy. No powstała trudność, związana s jego zmianą w wyniku określenia Paschy nie żydowskiej (patrz artykuł Rozprawy kwartodecymian [277]).

Saddukei uznawali Kościół w ciągu całego jego istnienia, i zawsze obchodzili Pięćdziesiątnicę w niedzielę.

Kościół w Egipcie przestrzegał tego samego systemu, jak widać z Septuagina (LXX), który był oficjalnym greckim tłumaczeniem Starego Testamentu, i został przyjęty i przykazany do Egiptu dla egipskiej diaspory faraonem.

Podobną sytuację widzimy i u samarytan. Oni także obchodzili Pięćdziesiątnicę w niedzielę, ale z tą różnicą, że nowy rok u nich zaczynał się u nich po rownonocy, a właśnie w pierwszą nów po równonocy, a nie najbliższą nów jak w systemie kościelnym. Z tego powodu oni prawie w połowie przypadków obchodzili Paschą na miesiąc później, często obchodzili drugą Paschę jako pierwszą. Więc ten system, jak i żydowski zniekształcał całą kolejność wydarzeń. oni obchodzili święto w ósmym miesiącu, co było błędem Jerowoama, z powodu którego Bóg poprzedzał go za pomocą proroctw (patrz artykuł Jerowam i kalendarz Hilelski [191]).

System kościelny

System kościelny był prawidłowy i przestrzegał Prawo, które jak widzimy przestrzegali saddukei. System kościelny jest rozpatrywany w artykule Kalendarz Boży [156].

W okresie kościelnym nie było naruszenia terminów. Jak widzimy ze zbioru Miszny 200 roku, na podstawie którego został zrobiony Talmud, jako tłumaczenie. Pseudo naukowcy z niektórych kościołów Boga zgłosili poważne pretensje co do tego, że odroczenia mieli miejsce i w okresie kościelnym. Jednak jest to błędne twierdzenie, które jest zaprzeczone historycznymi świadectwami i samym Moszną.

Wpływowy żydowski lider (Iydeus) Filo, który pisał w Aleksandrii, twierdził, że cały system kościelny i diaspora mieli jedyny kalendarz, bez przeniesień, wykluczając spółkę Kurmańską, która także jest nazywana Esseną. Filo wyraźnie twierdzi, że Nówi byli określane dzięki zbieżnoścom, które obliczali szkoły astronomicznej. Miesiąc trwał od jednej zbieżności do drugiej. W okresie kościelnym nie było zauważono żadnego odroczenia. Dokładniej o tym można przeczytać w artykule Komentarz do doktrynalnej pracy SKB: czy powinni chrześcijanie obchodzić nowi [124].

Filon mówi:

"Czas trwania nowi, lub początku nowych okresów miesięcznych, a szczególnie okresów między jedną zbieżnością a drugą, było dokładnie ustalane szkołami astronomicznymi" (Judeus, Filo, Szczególne Prawa, II, XXVI, 140, traktat, autor F. Kolson, wydanie uniwersytetu w Garwardzie: Cambridge 1937).

Jest to znane twierdzenie historyczne, oprócz tego jest ono znane jako poprawne twierdzenie systemu Hilelskiego. Jak widzimy z Talmuda, nie ma innych świadectw tego, że byli podejmowane inne próby rozpatrywać możliwość przeniesień w ciągu całego okresu istnienia Kościoła, aż do jego upadku, ponieważ takie odroczenia nie powstawali nawet po zbioru Miszny 200 roku.

Dokładniej odroczenia są rozpatrywane w artykule Kalendarz a księżyc: odroczenie czy święto? [195], a także w niektórych odpowiedziach na często zadawane pytania z tego powodu.

Odbicie systemu Kościelnego w Septuagincie (LXX)

Upominania o obliczeniu Gomorów w LXX są rozpatrywane w artykule Pięćdziesiątnica: porównanie Kapłańskiej 23:11+22 w Septuagincie.

