Wstęp

W artykule Ogólne rozpowszechnienie kościołów, które przestrzegali Sobotę [122] idzie mowa o tym, że w ciągu całej historii istniał szereg kościołów, co przestrzegali sobotę, którzy byli w mniej lub więcej stałej opozycji w stosunku do głównego systemu kościelnego i którzy byli prześladowani tym systemem. W ciągu dwóch ostatnich wieków kościoły, co przestrzegają soboty uważają, że ich główną cechą wyróżniającą było przestrzeganie soboty, i że w ciągu całej ich historii byli oni prześladowani w związku z tym. Jest to w najlepszym przypadku słuszne tylko w połowie, a w najgorszym - ukrywa rzeczywiście zasadnicze aspekty tej wiary, za którą Kościoły Boga byli prześladowane, a także inne aspekty, co formują oznaki wybrańców. Ten artykuł pokazuje, że istnieje szereg oznak, które charakteryzują wybrańców, zgodnie z którymi jest możliwość wydzielenia ich ze społeczeństwa pod czas wszystkich okresów prześladowania, które zwykle są nazywane inkwizycją.

Główny istniejący system ortodoksalny wykorzystuje wielu sposobów odróżnienia wyznania dlatego, żeby zebrać informację i dowody, skierowane przeciwko wybrańcom, żeby później stopniowo ich zniszczyć. Kościoły Boga dwudziestego wieku bardzo się mylą, kiedy myślą, że teraz oni zostaną przejęte lepiej lub bardziej tolerancyjnie, niż kościoły poprzednich wieków. Realnie to udowodnił proces likwidacji kościołów w nasze czasy, nie znanie doktryn wczesnych kościołów i używania ich wiary. Zupełnie wiarygodnym jest fakt, zgodnie z którym w ostatnie czasy są podane wszystkie cechy charakterystyczne systemów Sardyjskigo i Laodykiejskiego kościołów (Apokalipsa 3:1-6, 14-22). Z takiej niewiedzy pochodzi tylko jeden prawdziwy system Laodykijski (Apokalipsa 3:7-13), który nie ma większego wpływu, ale przestrzega prawa boże i ma świadectwo Jezusa Chrystusa (Apokalipsa 12:17; 14:12).

Ale co mówi Biblia o znakach wybrańców i o tym, jaką rolę w sprawie identyfikacji odgrywa Sobota?

Sobota jako określająca cecha Kościoła

O znaczeniu Soboty idzie mowa w czwartym przykazaniu. Pytanie to jest podane w artykule Sobota [031] i rozpatrywane w Wyjścia 20:8, 10,11, a także Powt. Prawa 5:12.

Sobota jest znakiem narodu bożego. Ona - znak, co istnieje między nami a Bogiem, i robi nas świętymi.

Wyjścia 31:12-14 12 I powiedział Pan Mojżeszowi, mówiąc 13 Powiedz synom Izraela tak: przestrzegajcie moje soboty, ponieważ jest to znak między mną a wami w wasze rody, żebyście znali, że jestem Panem, który was oświeca. 14 I przestrzegajcie sobotę, ponieważ jest ona święta dla was: kto zbezcześci ją, robiąc jakoś sprawę w jej czasie, ta dusza powinna być zniszczona ze swego narodu (KJV).

Często jest błędnie uważane, że termin Sobota oznacza tylko dzień tygodnia, nie biorąc pod uwagę jej ogólny charakter. Jest to nie poprawnie. Sobota poszerza się na wszystkie mszę w ciągu Świętych Dniej, oznaczonych jako Soboty Boże. Strata jest duchową.

Sobota nie jest znakiem odróżniającym tylko jednego kościoła. Jest ona znakiem tych ludzi Testamentu, którzy jeszcze nie czują powołania do kościoła. Gdyby ona była znakiem tylko wybrańców, judaizm bał by częścią pierwszego Zmartwychwstania. Ale tak nie jest.

Inne znaki wybrańców

Innymi znakami są Pascha i Święto Przaśników.

