Chrześcijańskie Kościoły Boga

(Wydanie 1.1 20000925-20000925)

(Wszystkie prawa zastrzeżone ã 1998 Wade Cox)

Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

Praca ta rozpatruje mnogość Eloima w Bóstwie i nieuniknioność przemiany wybrańców w Eloim. Możliwość zostać Eloimem lub theoi była właściwa wczesnemu kościołowi. Praca ta wzajemnie powiązana z pracami Boskość Chrystusa oraz Bóg, któremu oddajemy cześć, a także s serią Duch Święty.

Kościół w trzecim i czwartym wieku przyjęła zmiany doktrynalne z pozycji tego, że wybrańcy będą istnieć jak Elohim lub Theoi, co wyrażało zasady, które bronilł Chrystus oraz Jan 10: 34-35 z Psalmu 82:6 i które były prawidłowym rozumieniem Kościoła. Tą oryginalną pozycję jest dokładnie pojaśniano w pracy Bóg Poznany (część 1-3), która się zjawi w najbliższym czasie. Ta praca dotyczy tego, co w rzeczywistości mówi Biblia i ustala plan, który ona określa. Po ustaleniu schematu biblijnego ona zostanie sprawdzona dla pewności na pojmowanie dawnych pism kościelnych. zAdanie i zasady są przedstawione we wstępie do Boga poznanego. Większość Zydo-Angielskich słowników wyróżniają różne użycie słów. Z tego wynika różne zastosowanie imion bogów, co jest pojaśniano z pozycji trynitaryzmu. Paradygmat tego rodzaju wymaga, żeby słowa bylo pojaśniano w kontekście, który by nie przedstawiał doktrynę absurda trynitarnego. Dlatego niektórzy, jak Frensis, Driver, Briggs, wykorzystywali Gesenius (tł. Robinsona tlum.Brauna, Drivera, Brigsa), próbując objaśnić wieloznaczność terminów stosowanych do Bóstwa i Wojska w granicach paradygmatu rozwijającej się religii. Dyscyplina nauk religijnych również się stara objaśnić znaczenie tych samych terminów w kontekście Starego oraz nowego testamentu. Taka próba uporządkowania odpowiada tak trynitariuszam, jak i agnostykom. Pierwszym, ponieważ położenie, które przyjęli, jest ostatnią formą ich struktury, ona nie była rozwijana do soboru Chalcedońskiego (ok. 451 AD) i używa grecką metafizykę, a ostatnich, ponieważ koncepcja istniejącego Boga, o którym piszę biblia, odróżnia się od synkretycznej natury ich wiar. Mamy sprawę z prawdziwymi słowami z tekstów.

Słowa, które są używane do pojęcia bóstwa w Izraelskim i nie Izraelskim społeczeństwach, również mogą być stosowane i do istot ludzkich. Badanie wykorzystania terminów Eloach, Elohim, El, Elim i in., oraz ich ekwiwalentów hebrajskich i chaldejskich pokazało, że oni wszystkie są stosowane do Boga Poznanego. Przykłady używania terminu Eloach (lub Elach)zawsze przewidują wykorzystanie liczby pojedynczej stosowano koncepcji Boga i jest różnym od tego, jak Eloach jest używany w 2 księdze Kronik 32:15; u Daniela 11:37-39; Abakuma 1: 11. Eloach nigdy nie posiada rodzajnika, chociaż Abakum określił go za pomocą sufiksu, który również można odnaleźć w księdze Psalmów 114:7 (patrz Teologiczny słownik starego testamentu Garris wyd. Moody, Chikago, 1980, str. 93). Taki stosunek nie zmniejsza znaczenie tego tekstu. Na przykład w tekstach Brauna-Drivera-Briggza Gesenius na El (SHD 410), strona 42 widzimy, że slowo znaczy bóg, ale z różnym podporządkowanym wykorzystaniem, dla wyrażenia idei mocy, które także jest stosowane do człowieka, który ma silę i stanowisko.

W ten sam sposób Eloim (SHD 430), strona 43 jest pojaśniano liczbą mnogą i będąc stosowano tak do władców lub sędzi, jak i do przedstawicieli Boga w miejscach świętych, lub żeby wyrazić moc i silę Boga. termin poszerza się na ludzi i na wojsko aniołów. Teksty biblijne pokazują, że takie proste objaśnienie odbicia bożego majestatu posiada sens, zgodnie zktórym terminy byli używane i w biblii. Takim czynem nazwa ta oznacza władzę, która z kolei jest powiązana z Bogiem. Temu tłumaczeniu sprzeciwiają się Trynitarjusze.

Prace trzynitaryjne, które próbują kontynuować koncepcji Biblii jak rozwój procedury strukturalnej do Trójcy, jak całości są bardzo rozpowszechnione. Wyraźnym przykładem jest praca Karen Armstrong Historia Boga, Heinemann, london, 1993 oraz S M LaKunia Bóg dla nas: Trójcaa Zycie chrześcijańskie, San Francisko, 1993. LaKunia przyznaje (dop. Religii ar. Trójca), że jak Stary, tak i Nowy Testament nie zawierają podstawy dla trójcy. Klasyczną pracą, do której się zwracają w tym celu jest praca W.F. Olbrite Jachwe a Bogi Chanaana, Londyn, 1968. G. R. Driver rozwija koncepcje mitu w jego Mitach i Legendach o Chanaane, Edinburgh, 1956. R. L. Foks idzie nawet dalej w tym kierunku w swojej prace Nieprawomocna wersja: Prawda a Wymysł w Biblii, Londyn, 1991. Została dokonana próba fundamentalistska trynitarna, żeby zmienić tłumaczenie tekstów biblijnych dla ukrycia koncepcji, i żeby odrzucić mnogość światowego Elohima. Przykładem tego jest Jozuego 22:22. RSV przytacza tekst:

Mark S. Smit we Wczesnej Historii Boga, Harper, San Francisko, 1990, str. 8 wnosi poprawkę, że na hebrajskim to brzmi jak "el, Elohim Jahwe, el, Elohim Jahwe " lub " Bóg bogów Jahwe, Bóg bogów Jahwe.

Więc to El przed Elohimem oznacza mnóstwo. Smit przytacza tekst, żeby pokazać wchodzenie słowa El do języka hebrajskiego i nabycie im znaczenia rzeczownika w dopełniaczu w znaczeniu Bóg. Smit broni pozycji pochodzenia żydowskiej koncepcji od Hanaańskiej, możliwie od czasów wieku żelaznego, od ugarytów, co wyznawali kult Jahwe (wstęp, str. Xxvii). On mówi, że do końca okresu króli, jednoosobowy Jahwizm był normą dla Izraela, co zrobiło możliwym konsekwentny rozwój Monoteizmu (tam że). Smit robi akcent na przeniesieniu obrzędów do religii Izraela. On mówi, że niektóre obrzędy, co są traktowane jak synkretyczne, są spadkiem dawnego Izraela (tam że, str. Xxxi), możliwie nawet Hanaańskiej bazy lingwistycznej, która w rzeczywistości jest tym że językiem, co i hebrajski. Smit próbuje ustalić wymogi biblijne, a potem badać je w bardziej szerokich granicach. Praca ta również dotyczy ustalenia granic biblijnych z tym, żeby je można było zbadać dokładniej, ale z innymi wnioskami niż te, co zrobił Smit. Badanie zostanie prowadzone dalej w pracę Mistyzyzm. Więc granicę ni powinny być ustalane poprzez przesądy socjologiczne. Struktura ma być prawidłowo odnowiona, podsumując że tekst biblijny oznacza właśnie to, co mówi. Jednak przesądy trynitaryjne wmieszali się do tego procesu. Zwoje morza martwego, teksty Ugaryt i Nag Hammadi rzucili światło na to, co było uważane za znaczenie tekstów biblijnych za czasów Chrystusa, i dlatego trzeba na nie się powoływać.

Poważne znaczenie ma to, że nie istnieje żadnego poważnego naukowego sprostowania tego, że za czasów Chrystusa Biblia była interpretowana tak, żeby się posyłać na Elohim lub Elam, i termin ten otworzył drogę dla koncepcji dwoistości lub Trójcy. Pracą zasadniczą z tego powodu jest praca Psalmy: ich pochodzenie i znaczenie, napisana Leopoldem Saburinom S. J., Alba House, NZ, wersja dopełniona (wydanie 1974r.) w tej pracę Saburin pokazuje koncepcje Rady Elohima. Na stronach 398 i dalej Saburin przelicza wykorzystanie Elohima, ale unika tłumaczenia jego znaczenia. Na stronach 72-74 Saburin posyła się na Psalmy 86:6-10; 95:3; 96:4; 135:5. Bene Elim, określone jak Syny Boga, są Bene Elion (Syny Najwyższego). Na stronach 102-104 on wspomina świętych lub pobożnych (gedosim) z psalmu 89:6-8, które są bożymi towarzyszami niebios; termin ten jest używany do pobożnych śmiertelników. Te istoty nadziemne tworzą Ben Elim lub Ben Ha-Elohim. Ben Ha- Elohim są Synami Boga (-ów). Saburin, wspominając również komentarzy Koppensa (ETL, 1963,str. 485-500) o tym, że rzeczownik gedosim przybiera w tekstach Mazoreckich znaczenie głównego Sądu Jahwe, członkowie którego są uważane Elohimem (str. 102), mówi z tego powodu:

Koncepcja zebrania niebios nie tylko forma literacka, to żywy przykład wiara Izraela.