Septuaginta lub Siedemdziesiąt (LXX) - to tłumaczenie tekstu hebrajskiego na język grecki, zrobione w Aleksandrii. Właśnie temu powinien on odpowiadać tekstu żydowskiemu. Różności powinni pokazywać pozycji teologiczne w dysputach bardziej późnych tezach rabinackich. Tłumaczenie LXX, co było wykorzystywane tutaj, było zrobione Sirem Lanselotem K.L. Brentonem (Londyn, 1851, powt. Wyd. Hendriksona, 1992). Tekst grecki był romanizowany dla tego artykułu.

Kapłańska 23:15-17 (15) I odliczycie sobie od dnia po szabacie, od dnia, w którym przyniesiecie snopy do wykonania nimi gestu kołysania, siedem tygodni pełnych, (16) aż do dnia po siódmym szabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę pokarmową dla Pana. (17) Przyniesiecie z waszych siedzib po dwa chleby do wykonania nimi gestu kołysania, każdy z dwóch dziesiątych efy najczystszej mąki, kwaszone. To będą pierwociny dla Pana.

w Biblii króla Dzejmsa reszta tekstu jest przetłumaczona jak i w LXX. Podamy go dla porównania.

Kapłańska 23:18-22 (18) Oprócz chleba złożycie w ofierze siedem baranków bez skazy, jednorocznych, jednego młodego cielca i dwa barany. One będą ofiarą całopalną dla Pana razem z ofiarą pokarmową i z ofiarą płynną. Będzie to ofiara spalana, miła woń dla Pana. (19) Ofiarujecie też jednego kozła jako ofiarę przebłagalną i dwa baranki jednoroczne jako ofiarę biesiadną. (20) Kapłan wykona nimi przed Panem gest kołysania razem z chlebami pierwocin, razem z dwoma barankami. Będzie to rzecz poświęcona Panu, przeznaczona dla kapłana. (21) Tego samego dnia zwołacie lud. Będzie to dla was zwołanie święte. Nie będziecie wykonywać tego dnia żadnej pracy. Jest to ustawa wieczysta we wszystkich waszych siedzibach, dla waszych pokoleń. (22) Kiedy będziecie zbierali plon waszej ziemi, nie będziecie wycinali doszczętnie skraju pola i nie będziecie zbierali do końca kłosów. Zostawisz je dla ubogiego i dla przybysza. Ja jestem Pan, Bóg wasz!

Z tekstu LXX i tłumaczenia Brentona widać, że w tekście zaczyna się odliczenie z dnia po sobocie, siedem pełnych tygodni.

Nie ma wątpliwości, że to obliczenie zawiera Pierwszy Święty dzień Święta, z wyjątkiem tego przypadku, kiedy on trafia na sobotę.

Greckie słowo Sabbaton - to tłumaczenie żydowskiego słowa Szabat. Nie jest możliwe, żeby w tym przypadku chodziło o Dniu Świętym, ponieważ jak widać z tekstu hebrajskiego Kapłańska 23, istnieje trzy rodzaje dniej sobotnich. To: Szabat (Shabbath) lub zwykła sobota, Szabaton (Shabbathown) lub Święty Dzień Sobotni i Szabat szabaton (Shabbath Shabbathown) w przypadku dnia Odkupienia, który jest Sobotą Sobót lub samą świętą Sobotą. Dzień odkupienia jest wyżej od innych dniej i jest określany słowem sobota.

Obliczenie Pięćdziesiątnicy i trzy rodzaje dniej świętych

W Kapłańskiej 23, jak widzimy z tekstu hebrajskiego, jest pokazane, że metoda obliczenia Pięćdziesiętnicy zawiera siedem całych lub pełnych sobót. Co do wykorzystania terminów Szabat, Szabaton i Szabat Szabaton najbardziej dokładnym jest tekst hebrajski Kapłańskiej 23. Termin Szabbaton jest spotykany w Kapłańskiej 23:24,39. Do tego momentu sobota jest określana jako zwykła. A dni święte są nazywane świętymi zebraniami (qodesh migra). Święto Trąb - to Szabaton i określa się terminem qodesh migra. Święte zebrania Święta Namiotów i Ostatniego Wielkiego Dnia także są określane jako Szabaton. Więc różnica między Szabat i Szabaton jak święta i Szabat Szabaton, Dnia Odkuoienia, który jest samym świętym z sobót, jest widoczna. Takim czynem termin Szabat Szabaton jest wykorzystywany wyłącznie dla oznaczenia soboty Odkupienia (Kapł. 23:3, 23).