Wyjścia 13:9-16 (9) Będzie to dla ciebie znakiem na ręce i przypomnieniem między oczami, aby prawo Pana było w ustach twoich, gdyż ręką potężną wywiódł cię Pan z Egiptu. (10) I będziesz zachowywał to postanowienie w oznaczonym czasie rok w rok, (11) gdy Pan wprowadzi cię do kraju Kananejczyka, jak poprzysiągł tobie i przodkom twoim, i da go tobie. (12) I oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla Pana i wszelki pierwszy płód bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do Pana. (13) Lecz pierworodny płód osła wykupisz jagnięciem, a jeślibyś nie chciał wykupić, to musisz mu złamać kark. Pierworodnych ludzi z synów twych wykupisz. (14) Gdy cię syn zapyta w przyszłości: Co to oznacza? odpowiesz mu: Pan ręką mocną wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli. (15) Gdy faraon wzbraniał się nas uwolnić, Pan wybił wszystko, co pierworodne w ziemi egipskiej, zarówno pierworodne z ludzi, jak i z bydła, dlatego ofiaruję dla Pana męskie pierwociny łona matki i wykupuję pierworodnego mego syna. (16) Będzie to dla ciebie znakiem na ręce i ozdobą między oczami przypominając, że Pan potężną ręką wywiódł nas z Egiptu.

Pascha i Święto Przaśników są drugim znakiem ludzi Testamentu. Rozpowszechnienie czwartego przykazania w tym aspekcie (jak widzieliśmy wcześniej) jest znakiem Praw Boga w naszej działalności )na ręce) i w naszych umysłach (opaska na głowie). Jest to znak prawa Pana (Powt. Prawa 6:8) i uwolnienia nim Izraela (Powt. Prawa 6:10). W Nowym Testamencie ten statut jest poszerzany na chrzczone narody (Do Rymian 9:6; 11:25-26). Tłumaczenie Paschy i Święta Przaśników w kościołach Boga dwudziestego wieku jest w większym stopniu błędne. Zupełnie niepoprawnym jest założenie, że Judejczycy niepoprawnie obchodzili Paschę w czternastą noc Nisana, a noc wspomnienia była na piętnastą, i że Judejczycy tą noc błędnie nazywali Paschą. Te wnioski są dokładnie analizowane, i cały system błędnych założeń, na których są bazowane, jest przedstawiony w Dodatku do pracy Paschy [098].

Znaki Prawa - Sobota i Pascha - są wprowadzone specjalnie, żeby obronić się od bałwochwalstwa (Powt. Prawa 11:6). Oba te znaki stanowią pieczątkę na ręce i opasek nad oczyma, które właściwi wybrańcom Pana. razem z Duchem Świętym stanowią oni podstawę dniej ostatnich, opisanych w Apokalipsie 7:3. Znak wybrańców takim czynem jest koncentrowany w pierwszym przykazaniu. Chrystus powiedział: Panu Bogu twemu oddawaj cześć i Jemu Jedynemu powinieneś służyć (Mateusza 4:10; Łukasza 4:8). Służenie także jest oddawaniem czci zgodnie z biblijnymi terminami.

Odkupienie jest następnym znakiem ludzi Testamentu. Niepowodzenie w przestrzeganiu zbawienia jest karane wygnaniem ze swego narodu; inaczej mówiąc, z ciała Testamentu Izraela, którym jest kościół (Kapłańska 23:29).

Pierwszym i głównym znakiem ludzi Testamentu jest obrzezanie (Rodzaju 17:14). Istniało ono jeszcze do chrztu (patrz pracę Pokuta i chrzest [052]).

Chrzest Duchem Świętym jest pierwszym znakiem wybrańców poprzez krew Jezusa Chrystusa w jedno ciało (Mateusza 28:19; Dziejów 1:5; 11:16; 1 do Koryntian 12:13; do Hebrajczyków 9:11-28).

Ogólna doktrynalna pozycja Kościoła

Ogólną doktrynę wybrańców można już odnaleźć zaczynając z wczesnych czasów. Najbardziej bliskie rozumienie tego możemy otrzymać od apostola Jana dzięki pracom jego uczniów Polikarpa i Ireneusza. Najbardziej wczesny punkt widzenia głosi, że Biblia i kościół Nowego Testamentu mają różne pozycji co do Boga, którzy istnieją około dwu tysiąc lat.

