Chrześcijańskie Kościoły Boga

 

 

PIERWSZE WIELKIE PRZYKAZANIE [252]

Wydanie 1. 0 19991105

Prawo składa się z dwu wielkich przykazań. Te przykazania formują osnowę całego Prawa i przykazań proroków, łącznie z listem Jezusa Chrystusa, znanym jako Biblia. Pierwsze Wielkie Przykazanie mówi: Kochaj Pana Boga swego z całego serca swego, całą duszą swoją.

A drugie Wielkie Przykazanie jest podobne do pierwszego: Kochaj bliźniego swego jak siebie samego.

 

Chrześcijańskie Kościoły Boga

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA

E-mail: secretary@ccg.org

(Wszystkie prawa zastrzeżone ã 1998 Wade Cox)

Niniejszy artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia i adresu wydawcy oraz znaku praw autorskich jest obowiązkowe. Kolportowane kopie są bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączane do artykułów krytycznych lub recenzji bez naruszenia praw autorskich.

Ten artykuł można znaleźć w INTERNECIE pod adresem: http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pierwsze Wielkie Przykazanie

Wstęp.

Rozumienie Prawa i jego znaczenia zmieniały się z biegiem czasu. W ciągu tego czasu zaszły zmiany, i teraz Prawo jest rozpatrywane w wielu znaczeniach. Wcześni prorocy rozumieli Prawo głównie z pozycji sprawiedliwości socjalnej. Później prorocy dbali raczej o służenie Bogowi i spełnienie funkcji kapłańskich. Niektórzy z nich byli związane z realizacją praworządności oraz powrotu do Prawa w Izraelu. Tak zwany Nowy Testament opisuje wyniki rządzenia Mesjasza oraz przedłużenia Prawa w odróżnieniu od metody decyzji rabinów.

Koptskie Ewangelie według Fomy zadaje pytanie, które formuje centrum całego listu. Z czasem głównymi zostali pytania o tym, jak często trzeba się modlić, kiedy się spieszyć i ile trzeba dawać jałmużnę. Te wszystkie pytania są znów zebrane w Koranie, który takim czynem opisuje koło i wraca do idei sprawiedliwości socjalnej.

Każda detalizacja Prawa wymaga zbadania idea, przedstawionych w rożnych źródłach w ciągu dłuższego czasu oraz zamiaru pierwotnego Prawa. Najbardziej ważnym w tym jest to, że Chrystus nie skreślił ani jednej kropki ani przecinku w Prawie, ani na jotę go nie zmienił. Więc widzimy, że główny sens historii biblijnej jest skoncentrowany na tym, żeby zmusić człowieka kochać Boga i, więc podlegać Jemu i kochać bliźnich.

Analizując Prawa Boże w przykazaniach widzimy objaśnienie w odpowiedniej kolejności listów Biblii przez czas. I w nasze dni Prawo Boże jest to samo, co było zawsze. Wszystkie pytania i problemy co dotyczą służby bożej, czystości, jałmużnej i podstaw wiary są przedstawione w Prawie, co jest przyjmowane co siedem lat.

Widzimy, że nie będziemy zbawieni przestrzegając Praw. Zostaniemy zbawieni przez miłosierdzie. Bez Ducha Świętego nie mogliby my przestrzegać Praw, jak to robi plemię Judejskie oraz narody nie judejskie w ciągu trzech tysiącleć. Przestrzegamy Prawa dlatego, że obowiązuję nas do tego nasza miłość oraz pokora Bogowi. Zawsze byliśmy powinni postępować zgodnie temu, ale kapłanie tego Świata uczyli nas innego, albo zmieniali Prawa Boże i Jego Kalendarz w ten sposób, że nie było możliwe przestrzegać go w całości.

Wychodząc z błędnego rozumienia listu do Kolosan 2:14-15, współczesne Chrześcijaństwo kierunku ogólnego nieprawidłowo uczy, że Prawo Boże zostało przybite do krzyża. To był dokument o naszym obowiązku według Prawa, rękopis, przybity do krzyża, a nie właśnie Prawo Boże. Rzymska forma zjawiska, które zostało znane jako Chrześcijaństwo, próbowała przystosować Chrystusa do starego systemu pogańskiego i dołączyć ten system do istniejącej Greko-Rzymskiej struktury politycznej. Dla zrealizowania tego ona powinna była zmienić cały system biblijny, przy tym robiąc wygląd, że w rzeczywistości tego nie robi. W taki sposób powstała fikcja o Nowym Testamencie oraz o zniszczeniu Prawa Bożego. Został zmieniony Kalendarz biblijny. Pogański Kalendarz kultu słońca, system Paschalny oraz Bożego Narodzenia zostały wprowadzone zamiast Kalendarza Bożego i oddawania czci Jemu.