LXX ustała różnicy między Szabat a Szabaton wykorzystując termin hellinistyczny szabat dla Szabat i anapauzis lub odpoczynek dla Szabbaton, jak na przykład w Kapłańskiej 23 (wiersz 24 i 39). Obaj terminy oznaczają dawać odpoczynek. Więc LXX ustała różnicę między sobotą a Świętymi dniami, używając terminy sabaton i anapauzis, które są tłumaczone jako odpoczynek. To wyraźnie demonstruje, że przy obliczeniu Pięćdziesiątnicy są obliczane tylko zwykle soboty, a nie w żadnym przypadku dni święte. I to udowadnia, że za czasów tworzenia LXX, szóste Swana nie było wykorzystywane dla obliczenia Pięćdziesiątnicy, i że obliczenie było prowadzone od zwykłych sobót.

A termin Szabaton w stosunku do Pięćdziesiątnicy nie był wykorzystywany. Temu nie można przy obliczeniu używać święte dni święta Przaśnikow, tak przy określeniu jego początku, jak i samej Pięćdziesiątnicy. Dzień pięćdziesiętnicy - to następny dzień po siódmej sobocie, i to święte zebranie (SHD 6944; 4744; godesh migra, patrz także Grin, Biblia z komentarzami). Termin święte zebranie tutaj idzie za zwykłą sobotą, co ustała różnicę między świętymi dniami i Sabat, lub zwykłą sobotą. W LLX tekst jest podzielony na części, więc nie ma plątaniny w wykorzystaniu terminów dla oznaczenia zwykłej soboty (Shabat) i świętego zebrania na następny za nią dzień. Znaczenie terminu godesh mikra jest objaśniane dzięki świętu Dzień Trąb (Kapł. 23:24), gdzie jest on określany jako Szabaton. LXX w wierszu 24 przy tłumaczeniu terminu Szabaton używa słowo anapauzis.

Twierdzenie, że LXX rożni się metodą ustalania Pięćdziesiątnicy lub tym, że przy obliczeniu są wykorzystywane oprócz zwykłych sobót jeszcze i Święta lub inne dni, jest nie udowodnione, jak i twierdzenia, że obliczenia zaczyna się i kończy się na następny dzień po zwykłej sobocie. Dzień po sobocie jest i zawsze był pierwszym dniem tygodnia, który w romańskim systemie nazywają niedzielą. Określenie 6-go Swana jak święta Pięćdziesiątnicy - to błąd późnego systemu faryzeuszy, którzy bazuje się na tradycjach rabinackich, a temu nie ma systemu podwójnej soboty. Rabinacki judaizm specjalnie zmienił kalendarz za czasów Hilela II w celu obrony swych tradycji od oczywistej pozycji biblijnej. Proces układania kalendarza jest rozpatrywany w artykule Kalendarz Boży [156]. Na błąd rabinacki, który posłużył powodem błędnego ofiarowania podczas wstrząsu Snopa 16 Nisana ukazywał Jozef w końcu pierwszego stulecia, a także Filo w 40 roku.

Faryzeuszy judaiści w kościołach Boga bronili system rabinacki, nie biorąc pod uwagę jasne świadectwa historyczne przy określeniu Pięćdziesiątnicy. Argumenty na korzyść 6-go Swana, z LXX - bezpodstawne. Argumenty historyczne są określające.