Centralne miejsce w wierze chrześcijańskiej zajmują specyficzne doktryny Boga. soboty, Nowi i Święta urodzaju występowali jako różne aspekty służenia Bogu. Byli oni towarzyszone przestrzeganiem Praw Jedzenia na dość rozpowszechnionej i ogólnej podstawie (patrz także pracę Prawa Jedzenia [015]). Takim czynem Sobota i wszystko, co jej towarzyszyło było znakiem służenia Jedynemu Prawdziwemu Bogu (Jana 17:3). Ten Bóg Eloach był tym samym Bogiem, któremu oddawali cześć Judejczycy, i który jest upominany w Starym Testamencie. Wczesny Kościół uważał Biblią tylko Stary testament, który było pojaśniano Nowym Testamentem (patrz pracę Biblia [164]). Doktryny Boga wczesnego kościoła są rozpatrywane w pracach Wczesna teologia Boga [127], a także O nieśmiertelności [165], Boskość Chrystusa (147), Pierwsze Przykazanie: grzech Szatana [135], a także Konsubstancyonalność z Ojcem [081]).

Biblijna podstawa ogólnej doktryny

Biblijne uzasadnienie ogólnej doktryny jest skupione w Pierwszym wielkim przykazaniu. Takim czynem widzimy, że czwarte przykazanie jest tylko czwartą granicą większej struktury. Soboty i Dni Święte z kolei są częściami struktury czwartego przykazania i mają związki z innymi przykazaniami. Pytanie to jest rozpatrywane w artykule Symbol Chrześcijańskiej wiary.

Kościołowi powierzono przestrzegać dziesięć przykazań, które są podane w Wyjściu 20:1-17 i Powtórnym Prawie 5:6-21.

Pierwsze Przykazanie:

Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie!

Bóg Ojciec jest Jedynym Prawdziwym Bogiem (Jana 17:3) i nie ma więcej innego Elohima równego Jemu. Nie można oddawać cześć lub modlić się innej istocie, nawet Jezusowi Chrystusowi.

Drugie Przykazanie:

Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań.

Oznacza to, że nie można robić żadne figury lub obrazy, żeby wykorzystywać je podczas służby kościelnej lub jako symboli. Nie można wykorzystywać jako symbol i krzyż. Przykazania formują określające oznaki systemu religijnego, i takim czynem są utrwalane.

Trzecie Przykazanie:

Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.

Imię Pana daje władzę, temu dane prawo ma na myśli nie tylko zniewagę, a nawet niepoprawne wykorzystanie władzy Kościoła tymi, kto powinien działać pod kierownictwem Boga poprzez Jezusa Chrystusa.

Czwarte Przykazanie:

Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.

Takim czynem przestrzeganie wiary jest obowiązkową oznaką wiary. Nie można yć Chrześcijaninem, który służy Bogu, i przy tym nie czcić Sobotę zgodnie z kalendarzem cerkiewnym. Ustalenie innego dnia nabożeństwa, który odróżnia się od siódmego dnia nie tylko narusza to przykazanie. Jest to bałwochwalstwem, ponieważ nie pochodzi od woli Boga. to akt nie pokory, grzech równy czarodziejstwu (1 Królewska 15:23). Ustalenie kalendarza, który formuje tydzień zgodnie z zasadą rotacji ma podobny wynik.

Cztery pierwsze przykazania określają stosunek ludzi do Boga i są ustalane pierwszymi i głównymi wstępnymi słowami Prawa: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. (Marka 12:30). Jest to pierwsze i największe przykazanie (Mateusz 22:37-38).

Absolutna identyfikacja z bogiem odbywa się tylko przy starannym spełnieniu tych przykazań i jakiegokolwiek czynu, który może im zaszkodzić.

Czwarte przykazanie jest tym fenomenem z czterech, który jest nieodłączną częścią Pierwszego Wielkiego Przykazania. Takim czynem według słów Jezusa Chrystusa Bóg Ojciec jest centrum, pierwotny moment i obiekt wiary (Mateusza 22:37+38; Marka 12:30; Apok. 1:8). Znanie Jedynego Prawdziwego Boga, i Jego Syna Jezusa Chrystusa, którego on posłał do ludzi, jest głównym faktorem dla otrzymania życia wiecznego (Jana 17:3; 1 Jana 5:20). Takim czynem czwarte przykazanie wcale nie jest ostatnim przykazaniem, ale jedynie pierwszym indykatorem wybranego i faktem jego pokory Bogu.