Słowo to powszechnie uznane jest wykorzystywane w liczbie mnogiej tutaj i w Wyjściu 22:8-9 poprzez tłumaczenie go jako sędzi, ale w rzeczywistości jest używane słowo Elohim. W ten sam czas i w języku hebrajskim są dwa ogólnie uznanych słowa dla określenia sędzi. Te słowa SHD 6414 paliyl (Wyjś. 21:22; Powt. Prawa 32:32) oraz SHD 8199 shaphat (Liczb 25:5; Powt. Prawa 1:16 i następne). Słowa te były używane w ten sam czas, co i słowo Elohim. Więc to rozchodzenie było użyte świadomie, żeby określić nie sędzi, a inne pojęcie. Koncepcją, na którą był skierowany Dany termin była władza Boga, która się rozpowszechniła na wiernych Izraela. Rządząca włada Izraela takim czynem była częścią Elohima. Rozpowszechnienie to było odzwierciedleniem systemu niebios jak wskazane w Liście do Hebrajczyków 8:5. System ten jest widoczny w całym Starym Testamencie, i w ten sam sposób użyty i w Nowym. Bożym zamiarem było napisanie prawa poprzez ten testament w serca i zmysł ludzi, żeby nie potrzebowali nauczycieli (do Heb. 8:10).

Stary testament demonstruje podporządkowany stosunek Elohima i graniczy ich pełnomocnictwa. On również określa Anioła Jahwe (termin się czyta jak Ehowa, w dawnych tłumaczeniach Jho z tekstów Elefantyjskich, por. Pritczard Dawni bliźni Wschód: Antologia Tekstów i Obrazów, Princeton 1958, str. 278-282) i jego stosunek do prawa, które służy podstawą dla pytania władzy Chrystusa. Określenie Anioła Jahwe bierze swój początek od Rodzaju 16:7 (patrz NIV ). Również jest określany poprzez tłumaczy jak Anioł oblicza Jego (Izajasz 63:9). Również są spotykaneszczególne przypadki istot mnogich, co się odnoszą do Jahwe. Zmiany Jahwe do Adonai (Soferim) w 234 miejscach jest spotykane w Dodatku 32, Poradnik Biblijny (patrz również Dod. 31 dla piętnastu punktów nadzwyczajnych i dodatek 33 dla zmian i wstęp Gabsburgski do biblii Żydowskiej, str. 318-334). Anioł się ukazywał Abrahamu i jego rodzinie. Agar widziała anioła do którego się zwracali Ty, Bóg, który widzi. To był El. Istota się nie zmieniła, a zwracali się do niego, jak do Anioła Jahwe. Aniół ten, co był Jahwe, zjawiał się Abrahamu w Rodzaju 17:18:3 (pierwsza z 134 poprawek Soferim; patrz Massora, a właśnie 107-115 oraz Ginsburg, tam że). Zmiany, co wpływają na tą koncepcje znajdujemy w Rodzaju 18:3, 27, 30, 32; 19:18; 20:4; Wyjścia 4:10, 13; 5:22; 15:17; Liczb 14:17. Do Elohima się odnosili w ten sam sposób, i dlatego spisek potrzebuje objaśnienia; do trzech istot, co się jawiły Abrahamowi stosunek był jak do Jahwe bez zmian, i do dwu aniołów w Rodzaju 19, co zburzyli Sodomę odnosili się jak do Jahwe, bez odróżnienia, co możliwie i jest powodem zmiany Soferim. Zniszczenie Sodomy było dokonane Elohimem (Rodzaju 19:29). Więc nazwa Jehowa lub Zahwe jest używane w strukturze hierarchicznej od Jahwe Wojska, Boga Najwyższego lub Eloach, do Elohima Izraela, który jest Bogiem podporządkowanym, do dwu aniołów, które z kolei byli podporządkowane Elohimu. W ten sposób termin ten służy określeniem władzy, delegowanej od Eloacha. Elohim, co był Aniołem Jahwe, również jawił się Awimelechu w Rodzaju 20:4 i dałej. W Rodzaju 21:17-30 do Elohima się zwracają jak do Anioła Elohima.

Do samego Abrahama się odnosili jak do Elohima w Rodzaju 23:6. Ternimy są tłumaczone jak Książ potężny, ale w oryginale są słowa SHD 5387 nbsoy dostojny jak król lub szejk i SHD Elohim, stąd król lub Książ Elohim.

Słowa, przetłumaczone jak Książe potężny w rzeczywistości mają znaczenie Książe Elohima. To nie wielka niewygoda dla Trynitarjuszy i współczesnego Judaizmu, ponieważ tłumaczą to jak Książe potężny. Takim czynem Abraham i Mojżesz byli uznane przez biblię jak Elohim. Anioł Jahwe był mianowany Elohim, Jehowa i Anioł Jehowa w ofierze Izaaka w Rodzaju 22:11-12 (patrz słownik opisowy biblii). Ta istota podporządkowana nie była wszechwiedzącą. Ona się zjawiała w Rodzaju 24:7, 30-44, 48 i na pewno nie była Elochem.

Anioł Jahwe odkrył się Jakubowi jak El Beta-El lub Bóg (El) Domu Bożego, stąd arcykapłan Domu Bożego (Rodzaju 28:21-22). Ten Jahwe, Elohim Patriarchów i El Domu Bożego, co później określa siebie jak Anioła Ha-Elohim lub Boga(-ów)(Rodzaju 31:11-13). Ten Elohim uczy Jakuba (Rodzaju 35:1-13). Rodzaju 35:11 i dalej używa termin Abi-El lun mój Ojciec. Termin Elohim Abi El Shaddai także ma znaczenie Bóg, Który Oddaje cześć Bogu Wszechmogącemu. Ten anioł był Penuilem lub Obliczem Boga (Rodzaju 32:24-30). Oseasz określa tego Anioła jak Elohim (Oz. 12:2-9). Aniół ten, jaden z Elohima był Elohimem (lub Dowodzą Wojska - Elohi ha Tsebaavch), którego nieprawidłowo nazywają Bogiem Wojska (ignorując rodzajnik The).

On był Ax-Elohim lub Brat Elohim, wskazując na bardziej szerokie stosunki rodzinne Elohima. Amos 9:5 również uznaje to znaczenie, co jest zgodne z Eszua 5:15. Anioł ten był Dowódzą Wojska lub Naczelnikiem Armii Boga. Ehowa, jego pamiątka, okazuje się innym określeniem Anioła. Koncepcja pieczątki lub znaku bierze początek z wyjścia 3:15 (Moje Imię - Moja Pamiątka). Jakub rozglądał tego Elohima jak Anioła Zbawienia (Rodzaju 48:15-16).

Anioł Jahwe zwracał się do Mojżesza na Górze Boga (-ów) (Ha-Elohim) i nazwał siebie Elohim Abrahama, Izaaka i Jakuba (Wyjścia 3:1-6, 10-12). Został wydzielony i mianowany posłańcem Eloacha, Bóga Wojska lub Boga Najwyższego. Istotą tą był Anioł w Obłoku z Wyjścia (Wyjś. 13:21; 14:19 ( zwróćcie uwagę na określenie, co ciągle się zmienia)), który był Jahwe, co rozsunął może (Wyjżcia 14:12), Jahwe w Snopie Ognia i Chmur (Wyjścia 14:24). Więc ma On kilka tytułów, co się zmieniają. Właśnie on dał prawo Mojżeszowi i ustalił siedemdziesiąt starszych Izraela (Wyjś. 24:9-18). Potórnego Prawa 5:30:33 określa tą istotę jak Jahwe i jest on poslańcem Jahwe Wojska, którego według słów Chrystusa, nikt z ludzi nie widział i nie słyszał jego głos (Jan 5:37, 6:46). Aniół ten był odbierany jak Obecność Boga, stąd i nazwa Anioł Obecności. On jest bogiem podporządkowanym, wyznaczony jak Elogi Izraela jego bogiem nad jego towarzyszami (Ps. 45:6-7; patrz również Do Heb. 1:5-13; Rzym. 15:6; Ef. 1-3). Jahwe przysłał swego Anioła, żeby wyprowadzić Izrael z Egiptu (Liczb 20:16) i żeby wyprzeć ludność Hanaana (Wyjścia 33:2-3). Anioł ten był Jahwe, który rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz (wyjścia 33:11)=, i Mojżesz nie odróżnia ich (Wyjścia 33:12-17). Więc obecność Boga była wcielana poprzez Anioła, który był jego twarzą lub persona, co jest łacińskim ekwiwalentem słowa twarz lub maska, i od którego pochodzi osoba, co jest nie prawidłowo używana i ograniczana w Trójce.