Rzymianie wprowadzili religię w Imperium, a gdy on został zniszczony, ustanowili bałwana zwierza, zmusiwszy religię kontrolować oświatę ludową, która wcześniej była pod władzą Imperium. To mogło zostać dokonane tylko

dzięki wykorzystaniu całkowicie zmienionego systemu religijnego, ponieważ istniejące Prawa Boże były całkowicie sprzecznymi z Greko-Rzymskim systemem politycznym i religijnym Tryjednego Boga. Ten błędny system wciąż jeszcze istnieje, i Europa jeszcze bardziej go wzmacnia. Ale w niedalekiej przyszłości wszystko zostanie zmienione.

Naszym celem, jak to wprost zostało określone w Prawie, jest czytanie i komentowanie Prawa. W taki sposób zobaczymy to, co zamieni go na dłuższy czas po przyjściu Mesjasza. Gdybyś my robili to stałe, nie pomylili byś my drogę od samego początku i nasza historia była by inna.

 

Przykazania w Prawach

 

 

Wbrew popularnemu mitowi, Prawa Boże i przykazania istniały, w całości, z samego początku. Jest to pokazane w tekście Doktryny Grzechu Pierworodnego, część 2, Pokolenie Adama (248). Koncepcja Prawa Noego do Synaju jest fikcją Babińskiego Judaizmu. Rozumienie i strach przed Bogiem istniały w Izraelu od czasów Adama do Patriarchów i przyszły razem z nimi do Egiptu.

Ks. Wyjścia 1:17-21

(17) Lecz położne bały się Boga i nie wykonały rozkazu króla egipskiego, pozostawiając przy życiu nowo narodzonych chłopców.

(18) I wezwał król egipski położne, mówiąc do nich: Czemu tak czynicie i czemu pozostawiacie chłopców przy życiu?

(19) One odpowiedziały faraonowi: Kobiety hebrajskie nie są podobne do Egipcjanek, one są zdrowe, toteż rodzą wcześniej, zanim zdoła do nich przybyć położna.

(20) Bóg dobrze czynił położnym, a lud izraelski stawał się coraz liczniejszy i potężniejszy.

(21) Ponieważ położne bały się Boga, również i im zapewnił On potomstwo.

I rozmawiał Bóg ze sługami Jego Prorokami, i osobiście z Mojżeszem przez Anioła Jehowę ( artykuł Anioł Jehowa, nr 24).

Ks. Wyjścia 3:2-22

(2) Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego.

(3) Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala

(4) Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaś odpowiedział: Oto jestem.

(5) Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą.

(6) Powiedział jeszcze Pan: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga.

(7) Pan mówił: Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego na ciemiężców, znam więc jego uciemiężenie.

(8) Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód, na miejsce Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty.

(9) Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie. (10) Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu.

(11) A Mojżesz odrzekł Bogu: Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?

(12) A On powiedział: Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, że po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze.

(13) Mojżesz zaś rzekł Bogu: Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mię do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć?

(14) Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: JESTEM, KTORY JESTEM. I dodał: Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was.

(15) Mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz Izraelitom: JESTEM, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia.

(16) Idź, a gdy zbierzesz starszych Izraela, powiesz im: Objawił mi się Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba i powiedział: Nawiedziłem was i ujrzałem, co wam uczyniono w Egipcie.

(17) Postanowiłem więc wywieść was z ucisku w Egipcie i zaprowadzić do ziem Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty, do ziemi opływającej w mleko i miód.

(18) Oni tych słów usłuchają. I pójdziesz razem ze starszymi z Izraela do króla egipskiego i powiecie mu: Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił. Pozwól nam odbyć drogę trzech dni przez pustynię, abyśmy złożyli ofiary Panu, Bogu naszemu.

(19) Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną. (20) Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was.

(21) Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. (22) Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan.

Jestem tym, kim jestem eyeh asher eyeh, lub zostanę tym, kim zastanę ( Oxford Anotated RSV ). Jeden Prawdziwy Bóg, który Jedyny – Nieśmiertelny ( Jan 17:3, 1 Jan 5:20, 1 Tymoteusz 6:16), Najwyższy (Elioch)( Powt. Prawa 32:8), ELOACH ( Ezdrasz 4:24, 7:26; Przyslów 30:4-5) powinien był rozpowszechnić się, żeby zostać Bogiem, ELOHIMEM. I taką możliwość przedstawił również Synom swoim (Psalm 86:2, 6).

Namaścił swego syna duchowego jako Elohima.

Psalmów 45:6-7

(6) Strzały twoje są ostre - ludy poddają się tobie,

trafiają w serce wrogów króla.

(7) Tron twój, o Boże, trwa wiecznie,

berło Twego królestwa, berło sprawiedliwe.

i posłał jego ludzkości.

Do Hebrajczyków 1:8-9

8 Do Syna zaś:

Tron twój, Boże na wieki wieków,

Berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego.

9 Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość,

dlatego namaścił Cię, Boże Bóg Twój

olejkiem radości bardziej niż Twoich towarzyszy.

Zostało to zrobione dlatego, żeby oni również mogli zostać Elohimem.