Czwarte przykazanie poszerza się w granicach całego systemu biblijnego nabożeństwa Nowych Miesięcy, Świąt i Dniej Świętych, a także na dziesięcinę (patrz pracy Dziesięcina [161]), które odnoszą się do systemu pierwszych płodów i żniw testamentu (także patrz pracę Testament Boga (152)). Już rozpatrywaliśmy wpływ Nowych Miesięcy na kalendarz Boga (patrz artykuł Kalendarz Boga [156]). Nowe Miesięcy i Święta urodzaju łączą dla stworzenia struktury kierownictwa Boga. sanhedryn tak samo jak i fizyczny kościół i jego duchowieństwo byli odbiciem systemu niebiańskiego (do żydów 8:5). Jednak mamy ołtarz, od którego nie mają prawa żywić się służące namiotu (lub system fizyczny)(do żydów 13:10). Takim czynem szukamy nie konkretne fizyczne miasto, a miasto, które będzie istnieć w przyszłości. Tak samo jak ofiara niszczy poza miastem, i Chrystus ucierpiał poza bramą, temu wyjdziemy do niego za tabor, znosząc te same zhańbienia, jakie zaznał On (do żydów 13:12-13).

Właśnie temu rozpatrujemy naukę naszych braci z przeszłości, żeby dowiedzieć się, że cierpieli i za co byli karani.. doktryny wczesnego kościoła są interpretowane jak ci, co istnieli przy rozsądnym podejściu, wyłączając faktor propagandy dominującego systemu.

Wykorzystanie tych osobliwych elementów w doktrynach wczesnych kościołów

Wczesny kościół był wyłącznie unitarny. Gnostycy i modaliści nie uważali siebie częścią Kościoła. Nie ma dowodów na to, że Chrystus, apostołowie, a także ich uczennicy kiedykolwiek byli binitariami lub trynitarzami. Jest jasne, że doktryna trynitarzy rozwijała się z binitaryzmu tak zwanych chrześcijan czwartego wieku. Kościół, który przestrzegał Sobotę do tego czasu, a konkretniej do Reformacji, co nastąpiła około jedenastu wieków później, nigdy nie podtrzymywała pozycje trynityrzy, a także poprzedzający ją binitaryzm. Faktycznie binitaryzm poszedł od modalizmu, który przedstawia doktrynę czcicieli rzymskiego boga Atisa (patrz pracę Powstanie Bożego Narodzenia i Paschy [235]).

Swiadectwa historyczne i prześladowania Kościola

Wczesny kościół

Z tworów Ireneja (i jego poprzednika Polikarpa) znamy, że on i kościół byli głównie unitarzami, i że oni wierzyli, że Chrystus był naznaczony Elohimem, i że wybrańcy mogli zostać elohimem tak samo jak i Chrystus razem z bogiem. Oni wierzyli, że tylko Bóg istnieje wiecznie i że nie ma on równych według starszeństwa. Twierdzenia te zostali w spadku od Zacharjasza 12:8, a także są w artykule Przeciwko herezji.

Jreneusz mówił o Bogu następnie:

"według jego rozkazu oni zostali stworzeni: On powiedział i oni zostali stworzeni. Za pomocą czego On nakazywał? Pewnie za pomocą słowa, za pomocą którego zostało stworzone niebo, a duchem jego ust - całe ich wojsko (Psalm 32:6).

Ireneusz uważał, że

"wiarygodnie znane, że żaden prorok, a także apostoł nigdy nie nazywał żadnego innego Boga i nie zwał Panem nikogo, oprócz prawdziwego i jedynego Boga. Jednak wszystko stworzone odróżnia się od Tego, kto to stworzył, tak samo jak Im stworzone odróżnia się od Stwórcy. W stosunku do siebie On nie jest Twórcą. On bez początku i końca, i bez wad. Jest on samo wystarczający, a jednocześnie kontynuujący. Wszystkim innym On dał najbardziej prawdziwe zjawienie - istnienie; wszystko istniejące jest Im stworzone"(ibid.).