Wczesna historia judejsko-chrześcjańska określenia Pięćdziesiątnicy

Wszystkie gałęzi Chrześcijaństwa z pierwszych wieków zaczynali obliczenie Pięćdziesiątnicy od niedzieli święta Przaśników w ciągu pięćdziesięciu dniej, a Pięćdziesiętnica była obchodzona kościołem w niedzielę po siódmej sobocie. To udowadnia, że wczesny kościół odrzucił zwyczaj faryzejski. Łukasz 4:16 i Dziejów 16:13 pokazują, że przy obliczeniu byli wykorzystywane pełne tygodnie. Nawet kiedy w drugim wieku trwały debaty kwartodecyman, ten fakt, że niedziela święta Przaśników - to początek obliczenia Pięćdziesiątnicy, nigdy nie wywoływał wątpliwości. Nie ma wątpliwości, że Pięćdziesiątnica w ciągu całej historii istnienia święta wszystkimi gałęziami kościoła była obchodzona w niedzielę. Tylko w dwudziestym wieku dzień obchodzenia Pięćdziesiątnicy był przenoszony w kościołach Boga, które całkowicie ignorowali tradycję historyczną tak Judejczyków jak i kościoła.

Obchodzenie Pięćdziesiątnicy lub święta Tygodni w pierwszych wiekach przed naszą erą świadczą o wielkich rozbieżnościach we względach wewnątrz judaizmu. Faryzeuszowi obchodzili Pięćdziesiętnicę 6- go Swana, a saddukiejczycy - zawsze w niedzielę, na pięćdziesiąty dzień od święta Wstrząsu Snopa, w który oni również obchodzili i niedzielę Przaśników. Ni egipska Terapeuta, ni palestyńska Essena, gałęzią której jest pierwsza grupa, nie obchodzili Pięćdziesiętnicę, ich główne święto, 6-go Swana. Oni nazywali ją świętom Tygodni lub Odnowienia Testamentu. Ich rok składał się z siedmiu pięćdziesięciodzienych okresów, każdy z których kończył się świętem rolniczym (Szurer Historia Narodu Hebrajskiego za czasów Jezusa Chrystusa, T. II, str. 595-597).

Różnica w obchodzeniu święta Tygodni w różnych sektach żydowskich pochodzi prosto od tłumaczenia słowa sobota w Kapłańskiej 23:11,15. Saducei i częściowo grupa Boetuzejska, rozumieli go jak właśnie sobotę , dzień tygodnia (patrz Szurer, tam że, t. II, str. 410., odrzucając tradycję faryzeuszy dla tekstu poprawnego (tam że str. 408+411). Takim czynem Wstrząs snopa i Pięćdziesiątnica trafiali na pierwszy dzień tygodnia, niedzielę. Faryzeuszy rozumieli termin, wykorzystywany w Kapłańskiej 23:11, jako odsyłacz do pierwszego świętego dnia tygodnia paschalnego, 15 Nisana (Shurer, t.III, str. 312). Księga Jubileuszy, która poprzedza Misznę, a także Filon i Józef rozpatrywali sobotę, jako ostatni dzień tygodnia paschalnego, 21 Nisana (Shurer tam że). Shurer twierdzi, że zwyczaj faryzeuszy jest podtrzymywany w Kapłańskiej 23:11, w Septuaginie (te epaurion tes protes) i że był on najbardziej rozpowszechniony za czasów Filo. Zgodnie ze statutem Damaskim Esena przestrzegała kalendarz Jubileuszy. Kalendarz Jubileuszy pewnie powstał jeszcze do Eseny za czasów Gasidyma w pierwszej połowie drugiego wieku około 160 roku przed NC (Szurer, t.III, str. 314).