Ks. Psalmów 82:1-6

(1) Psalm. Asafowy. Bóg powstaje w zgromadzeniu bogów, pośrodku bogów sąd odbywa: (2) Dokądże będziecie sądzić niegodziwie i trzymać stronę występnych? (3) Ujmijcie się za sierotą i uciśnionym, wymierzcie sprawiedliwość nieszczęśliwemu i ubogiemu! (4) Uwolnijcie uciśnionego i nędzarza, wyrwijcie go z ręki występnych! (5) Lecz oni nie pojmują i nie rozumieją, błąkają się w ciemnościach: cała ziemia chwieje się w posadach. (6) Ja rzekłem: Jesteście bogami i wszyscy - synami Najwyższego. (7) Lecz wy

Bóg oddał narody Izraela w posiadanie Synu swemu, Jehowie Izraela.

Ks. Powtórnego Prawa 32:8-9

(8) Kiedy Najwyższy rozgraniczał narody, rozdzielał synów człowieczych, wtedy ludom granice wytyczał według liczby synów Izraela;

(9) bo Jego lud jest własnością Pana, dziedzictwem Jego wydzielonym jest Jakub.

Ludzie powinni zostać Elohimem i Pismo Święte nie może zostać naruszone (Jan 10:34-35). I Bóg mówił do ludzi przez sług swoich, proroków.

Ks. Wyjścia 4:1-10

(1) Na to powiedział Mojżesz: A jeśli nie uwierzą i nie usłuchają słów moich, mówiąc, że Pan nie ukazał mi się wcale?

(2) Wówczas Pan zapytał go: Co masz w ręku? Odpowiedział: Laskę.

(3) Wtedy rozkazał: Rzuć ją na ziemię. A on rzucił ją na ziemię, i zamieniła się w węża. Mojżesz zaś uciekał przed nim.

(4) Pan powiedział wtedy do Mojżesza: Wyciągnij rękę i chwyć go za ogon. I wyciągnął rękę i uchwycił go, i stał się znów laską w jego ręku

(5) Tak uczyń, aby uwierzyli, że ukazał tobie Pan, Bóg ojców ich, Bóg Abrahama Bóg Izaaka i Bóg Jakuba.

(6) Ponownie rzekł do niego Pan: Włóż rękę w zanadrze! I włożył rękę w zanadrze, a gdy ją wyjął, była pokryta trądem białym jak śnieg.

(7) I rzekł znów: Włóż rękę w zanadrze! I włożył ją ponownie w zanadrze, a gdy ją po chwili wyciągnął, była taka jak reszta ciała.

(8) Tak więc, jeśli nie uwierzą i nie przyjmą świadectwa pierwszego znaku, uwierzą świadectwu drugiego znaku. (9) A gdyby nawet nie uwierzyli tym dwom znakom i nie zważali na mowę twoją, wówczas zaczerpniesz wody z Nilu i wylejesz na suchą ziemię; a woda zaczerpnięta z Nilu stanie się krwią na ziemi. (10) I rzekł Mojżesz do Pana: Wybacz, Panie, ale ja nie jestem wymowny, od wczoraj i przedwczoraj, a nawet od czasu, gdy przemawiasz do Twego sługi. Ociężały usta moje i język mój zesztywniał.

Bóg, Eloach, postawił swoich posłańców, duchowych i fizycznych, jako Elohim nad ludźmi.

Ks. Wyjścia 7:1

(1) Pan odpowiedział Mojżeszowi: Oto Ja uczynię cię jakby Bogiem faraona, a Aaron, brat twój, będzie twoim prorokiem.

Od tego czasu Bóg działał dla zbawienia planety przez naród swój, Izrael, kierowany jego Synem. Stworzenie to, jako duch, miało Jego imię, Jehowa, pełniąc władze Boga i zwracając się do świata poprzez proroków. Później, ulegając woli Boga, On przyszedł w ciele i krwi.

Ks. Wyjścia 11:1-10

(1) Pan rzekł do Mojżesza: Jeszcze jedną plagę ześlę na faraona i na Egipt. Potem uwolni was stąd. A uwolni was całkowicie, nawet was wszystkich stąd wypędzi.

(2) Oznajmij to ludowi, ażeby każdy mężczyzna u sąsiada swego i każda kobieta u sąsiadki swej wypożyczyli przedmioty srebrne i złote.

(3) A Pan zjednał ludowi łaskę w oczach Egipcjan. Mojżesz także zażywał w kraju egipskim wielkiej czci tak u sług faraona, jak i u ludu.

(4) Mojżesz powiedział: Tak mówi Pan: O północy przejdę przez Egipt.

(5) I pomrą wszyscy pierworodni w ziemi egipskiej od pierworodnego syna faraona, który siedzi na swym tronie, aż do pierworodnego niewolnicy, która jest zajęta przy żarnach, i wszelkie pierworodne bydła.