Anioł Jahwe pozostawał z Izraelem w ciągu całego okresu Sędzi, kiedy otrzymał imię Jahwe (patrz Sąd 6:11 i dalej). Do Anioła się zwracają Adonoi (wiersz 13), Jahwe (wiersz 15)(zmieniony przez Soferima) oraz Anioł Elohim (wiersz 20). Do tego Anioła również się zwracają jak do Jahwe Szalom lub On przynosi Pokój, stąd on jest Książę Świata, tytuł Mesjasza. Gedeon modlił się i składał ofiary Bogu, a nie temu Elohimu (Sąd 6:36), nie zważając na to, że ten Elohim przedstawił możliwość Duchu Pana wejść w Gedeona (Sąd 6:34).

Anioł okazywał się rodzicom Samsona, i do niego się zwracali jak do Elohima (Sąd 13:19-20).

Anioł ogłosił swoje imię, które brzmiało jak peli (Sąd 2:18), co się tłumaczy jak wspaniały, tytuł Mesjasza (Izajasza 9:6). Anioł się zjawiał za czasów Króli (2 Sam. 24:16; 1 Kr. 21:12-30). Ten anioł jest pośrednikiem między niebom a ziemią z Księgi Kronik 21:16. Anioł Jahwe był Jahwe, który mówił poprzez proroka Gada (wiersz 18). Tłumaczenie Samuela pokazuje, że tutaj są obecne dwa Jahwe - Anioł Jahwe i Jahwe, któremu składali ofiary. Jahwe kieruje Aniołem (2 Kronik 21:27). Dawid się bał gniewa Anioła Jahwe i dlatego przeniósł Świątynię lub Dom Boży (1 Kronik 22:23).

Anioł Jahwe się zjawiał Eliaszowi, a imię jego było Jahwe (1 Król. 91:5-12). On mówił, broniąc króla w Księdze 2 Królewskiej 1:3. On mówił od imienia Jahwe w 2 Królewskiej 1:15, że jest określany jak Jahwe Wojska 2 Królewskiej 19:31-32; 2 Kronik 32:31; Izajasza 37:36 określa Anioła jak Elogi Izraela. Ten Anioł Jahwe jest pośrednim Bogiem Izraela, obrońcą Izraela (Ps. 34:7).

Zwrot pełen szacunku do Jahwe i jego wyższemu Jahwe Wojska znajdujemy u Jezechela (patrz również SHD 3068, 3069). Jehowa się zwracał do Jehowy Wojska jak Jehowax (naprz. Jezech. 16:36; 31:10, 15; 38:10,14; 39:8 i td.). Dabar Jehowa lub słowo Echowa jest przytaczane u Ezechela. Ezechel 31:1 i dalej zwraca się do Sada Boga (-ów)(Xa-Elohim). Adonai Egowich używa się do proroctwa u Ezechela 29:8, takim czynem mając na uwadze rozgraniczenie między Słowem Boga a Adonai Egowa. Koncepcja hebrajska zawiera Memra, co zostało przetłumaczone jak logos w greckim Nowym Testamencie.

Anioł słowa Bożego (Memra) odbiera się jako Mesjasz. Zachariasz 3:1-9 pokazuje Anioła jako Sędzię i określa jego jako Jahwe i Anioła Jahwe. Szatan występuje jako oskarżyciel. Anioł ma władzę wyniesienia wyroku i dlatego jest prawdziwym sędzią Testamentów oraz Elohima z Psalmu 82:1, co stoi śród Zebrania Ela i sądzi w granicach Elohima. Psalm 110:4 poszerza pasterstwo od Aarona do Melchideseka poprzez jego jestestwo. DSS pokazuje, że Judaizm oczekuje dwóch nadejść Chrystusa (patrz G.Verms Zwoje Morza Martwego w języku angielskim, szczególnie Mesjańską Antologie i tłumaczenie trzynastu fragmentów z jaskini XI). Mesjasz pochodził z rodów Natana i Lewiego (patrz Zach. 12:10; stąd Lukasz 3). Antologia Mesjańska udziela uwagę obietnicom Lewiego w Powtórnym Prawie 33:8ó11 i 5:28-29. Tekst przyznaje proroctwo Powtórnego Pńrawa co do Mesjasza jak w Lichbach 24:15-17. Mesjaszem Aarona i Mesjaszem Izraela była ta sama osoba z tekstu Damaskiego (VII) i nie opublikowanego fragmentu w jaskini VI (Verms; str. 49). Tłumaczenie Kumrańskie traktuje Melchizedeka jak Elohima i Ela. Pochodzi to od treści ostatniego wyroku, wyniesionego Kapłanem Mesjańskim oraz duchowieństwem. Izajasz 52:7 wykorzystuje Elohim w kontekście Mesjańskiego przyjścia na Syjon (patrz do Heb. 12:22-23). Utożsamiali go z archaniołem Michalem i wlanie on był na czele Synów Bogów Praworządności. Takim czynem niektóre sekty Judaistyczne utożsamiali Mesjasza z Michalem (Dan. 12:1). To jest przestarzała doktryna Adwentystka, która działała do 1931r.

Mesjasz też jest utożsamiany z Melchizedekiem. Obaj porównania są błędne. Melchizedek znaczy Mój Król - Pobożność lub Mój Król - Sprawiedliwość ( pobożność i sprawiedliwość są uważane synonimicznymi, patrz Verns; Zwoje Morza Martwego w języku angielskim). Gdyby Melchizedek był Mesjaszem powstał by problem z wcieleniem oraz ofiarowaniem. Chrześcijańskie dopuszczenie, że Melchizedek - to Mesjasz, pochodzi od nieprawidłowego rozumienia tekstu Listu do Hebrajczyków 7:3. Terminy bez ojca; bez matki i rodu (apator i in.) pochodzą od konieczności zapisać pochodzenie Aarona (Nehem. 7:64) dla Lewickiego duchowieństwa. Terminy początek dni i koniec życia należą do konieczności zaczynać wykonywanie obowiązków w trzydzieści lat i zostawiać sprawy w pięćdziesiąt (Liczb 4:4-7). Arcykapłan nażladpwał swego poprzednika w dzień jego śmierci. Mielchizedek nie miał tej wymogi. W Liście do hebrajczyków jest zapisane, że był on mężczyzną (do Heb. 7:4). Został stworzony jak syn Boga (do Heb. 7:3), ale nie był synem Boga, co był jeszcze jednym kapłanem (do Heb. 7:11). Takim czynem wszyscy wybrańcy mogą być członkami duchowieństwa, będąc jako Synowie Boga, niezależnie od rodowodu i wieku, będąc kontynuowane w wieczności. Możemy tylko domyślać się kim był Melchizedek (patrz pracę Melchizedek (128)). Esen nieprawidłowo traktuje tekst, po mesjański, jak zawierający elementy współczesnego fundamentalizmu. List do Hebrajczyków wygląda napisanym dla naprawienia tego błędu, ale sam jest źle komentowany. Midrasz napolega, że był on Szem (Raszy), będąc królem (melek) nad świętym miejscem (tsedek)(Abraham ibn Ezra i Nahmanides). Było to miejsce, gdzie miał być zbudowany kościół dla Bożej Obecności, którą Midrasz utożsamia z Jerozolimą w całości, z tekstu Pobożność, pomieszczona w niej (Is. 1:21)(ibn Ezra i Nahmanides, patrz od. Soncyno do Rodzaju 14:18).

Ale bardziej ważnym jest to, że koncepcja Rada Elohima była absolutną i zrozumiałą i zawierała wystarczająco zrozumiale objaśnienie tekstów Starego testamentu; w których idzie mowa o Elohimie. Z jednej szrony jest zrozumianą podporządkowana struktura Elohima, ale z innej jest nieprawidłowo komentowany jego stosunek do Michała oraz Melchizedeka.

Jahwe Sawaof lub Jahwe Wojska - to imię Boga(Izajasz 51:15; 54:5; Jer. 10:16; 32:35 i następne; Amos 4:13; 5:27); co jest Eloachem. Istota ta ma syna z komentarza tekstu 1 Księgi Kronik 22:11 możliwie syna Egi Ehowa. Oczywiście Eloach ma syna, wychodząc z tekstu Przysłów 30:4-5. Takim czynem Syn Eloacha okazuje się Elogi Izraela, ale nie objektem modlitw i ofiarowania.

Ten Elohim, pomazany jego Bogiem posiada tron Elohima (Ps. 45:6-7), a także stoi w Zebraniu Ela i jak sędzia wewnątrz Elohima ( Ps. 82:1). Stąd:

O Boże, powstań, odbądź sąd nad ziemią (Ps. 82:8).

Końcowy wynik działalności Anioła Jahwe jak Elohima rozpowszechnia się na dom Dawida w Starym Testamencie. Ze Starego Testamentu absolutnie zrozumiało, że losem wybrańców, jak domu Dawida, jak króla Izraela było zostać jak Elohim, jak Anioł Jahwe na czole.

Termin przed nim jest tłumaczony jak na czole. Więc Anioł Jahwe był Elohimem na czole domu Izraela. Istotą to może być tylko Mesjasz.

Stary Testament takim czynem wygląda jako dopełnienie do statusu Izraela. Domu króla radzą kontynuować rządzenie Elohima z Jerozolimy wśród narodów. Widzimy, że nie jest to koncepcja fizyczna. Ni zrobiona na zasadzie Nowego Testamentu.

Słowem, które w liczbie pojedynczej jest używane dla określenia imienia Boga Najwyższego jest słowo Eloach. Jest używane w stosunku do Boga-Ojca i nigdy do Chrystusa.charakternym terminem, co używa się do rozpowszechnionego porządku Wojska, które działa pod władzą Boga jest Elohim.