Więc wszystkie trudności pochodzą od rozłamu, który zdarzył się w drugim wieku przed narodzeniem Chrystusa, wewnątrz judaizmu, w wyniku czego powstało trzy grupy. Folon i Józef podtrzymują pozycję faryzeuszy. Oni twierdzili, zgodnie wczesnych notatek kościelnych, że przestrzegali tylko Torę, i z powodu odrzucenia tradycji faryzejskich, wyrzekli się również proroków. pozycja ta w nasze czasy jest zaprzeczona przez naukowców. Oni przyznawali proroków tylko jako kanon, odrzucając tylko tradycji (Shurer, t.II, str. 407- 408). Ani żydzi, ani chrześcijanie nie uznają kanonów Starego Testamentu całkowicie, a chrześcijanie rozpatrują go razem z Nowym Testamentem.

Shurer uważa, że faryzeuszy uważali, że ofiara Wstrząsu Snopa była składana w pierwszy świąteczny dzień tygodnia paschalnego, co znaczy 15go Nisana z tłumaczenia LXX Kapłańska 23:11 gdzie mówi się:

.na drugi dzień święta wzniesie go kapłan (Brenton, tł. LXX, Kapł. 23:11).

Shurer uważał, że to było 15 Nisana, jeżeli założyć, że ranek pierwszego dnia był pierwszym Świętym dniem, świętem Wstrząsu Snopa- a Józef dokładnie ustała, że Wstrząs Snopa było obchodzono 16 Nisana, a temu pozycja faryzeuszy nie może pokazywać prawidłowe znaczenie tekstu w LXX. Pierwszym dniem uważano dzień, co idzie za sobotą, to znaczy pierwszy dzień tygodnia, niedzielę.

Pierwszy dzień tygodnia, niedziela, był broniony przez sadukijóów, a także przyjęty wczesnym kościołem Chrześcijańskim. Pamiętacie, że LXX tłumaczy tekst hebrajski następnie: w pierwszym dniu po sobocie on będzie go wstrząsał. Więc twierdzenia pro-faryzejskie są błędne. Greckie tłumaczenie tekstu hebrajskiego jest wykorzystywane dlatego, żeby inaczej tłumaczyć prawdziwy sens pierwotnego tekstu. LXX twierdzi, że drogą użycia słów pierwszy dzień, co znaczy pierwszy dzień tygodnia, co znaczy dzień po sobocie (Kap. 23:11), a właśnie niedziela. 16 Nisana - to nie pierwszy, a drugi dzień święta Przaśników i trzeci dzień tygodnia paschalnego, jeżeli brać pod uwagę czas przygotowania i położenia Nowego Testamentu, co bazuje się na Powtórnym Prawie 16:6. W takim kontekście LXX był pojmowany wczesnymi kościołami Chrześcijańskimi. Oprócz tego Chrystus był ofiarą na Wstrząs Snopa, a został wzniesiony jako snop ofiarny, rankiem pierwszego dnia tygodnia, w niedzielę (te de mia ton Sabbaton; Łukasza 24:1; Jana 20:1). Tekst Kapłańskiej 23:15 potwierdza to położenie, jak widzimy z różnych tłumaczeń (patrz artykuł Czas ukrzyżowania i wzniesienia [159] .

Inny aspekt, który dotyczy kościoła pierwszego wieku, jest w tym, że na święto Tygodni jest odsyłacz w Dziejach 16:12-13, gdzie termin sabaton jest podany w liczbie mnogiej, jak soboty, Marshalem w głównym tekście Biblii z komentarzami. Istnienie pewnego okresu oczekiwania przywodzi do myśli, że między sobotą a Pięćdziesiątnicą istnieje pewien odstęp. To nie wynika z tekstu. Oczekiwanie trwało do czasów sobót, oczywiście jeżeli liczba mnoga jest odsyłaczem do Pięćdziesiątnicy. Więc oni poszli do miejsca modlitwy w sobotę i zostali aresztowani i wzięte pod straże za to, co było nazywane Pięćdziesiątnicą. Termin Sabatton jak widzimy jest wykorzystywany dla oznaczenia zwykłej soboty po grecku, w tym przypadku również może mieć miejsce odsyłać do zwykłej soboty. Ale w każdym przypadku było oczekiwano takie wydarzenie: sobota lub Pięćdziesiątnica. Ten sam termin jest wykorzystywany u Łukasza 4:16 (patrz Marshal). Oznacza on raczej pewną grupę, niż oddzielne wydarzenia, a także to, że Pięćdziesiętnica szła od razu za zwykłą sobotą.