Ireneusz rozpowszechnił możliwość zostania bogiem (teos lub elohim) także na Logos, który także różni się od innych stworzonych fenomenów (ibid). W rozdzielę VI księgi III on uzasadnił pozycję Boga i Syna, i przyjętych jako elohimowie, i wszystkich synów Boga.

"Temu nikt inny - ani Duch Święty, ani apostołowie, ani ktokolwiek inny, kto nie jest Im, absolutnie nie może być nazwany Panem w sensie Bogiem, oprócz niego samego. Nikt nie powinien nazywać nikogo Panem, oprócz samego Boga Ojca, co panuje nad wszystkim, i Syna Jego, który otrzymał władzę nad wszystkim istniejącym od Swego Ojca. Jak jest powiedziano w Psalmów 109:1 "Powiedział Pan memu Panu: siedź s prawej ode Mnie, aż położę Twych wrogów pod twoje nogi". W Pismach Świętych jest pokazane zwrócenie Ojca do swego syna, który przekazał Jemu spadek pogański i podporządkował Jemu wszystkich swych przeciwników."

dalej Ireneusz pisze, że o Świętym Duchu, będąc Panami mówili obaj, i Ojciec i Syn. On uważał, że właśnie Chrystus mówił z Abrahamem przed zniszczeniem Sodomy, że otrzymał on (od Boga) władzę dokonywać sąd nad Sodomą za jej grzechy. I to:

"Głosi niektóre prawdy: "Tron Twój, Boże, na wieki; berło prawdy - berło królestwa Twego. Ty lubić prawdę i nienawidzić bezprawie; temu zostałeś pomazany Boże, twoim Bogiem" (Psalmów 44:7-8). Na duch wskazują oba (z nich) za pomocą słowa Boga (teos lub elohim) - obaj: i tan, który jest pomazany jako syn, i On, który pomazany temu, że jest Ojcem. I znów: "Bóg stał w poczcie bogów, wśród bogów zrobił sąd"(Psalmów 81:1). (tutaj) to dotyczy do Ojca i Syna, i tych, kto został usynowiony; jednak właśnie kościół jest kościołem Boga - Boga, którym jest sam Syn, on także jest im zebrany, i w stosunku do niej znów jest powiedziane: "Bóg Bogów Pan mówi i wola ziemię, od wschodu słońca do zachodu"(Psalmów 49:1). O kim mówią nazywając Bogiem? O nim, o którym jest powiedziane: "Idzie B-g nasz, i nie w milczeniu: przed Nim ogień , a wokół niego silna burza" (Psalmów 49:3) i jest Synem, który przyszedł wygłosić nowinę ludziom i który powiedział: "Odkryłem się do nie wzywających do Mnie; odnaleźli mnie ci, którzy mnie nie szukali" (Izajasza 65:1). Ale o jakich bogach on mówił? O tych, w stosunku do których On powiedział: "Powiedziałem: jesteście bogi, i synowie Najwyższego - wy wszyscy"(Psalmów 81:6). Bez wątpliwości w stosunku do tych, co otrzymali laskę "usynowienia, którym wzywamy: Abba, Ojcie!" (do Rzymian 8:15)" (Ageinst Heresies, Bk. III, Ch, VI, ANF, Vol. I, pp. 418-419).

Nie ma wątpliwości, że Ireneusz trzymał się subordynacyonaliskiego punktu widzenia w stosunku do Boga i poszerzył termin Bóg (teos lub elohim) do tego, że on również zawierał Syna i wszystkich usynowionych. widocznie to pochodzi od Zacharjasza 12:8. Wydaje się że właśnie tutaj on pokazuje, że właśnie Chrystus zebrał wybrańców. Jednak wbrew temu znamy ze świętego Pisma, że to był Bóg, który oddał wybrańców Chrystusowi tym samym porządku w jakim byli oni zebrani (Jana 17:11-12; Do żydów 2:13, 9:15). Używanie osobliwego terminu dla oznaczenia fizycznych wybrańców może być niepoprawnym w użyciu Ireneuszem. Wierne Wojsko Niebiańskie także jest włączone do pocztu rozsądnych (Apokalipsa 4:5). Takim czynem lojalne pułki także są duchowieństwem Boga.