Elohim działa jako Rada tak wśród wojska, jak wśród ludzi. Zasada, którą bronią Trynitarze, że Rada składała się ze światowych sędzi Jerozolimy - to twierdzenie, wzięte z komentarzy Rodzaju. Było to przejętym pojmowaniem pierwszego stulecia, które mówi, że rang Elohima lub Teoi był poszerzany na ludzi, i wydawało się, że poszerza się on na Mojżesza co do Filona oraz Josyfa. Pozycja chrześcijańska została wyrażona Irenejem. Ona z kolei przejęta współczesnymi naukowcami. Na przykład Greg i Groch posyłają się na Ireneja; który mówi:

Niema nikogo, kogo by pismo święte nazywało Bogiem, oprócz Ojca wszystkiego i Syna, i tych kto włada wybraniem (Wczesny Arianizm - Aspekt Zbawienia, Fortress Press, Philadelphia, 1981, str. 68)

Irenej wykorzystał greckie słowo meou, które jest ekwiwalentem żydowskiemu Elohim. Współczesna pozycja co do tego twierdzenia polega na tym, że anielskie Wojsko nie było włączane do tego terminu.

Dokładniej jest uważane, że oni byli podporządkowane ludzkości (błędne rozumienie 1 listu do Kor. 6:3, co dotyczy tylko upadłego Wojska, lub tego, co nie przeszłą przyjęcia, którego nie potrzebowali). Upadłe wojsko było rozglądanie wczesnymi teologami jak takie, które mogło być przeprowadzone do pokuty (dalej to jest rozglądano w pracę Bóg Poznany).

Współczesne badania pokazują, że Judaizm do wieków średnich przyznawał dwoistość Bóstwa - a właśnie: jednego wyższego Boga i Boga podporządkowanego (patrz Piter Himan Monoteizm: Nieprawidłowo Używane Słowo w Naukach Żydowskich? JJS 42 (1991), 1-15; Margaret Barker Wielki Anioł: SPCK, London, 1992; a także Churtado Jeden Bóg, Jeden Pan: wczesne Obrzędy Chrześcijańskie i Dawny Żydowski Monoteizm, Fortress/SCM; jego artykuł w Słowniku Jezusa i Ewangelia (wyd. Green McKnight and Marshall, Inter- Varsity Press, 1992); i jego nie opublikowane Co rozumiemy pod "Monoteizmem Pierwszego Stulecia"?(Uniwersytet Manitoba, praca badawcza)). Teologiczny słownik Starego Testamentu (93str.) odrzuca pochodzenie Elacha, biblijne imię Boga, od dwóch bogów, Ela i Acha (skrót Aex lub " ja będę", jak przypuścił Fejgin (JNES 3:259)). Prawie nie ma wątpliwości, że Eloach - to Bóg Najwyższy, i że dwoistość Izraelskiego bóstwa zawiera wyższą oraz podporządkowaną formy.

Gdy się zwracają do Boga Najwyższego, odróżniają go od podwładnego Jahwe epitetem Jahwe Wojska lub Elion, określenie Wyższego. Próbę rozróbki koncepcji Boga zrobił Smit (w cyt. Tekst). Twierdzi, że prawdziwym bogiem Izraela był El, ponieważ El nie jest imieniem Jagwistycznym. Dlatego El był prawdziwym głównym Bogiem grupy, nazwanej Izraelem. Smit znajduje wsparcie w Rodzaju 49:24-25, które przedstawia imiona Ela oddzielnie od wymieniania o Jahwe w wierszu 18. Także ks. Powt. Prawa 32:8-9 stawi Jahwe jednym z synów Ela, nazywanego Elionem.

Soncino tłumaczy tekst Mazorecki (MT) jak w zależności od i liczby dzieci Izraela. Takim czynem jest ustalany związek z dwunastu plemionami i terytoriami Hanaanskimi, ale tylko rabinem Rachtam.

MT mówi bene yisrael, gdzie Septiagint (LXX) mówi aggelon theou, a Kurian - bnyilhym (lub ben elim)(por. Smit, dop. 37, a także Mejera i Skean BASOR 136 (1954) 12-15 (por. Pierwszy list Klemensa, wykorzystując aggeon theou), i tekst Ben Siry 17:17, co pokazuje późniejsze tłumaczenie Powt. 32:8, co przewiduje boskiego dowodzę dla każdego narodu. więc wcześniejszy tekst podtrzymuje powiedziane wyżej, a Mazorecki okazuje się zmienione nieco później. RVS naśladuje ten punkt widzenia i tłumaczy tekst jak Synowie Boga.

Sam Smit mówi:

Pojmowanie regionalne nie jest aprobowane naukowcami. Teoria integracji sinkretycznej jest wykorzystywana, żeby objaśnić różniące się nazwy i hierarchii. Nie zważając na to ona nie jest na tyle zaplątana u różnych narodów, jak to pokazują nam naukowcy. Przypuszczenie, że wybrańcy zostaną Elohimem, jest podejmowane w rzeczywistości w Epokę Gilgamecha, gdzie Noj (Uta-Napichtim) jest pokazany jednym z elima lub Elohima (patrz Nowa Larosska Encyklopedia Mitologii, cz. Asyro-Babilońska Mitologia, Hamlyn, 1984, str. 63).

Tak zwany Jahwe, lub Jehowa, do którego zwracali się wyżej, z Powt. Prawa 32:8-9, podległy Jehowie Izraela, który określił Izrael, jak główny naród w odrodzeniu. Rozdzielenie narodów w zależności od ilości istot boskich jest tutaj dokonywane na trzydzieści, w ten czas, jak zostało wydzielono siedemdziesiąt narodów lub języków. Takim czynem można zrobić wniosek, że Pełne Zebranie Elohimów liczyło siedemdziesiąt członków.

Garwi (w pracę Jezus a Historia Ograniczina, część Ograniczenie Monoteizmu, Westminster Press, Philadelphia, 1982) zwraca uwagę , że dla opisania osób, które nie są Bogiem, jest używany stosunek uczciwy. Mojżesza nazywają "boskim". Do niego się zwracają Theios u Józefa (Hebrajskie starożytności 3:180; 34, 187; 10:35), a także u Filona (na prz. Życiorys Mojżesza 1:158). Garwi przypuszcza, że zwracanie do Mojżesza, jak do boskiego jest fenomenem lingwistycznym, który nie pokazuje unikalnej natury boga.

W ten sam czas żaden z tłumaczy nie jest pewien, że właśnie Bóg zrobił Mojżesza Elohimem i naznaczył go Elohimem Egiptu, a Aarona jego prorokiem. Terminy te są wykorzystywane tylko dla boskiego pośrednictwa, ale przekazanie pełnomocnictw pochodziła nie tylko od Boga Najwyższego do Anioła Obecności, ale dalej Mojżeszowi, który był pierwszym osobliwym świadectwem biblijnym, które mamy o tym, że ranga Elohima była rozpowszechniona na człowieka prostym nakazem Boga (Wyjścia 4:16; 7:1). Gdy by rang Elohima nie mógł być przekazywany według nakazu Elohima, wtedy by sam Bóg przeciwstawił Faraona pierwszemu przekazaniu, mianując Mojżesza Elohimem do Faraona. Więc Faraon miał by jeszcze jednego Elohima do Boga. jednak przykazanie nie przewiduje tego. Swpim naznaczeniem Bóg pokazywał, że terminy do i obok znaczyli na miejscu lub bez przekazywania władzy. Dlatego Bóg mógł mianować uległego elohima Izraelu w Psalmie 45:7 bez wpływu na sens i władzę pierwszego przykazania. Wykorzystanie terminu Elohim drogą przekazywania władzy światowym sędziom, jak sędziom w Jerozolimie znaczy, że termin jak Bóg nie poszerza się za granicy trzech istot w życiu realnym. Takie absurdalne objaśnienie zmienia treść Starego testamentu.

Termin Elohim, to słowo w formie liczby mnogiej, które jest wykorzystywane przy zwróceniu do anielskiego Wojska. Demonstruje to, że Elohim jest terminem w formie liczby mnogiej, co poszerza się na koncepcje i władzę Boga, przekazaną uległej strukturze. W Rodzaju 35:7 termin Elohim ma formę czasownika w liczbie mnogiej, ale jest tłumaczone jak Bóg był poznany, a nie Bogowie zostali poznane. Soncino zwraca uwagę, że.

Soncino napołega na tym, że rabinacki autorytet Abraham ibn Ezra rozumiał ten tekst stosowano aniołów. Może się okazać, że tekst ten demonstruje, że dotyczy on Anioła Obecności lub Mesjasza. Ważnym aspektem jest to, że logika wykorzystania Elohima uznaje tutaj rozpowszechnienie go na Wojsko Anielskie. Więc koncepcja rozpowszechnienia możliwości być Elohimem dla Wojska była zawarta w Judaizmie. Rpzpowszechnienie wybrańców według Biblii zaczyna się nie póżniej Mojżesza.