Więc w Piśmie Świętym nie ma potwierdzenia tego, że Pięćdziesiątnicę trzeba obchodzić właśnie 6 Swana. Taka pozycja jest bazowana tylko na ustnych tradycjach faryzeuszy, jak pokazuje pozycja sadukejów i wczesnego kościoła. Oprócz tego warto zaznaczyć, że w każdym oddzielnym przypadku, kiedy jest używana określona data kalendarza hebrajskiego, dla oznaczenia święta wykorzystują określony dzień określonego miesiąca. Ten fakt, że to nie dotyczy Pięćdziesiątnicy jeszcze raz udowadnia, że określona data nigdy nie była brana pod uwagę.

Chleb i nowe ziarno

Inny problem, który pochodzi od błędnego tłumaczenia LXX jest w użyciu do jedzenia chleba i ziarna (Kapłańska 23:14). Brenton tłumaczy ten tekst tak:

Żadnego nowego chłeba, ani suchich ziaren nie możecie jeść do tego dnia, kiedy złożycie ofiary Bogu waszemu: to wieczne postanowienie w wasze rody we wszystkich waszych mieszkaniach.

W M ten tekst jest przetłumaczony:

Kapłańska 23:14 (14) Aż do tego dnia nie będziecie jedli ani chleba, ani prażonych ziaren, ani kaszy, zanim nie przyniesiecie daru dla waszego Boga. Jest to ustawa wieczysta dla waszych pokoleń, we wszystkich waszych siedzibach.

W tekście idzie o nowe smażone ziarno jak widzimy z hebrajskiego słowa (karmel oznacza pełny świeży kłos z poła). Słowo "wilgotny" oznacza nowe ziarno (Biblia z komentarzami). Słowo, które oznacza chleb (arton) tłumaczy żydowskie lechem , co oznacza "jedzenie" (dla człowieka lub bydła) głównie chleb lub ziarno. Jeżeli tłumaczyć dokładnie, to do Wstrząsu Snopa nie wolno używać produkty z ziarna, lub jedzenie w ogóle. To położenie jest zaprzeczone prawem biblijnym. Jest zaprzeczone nawet tym samym tekstem, w stosunku do jedzenia i ofiar na Paschę lub pierwszy dzień Święty Przaśników (Wyj. 12:18; Kapł. 23:6, Powt. Prawa 16:8).

Tekst u Jana dokazuje to. Razem s tym tekstem, który oznacza nowe ziarno widzimy że było zabronione spożywanie ziarna nowego urodzaju i produktów z niego. Przaśny cleb do Wstrząsu snopa był robiony z ziarna, które było przechowywane z zeszłego roku do ranka niedzieli, kiedy było dozwolono wykorzystywać nowe ziarno.

Jozuego 5:10-12 (10) Rozłożyli się obozem Izraelici w Gilgal i tam obchodzili Paschę czternastego dnia miesiąca wieczorem, na stepach Jerycha. (11) Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy, chleby przaśne i ziarna prażone tego samego dnia. (12) Manna ustała następnego dnia gdy zaczęli jeść plon tej ziemi. Nie mieli już więcej Izraelici manny, lecz żywili się tego roku z plonów ziemi Kanaan.

Na następny dzień po Pasce, konkretnie 15 Nisana jedli stare ziarno. To nie było nowe ziarno. Więc stare ziarno było wykorzystywane do Wstrząsu Snopa, a tylko potem nowe. Ten prosty błąd był popełniony temu, że faryzeuszy chcieli przestrzegać raczej tradycji, niż Torę, i to powód dzięki któremu zostali ukarani (Przysł. 26:2).

