(Wydanie 1.0 199504513) audio

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

Rozpatrzyliśmy główną idee, która jest założona w modlitwie, wznoszonej do Boga: Przebacz nam nasze grzechy, jak i my przebaczamy naszym winowajcom. Jedno jest niezmiennym warunkiem drugiego. Ale co znaczy przebaczenie? Przebaczenie w istocie jest aktem podporządkowania. Podporządkujemy się, oddajemy swe prawo na to, żeby uważać tego, czy innego człowieka odpowiedzialnym za swe postępowanie. Bardzo ważnym aspektem jest to, że wszystkie dzieje, co mają być przebaczane faktycznie są sprzeczne z prawem bożym.

Zostaniemy przebaczeni Bogiem tak samo, jak przebaczamy innych (Mark 11:25-26; Łuk. 11:4; Mat. 6:12-15). Takim czynem stosunki każdego człowieka z Bogiem wprost zależą od jego stosunków z sąsiedzmi. Miłość wyrasta z przebaczenia. Miłość nie niesie zła, jest długo cierpliwą (1 Kor. 13:1-8). Powinniśmy przebaczać innych, ponieważ Bóg przebaczył nas w imię Chrystusa. Powinniśmy dokładać wszystkie siły, żeby zrozumieć innego człowieka tak samo, jak to robi Bóg. Co więcej, powinniśmy znać, i pamiętać o tym, że Bóg sądzi nas po tym, jak my odnosimy się do innych (Mat. 18:23-35).

Jeżeli codziennie będziemy wyrażać pokutę w naszych grzechach, to będziemy bliski miłości bożej i tak zostaniemy miłosierni do innych, pycha przeszkadza przebaczeniu. W rzeczywistości my często chcemy, żeby winowajca otrzymał swoją porcję męki przed tym, jak go przebaczymy. Zemsta nie ma miejsca w naszym życiu. Zło możny zwalczyć tylko dobrem. Sąd i zemsta - to prerogatywa Boga (Rzym. 12:17-20; Heb. 10:30).

Powinniśmy "dawać i zapominać", ale to jeszcze nie wszystko. Trzeba pamiętać o obrazie, żeby potem mieć sprawę z winowajcą i tym, kogo obłazili. Po tym, jak konflikt zostanie wyczerpany, możemy zapamiętać o tym na zawsze. Bóg może przebaczać i zapominać (Jer. 31:34 i Ps. 103:12), ale w Biblii mówi się o tym, że nie powinniśmy pamiętać o tym.

Kiedy nas obrazili, chcemy zwalić winę na kogoś. Czym więcej składamy winę na kogoś, tym bardziej zdenerwowani i źli zostajemy. Oskarżenie, to nakładanie własnej winy na innych. Czasem się zdarza, że wykorzystujemy fakt winy innych dlatego, żeby usprawiedliwić siebie samych zamiast tego, żeby odnaleźć sposób normalnie reagować na obrazę. (d-r Dewid Stup i Djams Masteler, Przebaczać naszych rodziców, przebaczać siebie, Serwant publishing, Enn Arbor, Michigan, 1991, str. 253). (Luis b. Smids, Przebaczać i zapominać: odejść od niezasłużonej obrazy, New Jork, Xarper and Pay, 1984,str. 21).

Kiedy zwolnimy innego człowieka od ciężaru obrazy, to także zwolnimy siebie od skutków naniesionej obrazy. Bóg jest miłosierny i może wszystkich wybaczać. Tak przebaczenie dotyczy nas samych, Boga i innych ludzi. Jeżeli w naszym życiu będziemy taić zło, obrazy, nienawiść i swój gniew, kierując go przeciwko bliźniemu, to nie będzie nam miejsca z bogiem na tej ziemi. Nie będziemy wcieleniem miłosiernego i wszystko przebaczającego Ojca Niebios. Nasz wzrost duchowy zostanie wstrzymany.

Przebaczenie rozrywa błędne koło. Ono nie rozwiązuje wszystkie pytania typu: kto jest winny, kto postąpił sprawiedliwie w tym przypadku, co więcej, przebaczenie niby odchodzi od tych pytań. Jednak przebaczenie pozwała ludziom zacząć odnowa swe stosunki. Właśnie tym, zdaniem Sołżenicyna, różnimy się od bydła. Od zwierząt nas dzieli nie zdolność myślić, ale zdolność pokutować i przebaczyć (Pjilip Jensy "Niezwykła sztuka", Chrześcijaństwo dzisiaj, 8 kwietnia, 1991, str. 37). Więc powinniśmy pamiętać o tym, że Człowieku jest właściwe mylić się. Zapamiętywać, znaczy być bliżej do Boga.

W cyklu pokuty istnieje pięć faz. Można je przedstawić w wyglądzie tablicy, która na pewno będzie bardzo korzystną tym, kto uczy Biblię. To takie etaty: 1) Obraza, 2) Sądzenie o tym, "kto jest winny", 3) Zwrócenie do sprawcy krzywdy, 4) konflikt, 5) Zgoda (patrz artykuł: Przebaczenie (112)).