Twierdzi się, że Ehowa (lub błędnie Jehowa) jest jednym, ale tekst w rzeczywistości maje na uwadze dwie istoty: Ehowa, król Izraela i Ehowa Wojska. Grin przetłumaczył tekst, że zamiast i postawił jego Zbawiciel żeby zrobić tak, żeby się wydawało, że mowi ta sama osoba. Tak samo on przetłumaczył słowo biladay (SHD 1107), jak oprócz w Izajasz 44:6 i obok w Izajasz 44:8. W rzecywistości to znaczy oprócz lub bez.

Izajasz 44:8 dokładnie określa, że wspomnianą istotą był właśnie Jahwe Wojska, jak Eloach. Eloach - to słowo w formie liczby pojedynczej, co jest stosowane tylko do Boga-Ojca, a on my Syna, przypisanego jemu w jego stosunkach ze Starego Testamentu z Izraelem. Judaizm, Islam oraz biblijne Chrześcijaństwo oddają cześć tej istocie jak Jedynemu Najwyższemu Bogu. Jehowa Izraela jest określony, wychodząc z wyżej napisanego, jak Anioł Obecności, który jest Mesjaszem. Tekst demonstruje, że są dwa Jahwe: podległy Jahwe Izraela, co proklamuje władzę Jahwe Wojska. Ten Jahwe Wojska i jest Eloachem, bez którego nie ma Elohima. Koncepcja ta formuje podstawę pierwszego przykazania. Takim czynem tutaj Jahwe Izraela - oddzielny i podległy.

Podległy Bóg Izraela, Anioł Jahwe, Mesjasz, jest arcykapłanem domu lub Kościoła Boga. on - El Beta-El. List do żydów prowadzi jego przeznaczenie prosto od Psalmów 45:6-7. Niema wątpliwości, że ten Elohim został pomazany i mianowany nad jego partnerami (metoxous) lub towarzyszami (Do Heb. 1:9) na Zebraniu. Rada Elohima, którą on kieruje jak arcykapłan, odtworzona w organizacji kościoła; kościół na Synaju służy przykładem cieni struktury niebios (do Heb. 8:5). Wyższe duchowieństwo Kościoła składa się z dwudziestu czterech arcykapłanów oddziałów i jednego głównego arcykapłana. Organizacja ta odzwierciedlona w Radzie Starszych w Apokalipsie 4 i 5. Do tej rady Starszego Elohima dotyczą poprzez kosmologię Sredniego Wschodu, od Szumera do Egyptu, co pokazuje, że struktura biblijna była powszechnie znana (patrz również Eliaad, Bogowie, Bogini oraz mity o Tworzeniu, Harper and Row, New Zokr, 1974, str. 21-25).

Psalm 9:5-8 zwraca się do Jahwe, pobożnemu w chramie świętych (mnogość). Jest najwyższy wśród Synów Najwyższego (lub Elim, co jest formą liczby mnogiej od El, naprz. Bogowie). Ela bardzo się boją w kongregacji (wewnętrznej radzie lub zebraniu) świętych (gadoshim lub pobożnych). Jehowa, Bóg Wojska, - to istota, do której się zwracają jak do okrążonego pobożnością. Apokalipsa 4 i 5 pokazuje, że to grupa, co liczy trzydzieści istot, łącznie z czteroma cherubinami lub żywymi istotami. Takim czynem trzydzieści srebrników (które jednocześnie są ceną raba) byli zapłacone za zdradę Chrystusowi (Mat. 27:3, 9; Zach. 11:12-13), ale było to zniewagą i dla bóstwa w całości. Starsi powinni przyglądać za modlitwami świętych (Apok. 5:8), a Chrystus jest ich Arcykapłanem, jeden z nich, który był uznany dostojnym, żeby otworzyć świtek planu Boga, który zasłużył przebaczenia ludzkości i który zrobił ich królami i kapłanami dla naszego Boga, to znaczy Boga Zebrania i Chrystusa (Apok. 5:9-10).

Odkupienie grzechów ludzkości - to część odnowienia ostatnich czasów, które się odbędzie pod czas drugiego przyjścia Mesjasza, Króla Izraela. Jego pierwsze przyjście było pojmowane jak Mesjasz Aarona. To pierwsze przyjście Mesjasza było odkupieniem grzechów i ustaleniem duchowieństwa Melchizedeka. Odnowienie ostatnich czasów jest rozumiane, jak rozpowszechnienie Elohima, jak jest powiedziano u Zacharjusza 12:8. Pod czas odnowienia ostatnich dniej, kiedy Mesjasz przyjdzie na Synaj, jak znamy z listu do Hebrajczyków 12: 22-23, odbędzie się przyjście, powołane obronić Jerozolimę i wzmocnić jego fizycznych mieszkańców dla tysiącletniego rządzenia. Ale, jak już wspomnieliśmy wyżej, Zacharjasz nadał twierdzi.

Sens w tym, że Zacharjuszowi było dane do zrozumienia, że Anioł Jahwe był Elohimem i że dom Dawida (który już dawno zmarł) powinien składać się z tych, kto będzie Elohimem, jako część domu Dawida. Zacharjasz pisał w końcu periodu biblijnego, jego księga stała jedną z ostatnich (około 413-410 przed R.C. Dop. 77 poradnik Biblijny). Rozumienie kolejności dziej, takim czynem, nie było zmieniane pod czas zbierania materiałów teksta. Z DSS/Uragit/Hag Hamadi znamy, że treść została nie zmieniana od czasów Chrystosa.

Kościół przyjął formę trynitaryzmu, która najpierw próbowała odrzucić powiedziane wyżej. Jest to nie logiczne i nie biblijne. Więc wczesna forma trynitaryzmu była najpierw rozwinięta Orugienem w Aleksandrii, żeby stawiać opór tak zwanym poglądom gnostycznym o niebiańskiej radzie Elohima, których się dotrzymywał wczesny kościół. Chrystus był podległym Boga, przeznaczonym jego Bogiem (Ps. 45:7(wykorzystując Eloheik) i Heb. 1:9), który był Eloaczem lub Teonem lub o Teos (jak Bóg) u greków (Jan 1:1, 18). Orygen wykorzystuje stoicką koncepcję ipostasi, która jest synonimem (jak Platonistyczne ousia), co znaczy realne istnienie, jestestwo, w którym znajduję się rzecz. Ale Orygen udziela uwagę istnieniu indywidualnemu, a znaczy i indywidualnie istniejącemu. Więc Orygien rozwinął zakończoną hierarchię, składającą się tylko z trzech elementów Bóstwa. Ojciec był wyższym Bogiem, inne dwa elementy, Syn i Duch, byli utworami Ojca jak ktisma. Ale schemat Orygena jest poprzednikiem Trynitaryzmu, jedynym celem którego było ograniczenie rozpowszechnienia możliwości być Elohimem trzem istotom i odrzucić tą możliwość dla wybrańców i Wojska niebios. Grecy przejęli schemat Orygena w drugiej połowie trzeciego stulecia. Niektórzy, jak Teognost ze szkoły katechizmu w Aleksandrii, przydzielił osobliwą uwagę związku Syna z Ojcem, nie zważając na to, że Syn był tworem jego działalności, ograniczoną sferą istot rozsądnych. On również wygłosił, że jego istota lub ousia (wykorzystując termin Platona) pochodzi od istoty Ojca (patrz Kelli, Doktryny Wczesnego Kościoła, str. 133). Inni robili akcent na jego zależności. Z pracy Pochodzenie Wielkanocy i Paschy (235), znamy, że bóg Attis zawierał jednocześnie aspekty ojca i syna. Jest to system Modalistski. Te dwa elementy dali bodziec do trynitaryzmu. Trynitaryzm - to próba zebrać razem strukturę oddawania czci bogu Attisu i jego Modalizm w Chrześcijaństwie, żeby zadowolić filozoficzne protesty jego następców.

Następca Orygena Dionisij, Papież Aleksandrii, z powodu wybuchu Sabellinizma w Liwijskim Pentapolisie w końcu lat pięćdziesiątych trzeciego stulecia napisał pracę-zaprzeczenie Modalizm. On wynosi na pierwszy plan osobiste odosobnienie Ojca od Syna. Sabeliańcy mieli jeden z jegi listów do episkopów Amonia i Ewfranora, co oświetlało ten aspekt, który Kelli (str. 134) uważa nie pohamowanym. Sabelińcy się skarżyli na to, że Oryginiści dokonywali ostre rozgraniczenie, które dochodziło do rozdzielenia Ojca i Syna. było to oprotestowane i ograniczone Nowacyonistami w Rzymie, którzy okazali wpływ na Episkopa Dyonisia, Papierza. afanasij starał się (De sent Dion. 4) ukryć wady Dyonisia Aleksandryjskiego sto lat później, ale Wasylij (Ep. 9:2) twierdził, że on dopuścił się skrajności w zapale antisabeliańskim.