(6) Wtedy w całej ziemi egipskiej będzie wielkie narzekanie, jakiego nie było nigdy i jakiego już nie będzie.

(7) U Izraelitów nawet pies nie zaszczeka ani na ludzi, ani na bydło, abyście poznali, że Pan uczynił różnicę między Egipcjanami a Izraelitami.

(8) Wtedy przyjdą wszyscy słudzy twoi do mnie i oddadzą mi pokłon, i powiedzą: Wyjdź ty i cały lud twój, który idzie za tobą. I potem wyjdą. Mojżesz płonąc gniewem wyszedł od faraona.

(9) Pan rzekł do Mojżesza: Nie usłucha was faraon, aby stały się liczniejsze cuda w ziemi egipskiej.

10) Mojżesz i Aaron wykonali wszystkie cuda przed faraonem. Lecz Pan uczynił upartym serce faraona, tak iż wzbraniał się wypuścić Izraelitów ze swego kraju.

Bóg wykorzystywał Izrael dlatego, żeby robić cuda i pokazywać swoją władze nad narodami i aniołami upadłymi.

Ks. Wyjścia 14:1-30

(1) Pan przemówił do Mojżesza tymi słowami:

(2) Rozkaż Izraelitom, niech zawrócą i niech rozbiją obóz pod Pi-Hachirot pomiędzy Migdol a morzem, naprzeciw Baal-Sefon. Rozbijcie namioty naprzeciw tego miejsca nad morzem.

(3) Faraon powie wtedy: Izraelici zabłądzili w kraju, a pustynia zamknęła im drogę.

(4) Uczynię upartym serce faraona, i urządzi pościg za wami. Wtedy okażę potęgę moją nad faraonem i nad całym jego wojskiem. Poznają wówczas Egipcjanie, że Ja jestem Pan. I uczynili w ten sposób.

(5) Gdy doniesiono królowi egipskiemu o ucieczce ludu, zmieniło się usposobienie faraona i jego sług względem niego i rzekli: Cóżeśmy uczynili pozwalając Izraelowi opuścić naszą służbę?

(6) Rozkazał wówczas faraon zaprzęgać swoje rydwany i zabrał ludzi swoich ze sobą.

(7) Wziął sześćset rydwanów wyborowych oraz wszystkie inne rydwany egipskie, a na każdym z nich byli dzielni wojownicy.

(8) Pan uczynił upartym serce faraona, króla egipskiego, który urządził pościg za Izraelitami. Ci jednak wyszli z podniesioną ręką.

(9) Egipcjanie więc ścigali ich i dopędzili obozujących nad morzem - wszystkie konie i rydwany faraona, jeźdźcy i całe wojsko jego - pod Pi-Hachirot naprzeciw Baal-Sefon.

(10) A gdy się zbliżył faraon, Izraelici podnieśli oczy, a ujrzawszy, że Egipcjanie ciągną za nimi, ogromnie się przerazili. Izraelici podnieśli głośne wołanie do Pana.

(11) Rzekli do Mojżesza: Czyż brakowało grobów w Egipcie, że nas tu przyprowadziłeś, abyśmy pomarli na pustyni? Cóż za usługę wyświadczyłeś nam przez to, że wyprowadziłeś nas z Egiptu?

(12) Czyż nie mówiliśmy ci wyraźnie w Egipcie: Zostaw nas w spokoju, chcemy służyć Egipcjanom. Lepiej bowiem nam było służyć im, niż umierać na tej pustyni.

13) Mojżesz odpowiedział ludowi: Nie bójcie się! Pozostańcie na swoim miejscu, a zobaczycie zbawienie od Pana, jakie zgotuje nam dzisiaj. Egipcjan, których widzicie teraz, nie będziecie już nigdy oglądać

(14) Pan będzie walczył za was, a wy będziecie spokojni.

(15) Pan rzekł do Mojżesza: Czemu głośno wołasz do Mnie? Powiedz Izraelitom, niech ruszają w drogę.

(16) Ty zaś podnieś swą laskę i wyciągnij rękę nad morze i rozdziel je na dwoje, a wejdą Izraelici w środek na suchą ziemię.

(17) Ja natomiast uczynię upartymi serca Egipcjan, że pójdą za nimi. Wtedy okażę moją potęgę wobec faraona, całego wojska jego, rydwanów i wszystkich jego jeźdźców.

(18) A gdy okażę moją potęgę wobec faraona, jego rydwanów i jeźdźców, wtedy poznają Egipcjanie, że ja jestem Pan.

(19) Anioł Boży, który szedł na przedzie wojsk izraelskich, zmienił miejsce i szedł na ich tyłach. Słup obłoku również przeszedł z przodu i zajął ich tyły,

(20) stając między wojskiem egipskim a wojskiem izraelskim. I tam był obłok ciemnością, tu zaś oświecał noc. I nie zbliżyli się jedni do drugich przez całą noc.