Ta pozycja jest rozpatrywana w artykułach: Wczesna teologia Boga [127], a także O nieśmiertelności [165]. Również jest ważne rozumieć, że doktryna nieśmiertelności duszy jest bezbożną. Ten punkt widzenia jest oparty na położeniu, według którego nawet wtedy, kiedy kościołom było narzucano nabożeństwo Niedzieli, jak to było zgodnie ze świadectwem Justyna Męczennika już w 150 roku naszej ery, doktryna Boga i zmartwychwstania jednak byli głównymi i niezaprzeczalne. Takim czynem sobota była zabroniona we wczesnym okresie - do nauki o Bogu i zmartwychwstaniu. Później byli postawione pod wątpliwość położenia nauki o Bogu, a potem prawa Soboty i doktryna duszy.

Anders Nygren Agape and Eros Trans. By Philip S Watson, Harper Torchbooks, New York, 1969) prawidłowo rozumiał doktrynę życia wiecznego w kościele, kiedy powiedział następne słowa:

"Wczesny kościół odróżniał się od hellenizmu najbardziej swą wiarą w Niedzielę. Chrześcijańska tradycja utrwaliła "Zmartwychwstanie ciała", które apologeci przeciwstawili doktrynie "nieśmiertelności duszy" hellenizmu. Antyteza była świadoma, ponieważ w żadnym innym pytaniu nie było tak dużego przeciwstawienia duchu hellenizmu. Apologetom platonicka hellenistyczna doktryna nieśmiertelności duszy wydała się bezbożną, którą trzeba skrytykować i zniszczyć w pierwszy kolej (Justyn, Dial.IXXX.3-4).

W tym stosunku dobrym hasłem mogli by stać słowa Tacyana: "Grecy, nie jest nieśmiertelną, bo śmiertelna dusza sama w sobie. Ale dla niej można i nie umrzeć" (Tatian, Oratio ad Graecos, XIII.1).

Rozbieżność między chrześcijaninem i nie chrześcijaninem w tym pytaniu była na tyle duża, że wiara w "Zmartwychwstanie ciała" była uważana przestarzałym spowiadaniem. Ten, kto wierzył w "nieśmiertelność duszy" takim czynem pokazywał, że nie jest chrześcijaninem. Jak powiedział Justyn: "Jeżeli mówicie z kimś, kto nazywa siebie chrześcijaninem... i kto mówi, że nie istnieje zmartwychwstania, ale ich duszy po śmierci wznoszą się do niebios; znajcie, że macie do czynienia z nie chrześcijaninem (Dial. IXXX4)ibid, pp.280-281).

Takim czynem Kościół zaprzeczał nieśmiertelność duszy - była ona absolutnie unitaryjnie-sybordynacyonalistycką. On był gotowy nie tylko zaprzeczać Trójcę, kiedy taka idea zaczęła się rozwijać, ale możliwie nawet wyłączył ze swego łona każdego, kto przestrzegał tą doktrynę lub innego detyistę z gnostyków. W ten sam czas kościół był bardzo tolerancyjny do tego, że herezję są dopuszczalne, żeby za ich pomocą pokazać, kto zasługuje wyznania Bogiem w kościele (1list do Koryntian 11:19). Oni zrobili to dzięki badaniom (2 do Tymoteusza 2:15, patrz. KJV; RSV powie: róbcie jak najlepiej).

Oni również uważali, że prawdziwym Pismem Świętym jest Stary Testament, a Nowy przedstawia tylko interpretacje tego Pisma. Oni przestrzegali Nowi i Święta Urodzaju. Znamy także, że święto przaśników stało się tematem dyskusji w drugim wieku, kiedy został wprowadzony system Paschy, zaczęło się wyciśniecie święta przaśników, które stało się znane jako Debaty Kwartodecymańskie (patrz artykuł Święto Przaśników [098]).

Kościół stopniowo został prześladowany, stał się on autsajderem w Imperium Rzymskim, i temu starał się być niedosięgalny dla kościoła ortodoksalnego do powrotu arian, które trwało do ósmego wieku, a także od założenia Świętego Imperium Rzymskiego w 590 roku. prześladowanie wiary trwali w ciągu okresu z 590 do 1850 lat- okresu władzy i panowania Świętego Imperium Rzymskiego (patrz artykuł Ogólne rozpowszechnienie Kościołów, co przestrzegali Sobotę [122]).