Inne nieporozumienia

Jeszcze jeden błąd (jednak więcej podobny do prawdy, niż argumenty na korzyść 6-go Swana) dotyczy twierdzenia, że Pięćdziesiątnica trafia na poniedziałek. Pochodzi ona od założenia, że obliczenie zaczyna się od niedzieli po zwykle sobocie, w Swięto Przaśników i kończy się po siódmej sobocie. To twierdzenie jakoś objaśniało, że pięćdziesiąt dniej zawierają niedzielę, ale Święty dzień Pięćdziesiątnicy nie zaczyna się do zakończenia wieczora niedzieli, robiąc takim czynem świętym dniem poniedziałek. Tekst wyraźnie mówi, że rankiem po ostatnim tygodniu (hebdomados, LXX) to znaczy w niedzielę powinniście złożyć mięsną ofiarę Panu. LXX mówi, że tydzień trwa siedem dniej, i że są wykorzystywane właśnie te okresy siedmiodziene (hepta hebdomadas, patrz także Ps. 118 (119):164; Przesł. 24:16 dla określenia struktury w LXX i Taers, str. 247). Twierdzenie o obchodzeniu Pięćdziesiątnicy w poniedziałek było aktywnie propagowane Gerbertem Armstrongiem w Radio kościołów Boga we wczesne lata jego działalności, ale później odrzucono im i kierownictwem Radio (później światowego) kościoła Boga, jak nie pobożne. Ale byli i tacy, kto nie mógł dopuścić samej myśli o zwykłym błędzie w trakcie myślenia, i to położenie od czasu do czasu pojawia się. Ono nie ma potwierdzenia nie dzisiaj, ani wcześniej, i jest błędem logicznym i lingwistycznym.

Kiedy w 358 roku naszej ery był przyjęty kalendarz Hilelski, i od momentu jego wprowadzenia w Babilonie około 344 roku kościół Chrześcijański nadał przestrzegał poprawny dzień w ciągu tak długiego czasu, i rozpatrywał pozycje rabinacką nie tylko jak niepoprawną, ale i niewłaściwą.

System nie żydowskiej Paschy

Nie ma wątpliwości, że symbolizm Wstrząsu Snopa zostaje niezrozumiałym dla większości chrześcijan. Oni przyjęli symbolizm Paschy nie żydowskiej lub Isztar dla dnia niedzielnego wskrzeszenia z kultu wiosennego święta płodności. Słowo Pascha jest anglosaksońską formą Isztar, pogańskim systemem oddawania czci, która przyszła do Chrześcijaństwa w drugim wieku. Symbolizm pochodzi od zaginięcia Tammuza lub Dumuzi w piętek, i jego wskrzeszenia w niedzielę. to pokazuje symbolizm ziarna i nowego polowania. Tradycja paschalnego ciasta pochodzi od wypiekania pierogów dla Królowej Niebios na święto Isztar, na cześć tego, że wskrzesiła ona Tammuza (asyro- babilońskim analogiem którego był Dumusi). Jest to srogo zabroniono Biblią (Jer. 7:18; 44:19; SHD 3561 kavvan - pierogi ofiarne). Pierogi są wykorzystywane w symbolizmie komunii świętej i Darów. Płacz po Tammuzu (Jezek. 8:14) dotyczy symbolizmu porannego Paschalnego procesu śmierci/wskrzesienia.

Przejście od żydowskiej Paschy i święta Przaśników do symbolizmu piątka/niedzieli i systemu nie żydowskiej Paschy nie odpowiada systemowi biblijnemu i obowiązku składać ofiary świąteczne na Wstrząs Snopa w niedzielę, które wchodzi do siedmiodzienego okresu Przaśników po sobocie. Wymaganie obchodzić Pięćdziesiątnicę w niedzielę po siedmiu zakończonych sobotach lub pełnych tygodniach - to biblijna wymoga (zakończona sobota - to siedmiodniowy okres, patrz artykuł Kalendarz Boży [156] str. 2-3.