(21) Mojżesz wyciągnął rękę nad morze, a Pan cofnął wody gwałtownym wiatrem wschodnim, który wiał przez całą noc, i uczynił morze suchą ziemią. Wody się rozstąpiły,

(22) a Izraelici szli przez środek morza po suchej ziemi, mając mur z wód po prawej i po lewej stronie.

(23) Egipcjanie ścigali ich. Wszystkie konie faraona, jego rydwany i jeźdźcy weszli za nimi w środek morza.

(24) O świcie spojrzał Pan ze słupa ognia i ze słupa obłoku na wojsko egipskie i zmusił je do ucieczki.

(25) I zatrzymał koła ich rydwanów, tak że z wielką trudnością mogli się naprzód posuwać. Egipcjanie krzyknęli: Uciekajmy przed Izraelem, bo w jego obronie Pan walczy z Egipcjanami.

(26) A Pan rzekł do Mojżesza: Wyciągnij rękę nad moze, aby wody zalały Egipcjan, ich rydwany i jeźdźców. (27) Wyciągnął Mojżesz rękę nad morze, które o brzasku dnia wróciło na swoje miejsce. Egipcjanie uciekając biegli naprzeciw falom, i pogrążył ich Pan w środku morza.

(28) Powracające fale zatopiły rydwany i jeźdźców całego wojska faraona, którzy weszli w morze, ścigając tamtych, nie ocalał z nich ani jeden.

(29) Izraelici zaś szli po suchym dnie morskim, mając mur wodny po prawej i po lewej stronie.

(30) W tym to dniu wybawił Pan Izraela z rąk Egipcjan. I widzieli Izraelici martwych Egipcjan na brzegu morza.

Izrael został chrzczony dla służby Jemu w Morze Czerwonym. On został obiektem oddawania czci i oni uznali Jego, ponieważ powinni byli zostać wybranym narodem, z jego poszerzoną istotą, Elohimem, na czele z Aniołem Jehowy ( Zach 12:8).

Są wspomniane dziesięć pieśni oddawania czci ((1) Wyjścia 15:1-19; (2) Liczb 21:17-18; (3) Powt Prawa 32:1-49; (4) Sędzi 5:1-31; (5) 1 Samuela 2:1-10; (6) 2 Samuela 22:1-51; (7) Łukasza 1:46-55; (8) Łukasza 1:68-79; (9) Łukasza 2:29-32; (10) Apokalipsa 14:3, 15:3). Jeżeli istnieje Pieśń Mojżesza ( Powt Prawa 32: 1-43) i Druga Pieśń (1:15-19) może być Pieśnią Baranka, ponieważ jest pieśnią oddawania czci. Dwie te pieśni, Mojżesza i Baranka, tworzą wybór Odnowienia (Apok 15:3-4).

Apokalipsa 15:3-4

3"Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu ,Panie Boże wszechwładny!

Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi, o Królu narodów!

4 Któż by się nie bał, o Panie, i Twego imienia nie uczcił ?

Bo ty sam jesteś Święty,

Bo przyjdą wszystkie narody i padną na twarz przed Tobą,

Bo ujawniły się słuszne Twoje wyroki".

Swą działalnością odnowimy siłę pieśni, wsławiając Gwiazdy Poranne i założenie Świata (Job 38:4-7).

Zostaniemy Elohimem i Bóg będzie naszą pieśnią. Przygotujemy dla niego mieszkanie. On jest Elohimem naszych rodzicieli, a my – jego Świątynią. Elohim naszego Elohima wybrał nas miejscem Jego zamieszkania.

Ks. Wyjścia 15:1-19

(1) Wtedy Mojżesz i Izraelici razem z nim śpiewali taką pieśń ku czci Pana: Będę śpiewał ku czci Pana, który wspaniale swą potęgę okazał, gdy konia i jeźdźca jego pogrążył w morzu.

(2) Pan jest moją mocą i źródłem męstwa! Jemu zawdzięczam moje ocalenie. On Bogiem moim, uwielbiać Go będę, On Bogiem ojca mego, będę Go wywyższał

(3) Pan, mocarz wojny, Jahwe jest imię Jego.

(4) Rzucił w morze rydwany faraona i jego wojsko. Wyborowi jego wodzowie zginęli w Morzu Czerwonym.

(5) Przepaści ich ogarnęły, jak głaz runęli w głębinę.

(6) Uwielbiona jest potęga prawicy Twej, Panie, Prawica Twa, o Panie, starła nieprzyjaciół.

(7) Pełen potęgi zniszczyłeś przeciwników Twoich, Twój gniew im okazałeś, a spalił ich jak słomę.

(8) Pod tchnieniem Twoich nozdrzy spiętrzyły się wody, żywioły płynne stanęły jak wały, w pośrodku morza zakrzepły przepaści.

(9) Mówił nieprzyjaciel: Będę ścigał, pochwycę, zdobycz podzielę, nasycę mą duszę, miecza dobędę, ręka moja ich zetrze.