Termin ipostasi stał się bardzo połączonym z doktryną katolicką, co doprowadziło do anatem Soborów Halcedona i Cyrkumincesiona. Proklamowanie tego, że bóstwo jest indywidualne ale nie oddzielone, jest w gruncie rzeczy twierdzeniem Monarchii i Cyrkumincesiona. Ten absurd filozoficzny nabrał znaczenia w języku angielskim. Wykorzystanie ipostasi i ousia jak terminów - to próba ukryć nie konsekwentność. Bóstwo jest przedstawiane przez Trzynitarzy jak trzy osoby w ousia, używając terminy stoików i Platona, żeby pokazać różnicę. Zaprzeczenie terminu Istota w stosunku do Boga i Chrystusa od razu zaprzecza ich istnienie, co jest absurdem. Mówiąc, że Bóg - to Kosmiczny Rozum (lub dusza) od razu pozbawiamy Boga osobowości i zaprzeczamy realność Syna Boga, oprócz tego, że istnienie Syna wygłoszone jak osoba. Jest to gra słów, która nie dodaje Zbawicielu realności. Z innej strony jeżeli potwierdza się realność Syna, to doktryna w istocie jest naruszeniem pierwszego przykazania.

Nie będziesz miał innego Elohima przede mną.

Istotą tutaj jest Jahwe Elogeik (Jahwe Twój Elohim), określony w Psalmie 45:7-8, jak Elohim, który mianował Elogi Izraela.

Z podniesieniem naszego pośredniego Elohima, jednego z Zebrania, na poziom Eloacha, Boga-Ojca, naruszamy pierwsze przykazanie. Jest to grzech Szatana, który pretendował na zwanie Ela Rady Elohima (Ezek. 28:2).

Doktryna Trójcy jest bazowana na serii fałszywych założeń, żeby uprawnić zmiany paradygmatu (patrz pracę Binitaryzm a Trynitaryzm (76). Nimi są:

To, że Elohim, jako Bóstwo, nałeży tylko dwum istotom, nie robiąc różnicy mędzy Eloachem i mnogością istot, łącznie z Zebraniem Wojska (Dan. 7:9 i dałej)(patrz Koks Bóg Poznany, część 1-3).

Że istotą Chrystusa do wcielenia był nie anioł Jahwe.

Chrystus jest bogiem tak że, jak Bóg jest Bogiem (patrz wyżej), a nie załeżny Bóg (do Heb. 1:9) posłany Bogiem Wojska (Zach. 2:10-11). Stąd on został obiektem oddawania czci i modlitw, co zaprzecza Wyjściu 34:14; Mat. 4:10 i in).

Chrystus był jedynym synem rodzonym i nie Jedynym urodzonym Bogiem (monogenos theos union)(Jan 1:18; 3:16; 1 Jan 4:9; patrz również Lukasz 7:12; 8:42; 9:38; do Heb. 11:17 dla porównania). Był on pierwszym rodzonym (prototikos) z wszystkiego, co było stworzone (do Kol. 1:15), a znaczy - początkiem tworzenia Boga (Apok. 3:14, nie jak w NIV).

Że Duch Święty rozpowszechnia się pewną miarą wbrew Janu 3:34 (RSV), do Rzymian 16:6.

Że Chrystus i Bóg zostali stworzeni z tej samej substancji takim czynem, że byli oni równi i wieczni, wbrew listu do Tesaloniczan 2:6 i 1 do Tymoteusza 6:16, które pokazuje, że tylko Bóg wieczny. Wieczne lub anioonion życie Chrystusa (1 Jan 1:2) i wieczne życie wszystkich istot, łącznie z Chrystusem, pochodziło od tej istoty. Tak Chrystus, jak i wybrańcy mają wspólne pochodzenie (do Heb. 2:11 RSV), i ich życia i wieczność zależą od pokory Ojcu (Jan 5:19-30), który stworzył nas wszystkich. Ponieważ Ojciec ma życie w sobie, dał on życie Synu, żeby ona była w nim (Jan 5:26), a my jesteśmy następcami, którym rozkazem Boga przepisano mieć życie w sobie (patrz pracę Ojciec jedyny (81)).

Wybrańcy nie są synami Boga, jak Chrystus jest Synem Boga i dlatego oni nie są współdziedzicami, co jest sprzeczne z listem do Rzymian 8:17, do Gałatów 3:29; Tytusu 3:7; do Hebrajczyków 1:14; 6:17; 11:9; Jakubu 2:1, 5; Piotra 3:7.

Że Bóg Najwyższy zszedł w ciele i żył wśród ludzi (pochodzi od nieprawdziwych wstawek w 1 liście do Tym. 3:16 w rękopisu A. Te wstawki nieprawdziwe znajdowali się w KJV ibyłi przeniesione do wstępu do NIV). Wstawki te są sprzeczne z Janem 1:18 (i Janu 1:14, gdzie właćnie logos (lub Memra) zostali wcielone we krwi) i z mnóstwem tekstów, które odziełają Chrystusa od Jedynego Prawdziwego Boga (Eloacha lub Teona, lub Teosa, jak Boga, który jest Bogiem-Ojcem), Boga Jezusa Chrystusa (Jan 17:3, 20:17; 1 Kor. 8:6; 2 Kor. 1:3), co jest w jego imieniu (Mich. 5:5). Koncepcja jedności Boga jest nieprawidłowo odbierana przez Trynitarzy. Szema (Powt. Prawa 6:4) zwraca się do Ehowy Elohena lub Ehowy Bogu Jedynemu. Istota w Powt. Prawie 6:5 określa się jak Bóg Najwyższy, Bóg, który pomazał Chrystusa jak Elohim Izraela w Psalmie 45:7.

Jedność Boga, niezbędna dla Monoteizmu, należy do rozpowszechnionego porządku, który znajduję się w jedności pod wpływem centralnej woli w związku duchowym poprzez duch i siłę Boga (1 Kor. 2:4-14), która poprzez Chrystusa kieruje się do Boga (2 Kor. 3:3-4). Trójca odrzuca unifikacje, niezbędną dla Monoteizmu, i według logiki jest poli teistyczną. Odbywa się to, ponieważ władzy nie rozumieją, będąc nie duchownymi (1 Kor. 2:8, 14).

Biblia twierdzi, że Bóg jest Bogiem i Ojcem Chrystusa (Rzym. 15:6; 2 Kor.1:3; 11:31; Ef. 1:3, 17; Kol. 1:3; Heb.1:1 i galej; 1 Piotr 1:3; 2 Jan 3; Apok. 1:1,6; 15:3). Chrystus ma swoje życie, silę i władze według nakazu Boga-Ojca (Jan 10:17-18). Chrystus podporządkuje swoją wolę woli Boga, który jest Ojcem (Mat. 21:31; 26:39; Mark 14:36; Jan 3:16; 4:34). Bóg dał Chrystusowi statut wybrańca, i Bóg jest bardziej wielki, niż Chrystus (Jan 14:28) i niż wszyscy (Jan 10:29). Więc Bóg przysłał swego jedynego rodzonego (monogene) syna w świat, żebyśmy mogli żyć poprzez niego (1 Jan 4:9). Właśnie Bóg sławi Chrystusa będąc bardziej wielkim (Jan 8:54).

Bóg - to skała, jak Złoża lub Góra, z której dobywają wszystkich innych, wziętych z Egoszua 5:2, główny powód (Powt. Prawa 32:4, patrz Mimondes Przewodnik dla zbitych z tropu University of Chikago Press, 1965, cz. 16, str. 42 i dalej). Bóg - to skała Izraela, Skała ich Zbawienia (Powt. Prawa 32:15). Skała, co ich porodziła (Powt. Prawa 32:18; 30-31). 1 Księga Samuila 2:2 demonstruje, że Nasz Bóg jest Skałą, wieczną skałą (Izajasz 26:4). Właśnie z tej skały są zrobieni wszyscy, ponieważ wszyscy są potomkowie Abrahama w wierze (Izajasz 51:1-2). Mesjasz wyciosany z tej skały (Dan 2:34, 45), żeby podporządkować imperium światowe. Bóg, a nie Piotr, nie Chrystus i nikt inny jest skałą podstawy, na którą Chrystus zbuduje swój Kościół (Mat. 16:18) i na którą sam się spiera.

Mesjasz jest głównym kamieniem węgielnym Kościoła Bożego, w którym wybrańcy - Naos lub święte świętych, zbiornik Ducha Świętego. Kamieni Kościoła, wyciosane ze Skały, którą jest Bóg, jak był Chrystus, i przekazane Chrystusowi, skałę duchowej (1 Kor. 10:4), skałę obrony (Rzym. 9:33), żeby on zbudował kościół. Chrystus zbuduje kościół tak, żeby Bóg mógł być wszystkim we wszystkim (Ef. 4:6). Bóg nadzielił Chrystusa siłą być wszystkim we wszystkim (panta kai en pasin Kol. 3:11) stawiając wszystko pod jego stopę (1 Kor. 15:27), dając jemu prawo być głową nade wszystkim w Kościele, która jest Ciałem, jego pełnią, co napełnia wszystko we wszystkim (Ef. 1:22-23). Kiedy Bóg złożył wszystko do stop Chrystusa zostało wygłoszone, że Bóg - istota nadzwyczajna, ten kto położył wszystko do stop Chrystusa (1 Kor. 15:27). Jeżeli Chrystus opanuje wszystko, wtedy sam Chrystus powinien ulec Bogu, który położył wszystko do stop Chrystusa, ponieważ Bóg może być wszystkim we wszystkim (panta en pasin 1 Kor. 15:28, nie jak w RSV). Więc doktryny Platona, która się stara zjednać Boga z Chrystusem w Trójce, jest nonsensem metafizycznym, sprzecznym z Pismem Świętym. Chrystus będzie siedział z prawej strony od Boga według rozkazu Boga ( Heb. 1:3, 13; 8:1; 10:12; 12:2; 1 Piotr 3:22) i podzieli trzon Boga, jak wybrańcy podzielają trzon dany Chrystusu (Apok. 3:21), co jest trzonem Boga (Ps. 45:6-7; Heb. 1:8 lub God in the Throne jest tłumaczone Twój trzon, o Boże, patrz odsyłacz do anot. RSV).