Problem, który doprowadza do błędów, w tym przypadku jest w kolejności, kiedy niedziela trafia na 15 Abiba, a sobota, która zwykle jest dniem przygotowywania - na 14 Abiba. Takim czynem Pierwszym świętym dniem będzie także i Wstrząs Snopa. To nie problem dla Judaizma, ale są tacy, kto uważa, że sobota w tym przypadku nie wchodzi do okresu świąt, a Wstrząs Snopa powinien iść po ostatnim dniu, włączonym do tego okresu soboty. W rzeczywistości 14 Abiba jest częścią okresu świąt i Wstrząs Snopa zawsze włącza się do okresu świąt.

Argumenty na korzyść 6 Siwana bazują się na umyślnie niepoprawnym tłumaczeniu biblijnego wskazania, są bazowane na rabinackim błędzie judejskim, z którą nie są zgodni niektórzy Judejczyk. Jego obrońcami w Chrześcijaństwie kieruje chęć przyjąć i przestrzegać prawdziwej systemy. Ich entuzjazm wywołuje powagę, ale błędy powinni być poprawione.

Samarytańskie obliczenie gomorów i Pięćdziesiątnicy

Pozycja, którą przestrzegali samarytanie, zaczynając od Kościelnego okresu, jest błędną przy ustalaniu Nowego Roku, który zgodnie z ich systemem zawsze trafia na pierwszą Now po rownonocy, jednak jest zgodna z Kościelnym systemem w tym; że on zawsze zaczyna się z nowego księżyca i idzie za zbieżnością.

Chociaż Chrystus od samego początku nie uznawał ich, jako oddzielny system, tak samo, jak nie uznawał i nie żydów, jednak kierował apostołów do zabłąkanych baranków Domu Izraela, ale nie do samarytan, którzy także mówili o swoim pochodzeniu od Izraela i Józefa (Mat. 10:5-6). W nasze czasy pytanie o ich pochodzeniu zostaje otwarte. Nie zważając na to do niedawnych por oni mieli kapłaństwo Lewitów, któremu przypisuje się czystość rodu, możliwie nawet więcej, niż rodu Lewi w Judei.

Kapłańska 23:15 samarytańskiej Tora mówi:

"trzeba odliczyć od pierwszego dnia po święcie, od tego dnia, w który przynosicie snop wstrząsu, siedem pełnych tygodni".

Siedem tygodni Gomorów odlicza się zaczynając od niedzieli na święto Przaśników. Pięćdziesiątnica w tym przypadku trafia na pierwszy dzień tygodnia, niedzielę, ósmego tygodnia. Nazwy tygodni, jak są one podane w notatkach samarytan, są takie:

1. "Tydzień przejścia przez (Czerwone) morze"(Wyjś. 14:26-15:21)-

2. "Tydzień zamiany wody marah (gorzkiej)(Wyjś. 15:22-26)-

3. "Tydzień elima, kiedy oni znałazłi dwanaście źródeł wody i siedemdziesiąt palm"(Wyjś. 15:27-16:3).

4. "Tydzień many która spadła na nich z nieba w pustynie"(Wyjścia 16:4-36)-

5. "Tydzień wydobycia wody ze skały"(Wyjś. 17:1-7)-

6. "Tydzień bitw przeciwko Amalika (Wyjścia 17:8-17)

7. "Tydzień nachodzenia pobliżu góry Synajskiej (Wyjś. 19:1 i dalej).

(porów. Silwia Pauels, Samarytanie, wyd. Alan Kraun).

Kolejność obliczenia gomorów także jest badana w artykule Pięćdziesiątnica na Synaju [115].

Podane wyżej argumenty udowadniają, że obliczenie gomorów zaczyna się od niedzieli w święto Przaśników i kończy się Pięćdziesiątnicą lub świętom tygodni na 49 i 50 dzień, które trafia na sobotę i niedzielę jako dwudniowy system. To zawsze było i jest teraz systemem, którego przestrzegali większość kościołów Boga, i nawet ci, co błędnie wykorzystują kalendarz Hilelski.

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA

Wstęp

Tezy historyczne

System kościelny

Inne nieporozumienia

System nie żydowskiej Paschy