(10) Wionęło tchnienie Twoje i przykryło ich morze, zatonęli jak ołów pośród wód gwałtownych.

(11) Któż jest pośród bogów równy Tobie, Panie, w blasku świętości, któż Ci jest podobny, straszliwy w czynach, cuda działający!

(12) Prawicę swą wyciągnąłeś i pożarła ich ziemia.

(13) Wiodłeś Twą łaską lud oswobodzony, przeprowadziłeś go Twą mocą w święte Twe mieszkanie.

(14) Wieść tę narody przyjęły ze drżeniem, padł strach na mieszkańców filistyńskiej ziemi.

(15) Przerazili się wtedy książęta Edomu, wodzów Moabu ogarnęła bojaźń, truchleją z trwogi wszyscy mieszkańcy Kanaanu.

(16) Strach i przerażenie owładnęły nimi. Wobec siły ramienia Twego stali się jak kamień, aż przejdzie lud Twój, o Panie, aż przejdzie lud, któryś sobie nabył.

(17) Wprowadziłeś ich i osadziłeś na górze twego dziedzictwa, w miejscu, które uczyniłeś swym mieszkaniem, w świątyni, którą założyły Twoje ręce, Panie.

(18) Pan jest królem na zawsze, na wieki!

(19) Gdy weszły w morze konie faraona z rydwanami i jeźdźcami, Pan przywiódł na nich z powrotem fale morskie, synowie zaś Izraela przeszli suchą nogą morze.

Izrael został zbawiony i tym aktem osiedlony na Górze Bożego Spadku, Jakub w księdze Powtórnego Prawa 32:8- to Izrael, co rządzi z góry Bożej, Jehowa w schronieniu, stworzonym przez Niego. Razem z aniołami jesteśmy Synami Bożymi (Job 1:6, 2:1) i wszyscy uświęceni przez jednego Ojca (Malachiasz 2:10), pochodząc z jednego korzenia z Mesjaszem (do Heb 2:11(, który został synem Bożym po swoim Zmartwychwstaniu (do Rzym 1:4).

Ale ludzie szemrali przeciw ich wyzwolenia.

Ks. Wyjścia 15:20-27

(20) Miriam prorokini, siostra Aarona, wzięła bębenek do ręki, a wszystkie kobiety szły za nią w pląsach i uderzały w bębenki.

(21) A Miriam przyśpiewywała im: śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, bo swą potęgę okazał, gdy konie i jeźdźców ich pogrążył w morzu.

(22) Mojżesz polecił Izraelitom wyruszyć od Morza Czerwonego, i szli w kierunku pustyni Szur. Szli trzy dni przez pustynię, a nie znaleźli wody.

(23) I przybyli potem do miejscowości Mara, i nie mogli pić wód, gdyż były gorzkie; przeto nadano temu miejscu nazwę Mara.

(24) Szemrał lud przeciw Mojżeszowi i mówił: Cóż będziemy pili?

(25) Mojżesz wołał do Pana, a Pan wskazał mu drewno. Wrzucił on je do wody, i stały się wody słodkie. Tam Pan ustanowił dla niego prawa i rozporządzenia i tam go doświadczał. (26) I powiedział: Jeśli wiernie będziesz słuchał głosu Pana, twego Boga, i będziesz wykonywał to, co jest słuszne w Jego oczach; jeśli będziesz dawał posłuch Jego przykazaniom i strzegł wszystkich Jego praw, to nie ukarzę cię żadną z tych plag, jakie zesłałem na Egipt, bo Ja, Pan,

(27) Potem przybyli do Elim, gdzie było dwanaście źródeł i siedemdziesiąt palm. Tutaj to rozbili namioty nad wodą.

Izrael powinien był być wyzwolony i stać pod władze dwunastu i i siedemdziesięciu, którzy powinni byli chronić i bronić go w imię Mesjasza i tak zostało zrobione w Elimie ( patrz artykuł Mojżesz i bogowie Egyptu nr 105, Pascha na Synaju nr 115).

Ale przed tym Bóg wypominał im jedzenie, zbyt pożywne by je przetrawić.

Ks. Wyjścia 16:9-12

(9) Mojżesz rzekł do Aarona: Powiedz całemu zgromadzeniu Izraelitów: Zbliżcie się do Pana, gdyż słyszał wasze szemrania.

(10) W czasie przemowy Aarona do całego zgromadzenia Izraelitów spojrzeli ku pustyni i ukazała się im w obłoku chwała Pana.

(11) I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowami:

(12) Słyszałem szemranie Izraelitów. Powiedz im tak: O zmierzchu będziecie jeść mięso, a rano nasycicie się chlebem. Poznacie wtedy, że Ja, Pan, jestem waszym Bogiem.