Bóg, który posyła jest większy od tego, którego posyłają (Jan 13:16), sługa nie może być większy od gospodarza (Jsan 15:20). Absurdalnym jest założenie, że istota może być ofiarą dla siebie. Takie postępowanie jest samobójstwem lub, w granicach Trynitaryzmu, uszkodzeniem częściowym. Więc doktryna odrzuca zmartwychwstanie, w szczególności z 1 listu do Koryntian15.

Takim czynem rozdzielenie w ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu jest pełne i obowiązkowe. Zmartwychwstanie może się odbyć w ciele , łącznie z tłumaczeniem jak Kołysanie Snopów, inaczej nie będzie zbawienia i nowego urodzaju. Przygotowanie Chrystusa do wchodzenia do jego Boga i naszego Boga, który jest naszym Ojcem (Jan 20:17), było szczególnym i poważnym. Chrystus osiągnął zdolność być Bogiem i osiągnął pełni Boskości, cieleśnie, poprzez działania Ducha Świętego. Więc doktryna Synostwa z chrztu jest prawdziwą i zakończoną.

Justyn Męczennik twierdzi, że Bóg uczył tym samym rzeczom tak za pomocą proroków, jak i za pomocą Mojżesza, o czym była mowa wyżej (patrz Dialog z Tryfonem, cz. XXVII, ANF, T1, str. 207 i dalej). Justyn uczył, że Bóg porodził, jako początek, określoną silę rozsądku z Siebie, która została nazwana Duchem Świętym: teraz Sława Boga, teraz Syn, znowu Mądrość, znowu Anioł, potem Bóg (Teos), a potem Pan i logos. Justyn określa go jako Dowódcę Armii Pana, który się okazał Egoszua (tam że, LXI). Rozdział ten został wykorzystany w komentarzu Przysłów 8:21 i dalej, gdzie mądrość była określona jako Mesjasz, który był stworzony Bogiem. Mesjasz wykonywał wolę Boga. justyn twierdzi (tam że, XLII), że podczas tworzenia Bóg rozmawiał z istotami, które się oddzielili od Niego. Więc Mojżesz twierdził, że tworzenie zawierało co najmniej dwie istoty, oddzielone jedna od drugiej. Diteiści starają się oddzielić je, a Trynitarzy łączą je w trzy niepodzielne wcielenia. Elihim był w rzeczywistości bardziej wieloosobowy, jak to możemy widzieć z innego tekstu, na który powoływaliśmy wyżej, przeważnie z psalmu 45:6-7, który upomina towarzyszów Chrystusa.

Irenej (ok. 125-203) pisał na temat rozpowszechnienia terminu Elohim (lub teoi po grecku) na ludzi. Irenej jest ważny, ponieważ uczył go Polikarp, następca Jana (patrz Batler Życie Świętych, Burns & Oates, UK, 1991, str. 56). Więc możemy być pewni, że rozumienie Irynaja (bez falsyfikacji) wyrażało pozycję wczesnego Kościoła. Bez wątpliwości on popierał Kwarto- decymanów i służył pośrednikiem w polemice na temat Paschy (Passover)(Batler, tam że, str. 197), nie licząc się z tym, że był on izolowany od Malej Azji, znajdując się w Lionie. W swojej pracę przeciw Herezji przedstawił koncepcję tego, że wybrańcy istnieli jako Elohim.

Irenej twierdzi, że anioły i stwórca świata znali Boga najwyższego, ponieważ widzieli, że byli oni Jego naturą i Jego utworem i byli w nim zawarte (ks. II, cz. VI, ANF, str. 365). Irynej nie odnosił się do stwórcy światy, którym uważał Mesjasza, jak do Boga Najwyższego i Wszechmogącego (tam że, cz. VI:2). T tej pracy widzimy, że greckie koncepcji Demiurga i Pleroma okazali wpływ na koncepcje tego, co jest nazywane Wiecznością (Aeons) i starali się okazać wpływ na biblijne koncepcji grecką metafizyką, takim czynem niszcząc je. Gnostycy byli zmuszeni zejśś w podziemie i stać się częścią Misterij i w końcu dojść do Trójcy. Jest to opisywane w innych pracach.

Irynej i Justyn uczyli, że zmartwychwstanie było fizyczne, i że potem Bóg da ciała, które się nie psują i nie umierają (ANF, tom 5, str. 403). Bóg jest uważany twórcą (tam że, str. 404) w odróżnieniu od Chrystusa, który stworzył świat pod tym Bogiem (tam że, str. 405). Irenej twierdził, że Duch Swięty określił tak Ojca, jak i Syna (z Psal. 45:6-7), a Elohim lub Theoi - Ojciec, który naznacza Syna.

Bóg na bożym (teoi) Zebraniu stoi, wśród bogów on sądzi (Przeciw Herezji, ks. III, cz. VI, ANF, tom I, str. 419).

On nie w pełni rozumiał poziomy braterstwa wybrańców, co rozpowszechniało się na cale Wojsko, które jest braterstwem w Królestwie. Objawienie zostało dane Janowi w wygnaniu na Patmosie po tym, jak on uczył Polikarpa. Apokalipsa 12:10 twierdzi, że anioły są braterstwem wybrańców. Apokalipsa 4 i 5 pokazuje, że wybrańcy zostali wykupione dla Rady Starszych, żeby zostać królami i kapłanami wśród Wojska. Chrystus twierdzi, że wybrańcy powinni stać się równymi aniołom (isaggelos od isos i aggelos (Lukasz 20:36), że przewiduje idee stać się ich częścią, jak porządku). Chrystus przyznaje nas przed jego bractwem w Wojsku.

Irenej twierdził, ż e kościół był synagogą Boga, którą Syn zebrał dla siebie. Jest stwierdzone, że Bóg Bogów w Psalmie 50:1 - to zwrócenie do Boga. nasz Mesjasz był teos lub Bogiem, który przyjdzie jawnie i nie będzie milczał (Ps. 50:3) i który sią objawi tym , kto go nie szukał (Izajasz 65:1), a słowo Bogi z Psalmów 50:1 dotyczy wybrańców, do których się zwracał Chrystus mówiąc:

Irynej również twierdził, że Chrystus był synem jestem tym, czym jestem (Jahwe), lub raczej Będę tym, czym zostanę (Oksfordzka RSV, Wyj. 3;14). Takim czynem on nosił tytuł przekazany jemu. Z tego powodu Irenej cytuje Izajasza:

Soncyno cytuje tekst:

Soncyno zmienia cytat Ireneja, potwierdzając jednak, że Ja odnosi się do Boga, który jest Ojcem. Powołanie się na niewolnika u Soncyno pochodzi od Jzajasza i dotyczy Mesjasza. Soncyno próbuję przyrównać Mój niewolnik do wczesnego świadkowie żeby pokazać, że tylko Bóg, a nie Mesjasz istniał do pojawienia wszystkiego. Później Mesjasz oddziela się od Boga. irenej pokazał, że jego rozumienie Izajasza 44:9 i Jeremjasza 10:11 co do bałwanów było takim, że bałwany byli bałwanami demonów (Przeciw Herezji, ks. III, cz. VI, ANF, str. 419). Demony ci zostały odrzuceni od teoi lub Elohima. Zwracając się do Eremjasza 10:11, Irenej cytuje:

Więc zostało zademonstrowane, że bałwany byli odbierani nie tylko jak idoli, a jak wcielenie demonów, których przedstawiały. To było typowym rozumieniem dawnego świata. Więc oddalenie demonów, ich poskramianie i późniejszy sąd wycofali ich z kategorii Elohima. Irynej pokazuje w odsyłaczu do Wyjścia 7:1, że Mojżesz w rzeczywistości został wyznaczony Elohimem do faraona, ale prorocy nieprawidłowo nazywają go Panem lub Bogiem. Duch święty mówi o nim raczej jak o Mojżeszy, wiernemu kapłanowi i niewolniku Bożym (do Heb. 3:5; Liczb 12:7), jak nazywają w tekstach i Mesjasza. Takim czynem, każdy z Elohimów - zależny niewolnik Eloacha, Eliona. Irenej (tam że, str. 421) twierdzi, że Chrystus uznawał Cesarza jak Cesarza, a Boga jak Boga, z Mateusza 22:21 i 6:24 służąc Bogu a nie Bogactwu. Więc Chrystus odmówił się od ogłoszenia siebie Bogiem (patrz tam że, str. 422. Cytując list do Tesoloniczan 2:8, Irenej pokazuje, że Chrystus, jak Bóg i Sęduia był oddalony od Boga, ponieważ zgodził się przyjąć śmierć (tam że, cz. XII:8, str. 433). Irenej cytuje LXX Izajasza 9:6, że Mesjasz był Emanuilem, posłańcem (lub aniołem) wielkiej Rady Ojca (tam że, cz. XVI:3, str. 441). Z tego powodu on pokazał, że Anioł Wielkiej Rady ze Starego Testamentu (LXX) był odbierany jak Chrystus.

Irenej odrzuca koncepcję, że męki Jezusa można oddzielić od Mesjasza, twierdząc, że Chrystus był beznamiętny. Innymi słowami on odrzuca próbę twierdzenia tego, że boska istota Mesjasza mogła być oddzielona od ziemskiego człowieka Jezusa. Zostało to uczeniem sekt gnostycznych, które przekręcają Ewangelie według Marka i ignorują innych. Irenej również pokazuje, co było podstawą dla błędów tych sekt. Ebionici wykorzystywali tylko Ewangelie wg. Mateusza. Znaczy oni robili błędne wnioski co do stanowiska Chrystusa. Afanasijcy lub Trynitarzy używali termin Ebionici później, jak próbę oskarżyć doktryny subordynalizmu i subordynakistów wszystkich wiar w herezji, która bierze pocątek od Ebionitów do stron, wciągniętych do polemiki w Nikee, którzy zostali nazwane Arianami. Takie wypowiedzi są niesprawiedliwe wychodząc z badania prac wczesnych autorów Kościoła, które jeszcze do Nokei byli subordynalistami (praca Wczesna Teologia Bóstwa (127)).

Irenej podkreślał, że był tylko jeden Bóg lub Ojciec. Mesjasz był jego synem. On mówi, że Markion także przekręcał Ewangelie wg. Łukasza, żeby utwierdzić swoją naukę. Walentyniańcy wykorzystywali Jana w uszczerbek innym, a także wykorzystywali fałszywe Ewangelie. Faktem było i jest to, że trzeba używać Pismo e całości, staranie i nie wycinkowo. irenej demonstruje przodujące pojmowanie natury Ewangelia i znaczenie każdej z ksiąg co do cherubinów (tam że, ks. III, cz. XI:8, str. 428-429).

Irenej nie zgadzał się, że Jezus mógł cierpieć i wznieść się i że on, który się wzniósł był innym, zostawiając beznamiętny. Irenej twierdził, że Chrystusa, którego Bóg obiecał przysłać, on przysłał w osobie Jezusa, którego oni ukrzyżowali, i Bóg wzniósł się (tam że, cz. XII:2, 4, 5, str. 430-431).

Takim czynem znacie duch Boży: każdy duch, który przyznaje, że Chrystus przyszedł w ciele, - od Boga, a każdy duch, co dzieli Jezusa Chrystusa - nie od Boga, a od antychrysta (cz. XVI68, czytując 1 Jana 4:1,2. Uwaga: Wulgata i Orygen są zgodni z Irenejem. Tertulian uznaję obie wersji. Sokrat mówi: (VII, 32, str. 381), że oustęp został zmieniony tymi, kto chciał oddzielić ludskość od Chrystusa, od jego boskości. Polikarp (Ep. S. VII) zdadza się z Irenejem jak i Ignatij ( Ep. Smyr., c. V.)(patrz dok. Do ANF, tam że, str. 443, cytując także Bartona Anty-Nikiejskie Swiadectwa Boskości Chrystusa)).

Irenej mówi, że Duch Boga zszedł na Chrystusa jako gołąb, co odpowiada Izajaszu 11:2 (I duch Boga odpocznie nad nim). Więc to nie wy mówicie, a duch Ojca waszego mówi o was (Mat. 10:20)(tam że, cz. XVII:1, str. 444). Duch święty takim czynem był uważany duchem Boga, nie od Chrystusa, a raczej poprzez Chrystusa, jak jest pojaśniano wyżej.

Duch przejednał wybrańców do Boga, przywiódł dalekie plemiona do zjednoczenia i ofiarowania Ojcu pierwszych płodów wszystkimi narodami (tam że, 2). Chrystus był narzędziem tej działalności, ale nie był ani obiektem oddawania czci, ani stwórcą tego projektu. Jednak był on Wspaniałym Doradcą i Potężnym Bogiem, jak mówił Izajasz 9:6, Daniel 7:13 (tam że). Ale Chrystus przyznał Ojca swoim Bogiem, jak i Dawid, cytując ten sam Psalm 22:1, gdzie Dawid z początku powiedział:

To angelska transliteracja greckiego tłumaczenia z Aramejskiego `eli, `eli lamah ` ayabthani. Z aramejskiego Bóg jest tłumaczony jak El, ale to odpowiednik Eloacha, jak Boga, który przekazuje Jego wolę swemu synu. Jednak Chrystusa i wybrańców nazywali Bóg.

Irenej mówi:

Niema nikogo, kogo pismo by nazywało Bogiem, oprócz Ojca wszystkiego, i Syna, i zych, co przeszli wybranie (Przeciw herezji, ks. IV, wst. 4, ANF, str. 463).

Więc jest absurdalne twierdzić, że tego, że wybrańcy zostaną Elohimem nie rozumieli jak zasadę pierwszych dwóch wieków wczesnego kościoła, ponieważ Irynej był najbliższym ogniwem, które jest nam znane, z jego doktrynami i wyraźnie określoną pozycją. Dalej bez wątpliwości jest udowodniono, że ta pozycja - pośladowny plan Pisma, nie tylko właśnie Pisma Sw., którym wg. Biblii jest Stary Testament (Dan. 10:21; mat. 21:42; 22:29; 26:54; Mark 12:24; 14:49; 15:28; Łukasz 4:21; 24:27; 32:45; Jan 2:22; 5:39; 7:38 i in.), ale również Ewangelii i Nowego testamentu.

W ustępie, który nazywa wybrańców Elohim, a właśnie Jan 10:35, Chrystus podaje koncepcje tego, że Pismo Święte nie może być naruszone. Wybór tego fragmentu jako przykładu nie jest wypadkowy. Właśnie ta koncepcja określa nasz los i jest aspektem, który jest szykanowany ze strony nieprzyjaciel i dla którego była ukształtowana trójca. Ewangelia wyrażnie podkreśla przyjście Królestwa Boga. listy apostołów powinni przygotować wybrańców i pokazać mechanizm działania. Ale wszyscy apostoli, jak pisał Paweł twierdzili:

Całe pismo natchnione Bogiem i korzystne dla nauki, dla naprawienia i wychowania w pobożności (2 Tym. 3:6).

Żaden chrześcijanin nie może przyjąć koncepcje Trójcy, ponieważ odrzuca ona wszechmogącego Boga-Ojca i nasz los. To jest powodem dlla którego Kościół Boga był prześladowany w ciągu 1, 600 lat.

Wybrańcy byli prześladowani za tą doktrynę tymi, kto nazywał siebie prawowierni, lub ci, kto byli uważani prawymi, ponieważ doktryny ich kościołów najbardziej podchodziły do państwowej struktury imperium, który je wykorzystywał. Kościoły Boga mieli, do ostatnich czasów, różną strukturę organizacji, co im pomagało wytrzymać takie prześladowania, na które byli narażone.

Paweł zauważył, że w Kościele byli dysputy po wielu pytaniom, nie zważając na to, że oni nie mieli przyzwyczajenia się sprzeczać (1 Kor. 11:16).

Tak powinna być między wami herezja, żeby ujawniła ona mądrych między wami (1 Kor. 11:19).

Polemika na temat natury Boga i zależności Chrystusa pojawiła się wcześniej, w epokę kościołów. Wynikiem było rozdzielenie. Grupy, co przyjęli Trynitaryzm lub jego Modalistski ekwiwalent za czasów Jana, potem zostawili Kościół, kiedy było zrobiono akcent na ich błędach, jak to było z Janem (1Jan 2:19), lub zwrócili się do antynominalizmu, zostawszy protestantami, jak się stało u Waldensyjców. Chrystus się nie wtrącał do tego. Każda osoba może robić swój własny wybór, bazowany na jego rozumieniu, rozwiniętym Duchem Świętym.

Proces stanowienia Trynitaryzmu tradycyjnie zajmował określony okres czasu. Pierwszym krokiem było przedstawienie doktryny, według której Chrystus był wieczny razem z Bogiem od samego początku, a nie według jego nakazu, jak wybrańcy i cale Wojsko. Po tym błędzie została dodana doktryna równości, dopóki nie stała ona traktowana jak herezja, żeby utwierdzić jego zależność lub to, że on był prxtotokos, pierworodnym z całego stworzenia, początkiem tworzenia Boga.

Prxtotokos - to nie tytuł, jak pokazano we wcześniejszym tłumaczeniu. Z tego powodu Chrystus zaznacza w Apokalipsie 3:14 Laodakijskiego Kościoła, że był on początkiem lub arche tworzenia Boga (por. Pracę Arx Tworzenie Boga jako Alfa i Omega (229)). Wiarygodnie Kościół uczy, że on nie był takim. Oni byli jednym kościołem, który tak robił, i jakakolwiek nauka tego czasu może zrobić wniosek, że ostatnia era Kościołów robi tak że. Błąd wieczności, ab orgine, zaczyna się wyspowiadać w Kościołach Boga w pierwsze po pięćsetleciu po tym, w okresie 1940, możliwie 1950 roku. Ten błąd trzeba zrozumieć i naprawić.