 

Bóg karmił ich manną w dzikiej pustynie w ciągu czterdziestu lat. Ci, co się odmówili od spadku Bożego, zginęli. Jedzenie w pustynie było cienią tego, co miało się zdarzyć, jak jest wskazane dla Kościoła jako wybór, i Duch Święty jako sposób do istnienia w ciągu 40 jubileuszy. Nie możemy widzieć Boga w naszym stanie teraźniejszym, inaczej, możliwie, zginęlibyśmy. Nikt Jego nie widział i nie zobaczy. Jest Jedyny, mający nieśmiertelność, zamieszkuje światłość niedostępną (1 Tyt 6:16).

Powinniśmy chronić to jako pamiątkę do przyjścia Mesjasza.

Ks. Wyjścia 16:32-36

(32) Mojżesz rzekł: Oto, co nakazał Pan: Napełnijcie omer i przechowajcie go dla waszych późniejszych pokoleń, aby ujrzeli pokarm, którym żywiłem was na pustyni po wyprowadzeniu z ziemi egipskiej.

(33) Mojżesz rzekł do Aarona: Weź naczynie i napełnij je omerem manny, i złóż ją przed Panem, aby przechować ją dla waszych późniejszych pokoleń.

(34) Aaron położył je przed świadectwem, aby przechować - jak to Pan nakazał Mojżeszowi. (35) Izraelici jedli mannę przez czterdzieści lat, aż przybyli do ziemi zamieszkałej. Jedli mannę, aż przybyli do granic ziemi Kanaan.

(36) Omer zaś jest dziesiątą częścią efy.

Bóg przedstawił warunki na których otrzymamy ten spadek i zostaniemy dla Niego kosztownym skarbem.

Ks. Wyjścia 19:1-25

(1) Było to w trzecim miesiącu od wyjścia Izraelitów z Egiptu; w tym dniu przybyli oni na pustynię Synaj.

(2) Wyruszyli z Refidim, a po przybyciu na pustynię Synaj rozbili obóz na pustyni. Izrael obozował tam naprzeciw góry.

(3) Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz Izraelitom:

(4) Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie.

(5) Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia.

(6) Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom.

(7) Mojżesz powrócił i zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. (8) Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: Uczynimy wszystko, co Pan nakazał. Mojżesz przekazał Panu słowa ludu.

(9) Pan rzekł do Mojżesza: Oto Ja przyjdę do ciebie w gęstym obłoku, aby lud słyszał, gdy będę rozmawiał z tobą, i uwierzył tobie na zawsze. A Mojżesz oznajmił Panu słowa ludu.

(10) Pan powiedział do Mojżesza: Idź do ludu i każ im się przygotować na święto dziś i jutro. Niechaj wypiorą swoje

11) i niech będą gotowi na trzeci dzień, bo dnia trzeciego zstąpi Pan na oczach całego ludu na górę Synaj.

(12) Oznacz ludowi granice dokoła góry i powiedz mu: Strzeżcie się wstępować na górę i dotykać jej podnóża, gdyż kto by się dotknął góry, będzie ukarany śmiercią.

(13) Nie dotknie go ręka, lecz winien być ukamienowany lub przebity strzałą. Człowiek ani bydlę nie może być zachowane przy życiu. Gdy zaś zagrzmi trąba, wtedy niech podejdą pod górę.

(14) Wtedy Mojżesz zstąpił z góry i nakazał przygotować się ludowi. I wyprali swoje szaty. (15) Później powiedział ludowi: Bądźcie gotowi za trzy dni i nie zbliżajcie się do kobiet.

(16) Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu.

(17) Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry.

(18) Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła.

(19) Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donośniejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród grzmotów.

(20) Pan zstąpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry, a Mojżesz wstąpił.

(21) Pan rzekł do Mojżesza: Zstąp na dół i upomnij lud surowo, aby się nie zbliżał do Pana, chcąc Go zobaczyć, gdyż wielu z nich przypłaciłoby to życiem.

(22) Także kapłani, którzy mogą kiedy indziej zbliżać się do Pana, niech się oczyszczą, aby ich Pan nie pobił.

(23) Wtedy rzekł Mojżesz do Pana: Lud nie będzie śmiał poejść do góry Synaj, gdyż zakazałeś mu tego surowo, mówiąc: Oznacz granicę około góry i ogłoś ją jako świętą.

(24) Potem Pan powiedział do niego: Idź, zstąp na dół, a potem przyjdź ty i Aaron z tobą. Kapłani i lud nie mogą przejść granicy, aby wstąpić do Pana, boby ich ukarał.

(25) Mojżesz zszedł na dół do ludu i to mu oznajmił.

Bóg przekazał nam prawo przez Wielkiego Anioła ( Anioła Wielkiej Rady Siedemdziesięciu). Więc poprzez pośrednictwo Bóg przekazał strukturę Prawa Mojżeszowi. I tym losem duchowym był Chrystus (1 do Koryn 10:4).

Ks. Wyjścia 20:1-17

(1) Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa:

(2) Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

(3) Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

(4) Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!

(5) Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą.

(6) Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.

(7) Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.

(8) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić.

(9) Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia

(10) Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram.

(11) W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. (12) Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. (13) Nie będziesz zabijał.

(14) Nie będziesz cudzołożył.

(15) Nie będziesz kradł.

(16) Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.

(17) Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.

Rozdział Prawa na dwa Wielkie Przykazania jest później podany w Powtórnym Prawie. Jego struktura jest dokładnie określona, cztery pierwsze Przykazania dotyczą miłości ku Bogowi, sześć następnych – miłości do bliźnich.

Dalej jest to pojaśnianie ludziom.

Mamy obowiązek, przede wszystkim przed Bogiem, i tylko potem przed człowiekiem.

Nasz obowiązek – stać się prawidłowym i godnym pomieszczeniem Boga. On jest Prawdziwy i Nieśmiertelny.

Jak później nazywał Jego Dawid Elohimem Pana (Psalm 45:6-7; do Heb 1:8-9). Dlatego, że był On Elohimem Izraela i rozmawiał z prorokami i patriarchami. Był On Aniołem Jehowy i Głową Izraela (Zach 12:8).

Pierwsza część Prawa dotyczy miłości do Boga. Boga trzeba kochać z całego serca, umysłem i duszą.

Druga część przepisuje kochać bliźniego, jak siebie samego. Dlatego, że jeżeli nie kochasz bliźniego swego, którego widzisz, jak pokochasz Boga, którego nie widzisz.

1 list do św. Jana 4:20-21

20 Jeśli ktoś mówił: "Miłuję Boga", a brata swego nienawidził, jest kłamcą,

albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi,

nie może miłować Boga, którego nie widzi.

21 Takie zaś mamy od Niego Przykazanie,

aby ten, kto miłuje Boga,

miłował też i brata swego.

Struktura Pierwszego Wielkiego Przykazania formuję osnowę Drugiego Wielkiego Przykazania, i do tych dwóch przykazań zwraca się CAŁE Prawo i wszyscy prorocy. Więc dziesięć Przykazań są podrozdziałem tych dwu, a inne prawa są podporządkowane tym dziesięciu.

Pierwsze Wielkie przykazanie składa się z czterech pierwszych Przykazań.

Bóg ma do czynienia ze strukturą, z logiki Jego istnienia pochodzą Stworzenie i Zbawienie. On daje życie wieczne swoim wybrańcom tak, jak tego chcę.

Pierwsze Przykazanie wygłasza Jedność Boga i Jego Przewodzenie.

Ks. Wyjścia 20: 1-3

(1) Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa:

(2) Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli.

(3) Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

Drugie Przykazanie nazywa bałwochwalstwo i oddawanie czci rzeczom fizycznym bluźnierstwem. Bóg chcę, żeby ludzie oddawali Jemy cześć Wiarą i Prawdą.

Ks. Wyjścia 20:4-6

(4) Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!

(5) Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą.

(6) Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.

To przykazanie wskazuje na obiekt oddawania czci. Nie powinniśmy stwarzać jakiegokolwiek bałwana, żeby oddawać jemu cześć albo modlić się. To oznacza cokolwiek: krucyfiks, każdy posąg, nawet odtworzenie samego Boga, i wyraźnie nie Chrystusa lub zmarłych świętych, z których tylko Chrystus zmartwychwstał.

Trzecie Przykazanie przeznaczone do obrony władzy imienia Boga i działalności, prowadzonej pod Jego imiem: sądownictwo, duchowieństwo lub rząd. Wszystkie dzieje są dokonywane Jego władzą, siłą oraz wolą.

Ks. Wyjścia 20:7

(7) Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.

Czwarte przykazanie wygłoszone dlatego, żeby się upewnić, że jest związane ze strukturą Jego Prawa, przestrzeganiem Jego Kalendarza i systemu.

Czwarte przykazanie nie tylko wskazuje na dzień Sobotni, ono również wprowadza system siedmiodniowy i ustala kolejność jego wykorzystania.

Ks. Wyjścia 20:8-11

(8) Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić.

(9) Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia

(10) Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram.

(11) W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.

W ten sposób ustalenie Kalendarza, który się bazuje na jakimkolwiek innym systemie jest uważany bluźnierstwem, naruszeniem Prawa i oddaniem czci fałszywemu Bogowi.

Bóg ustalił Sobotę, Nów, Coroczne Soboty oraz Święta. Nie może być wykorzystywana inna struktura oprócz tej, którą dał nam On. Błędny system Zmartwychwstania, obchodzenia Świąt Bożego Narodzenia i Paschy – pogański system Tryjedności Boga. To jest naruszeniem wszystkich czterech Przykazań Pierwszego Wielkiego Przykazania i naruszenie Prawa w całości (patrz artykuły Pochodzenie Bożego Narodzenia i Paschy nr 235, doktryna Grzechy Pierworodnego, część 1, Ogród Edemski nr 246 i część 2, Pokolenie Adama nr 248).

Teraz obejrzymy Pierwsze Przykazanie.