Amerykański adwentyzm i Kościół Boga ZSA w ciągu ostatnich dwóch wieków źle wykorzystywali dane Świętego Imperium Rzymskiego i proroctwa czasów, czasu i pół czasu, które dorównywało 1260 dniam. Ta błędna konstrukcja istniała w większym stopniu w wyniku nie znania historii europejskiej, a także samo wypełniającego głoszenia. Ten poważny błąd okazał znaczny wpływ na fałszywe proroctwo w stosunku adwentyckiego ruchu 1842-44 roku. Potem to wszystko zrodziło inną fałszywą doktrynę, która została nazwana pre-adwentycki wyrok (patrz artykuł Pre-adwentycki wyrok [176]).

Inkwizycja

Świadectwa inkwizycji opowiadają nam o tym, jakie właśnie doktryny kościoła istnieli w różnych okresach ich rozpowszechnienia.

Możemy powiedzieć z pewnością, że katolicki system dlatego, żeby ukryć szerokie rozpowszechnienie kościoła i jednostajność struktury jego doktryn w zależności od miejsca nazywał go inaczej. Jednak i sami organizacji Kościoła Boga mieli różne poglądy w stosunku kierownictwa i akcentów (na przykład preswiterianie i episkopaliaści wśród zachodnich waldensów). Znamy, że byli oni nazywane katarami lub katarianami, a znaczy purytanami w języku angielskim. Także je nazywano bulgarami, chazarami, walensami, albigojczykami, waldensami, sabbatarierami, insabbatatami, passaginianami. Termin "sabbatarier" podobnie jest wyrazem dla oznaczenia arian, co przestrzegali Sobotę.

Znamy, że wspólnota poglądów była jasną w ogólnym planie, a także samo odtwarzającą się tylko w środowisku języka ojczystego. Termin "biedny sodomita"(poor bugger) w języku angielskim jest wyrazem narodowym, który pokazuje współczucie do nieszczęsnego człowieka, co przecierpiał pewne wypróbowanie czy mękę. To często krępuje współczesnych amerykanów i Australijczyków, ponieważ termin "bagger" i "baggery" mają specyficzne znaczenie jurydyczne, dotyczące pederastii. Jednak termin ten ma i inne znaczenie; co pokazuje dążenia wybrańców pod czas inkwizycji. Uniwersalny słownik Oksfordu uważa, że dany termin pojawił się w średniowiecznym języku angielskim z francuskiego "bougre" i łacińskiego "bulgarus" lub "bulgar" lub heretyk. Był stosowany do heretyków, a osobliwie do albigojców. To pierwsze znaczenie tych terminów. Drugie i poniżające, związane z pederastią, stało używać się z 1555 roku, i widocznie istniało dla obrazy sekty, która była prześladowana w ciągu trzech wieków.

Termin "pauvre bougre""biedny bulgarin" w stosunku do albigojców wchodzili do języka angielskiego jako "poor booger". Użycie "bogle" lub "boogle" na północnym języku angielskim około 1505 roku ma nieustalone pochodzenie, ale asocjuje się z mirażem i temu z kwazicharakteryzującym imieniem diabla ,t.z. bogieman i td). Jasne, że termin "biedny pederasta" powstał pod czas wypraw krzyżowych przeciwko albigojcom. Jednak powstaje pytanie: jaki stosunek mieli bulgarzy do albigojców? Odpowiedź jest prosta. Kościoły Boga poprzez swe odziały, które znane jako Era pergamska (Apokalipsa 2:12) i nazwane także pawlikanami, wchodzili do Europy z terenów, co byli pod władzą Konstantyna Kapronimusa i Jana Cymischija (patrz artykuł Ogólne rozpowszechnienie kościołów, co przestrzegają sobotę [122]). Z Frakii oni rozpowszechniali się wśród bulgarów, południowych Słowian, osobliwie w Bosnii, a także Węgrach i Rumunii. Szli na zachód i zaczynając z piętnastego wieku zjednali się z resztkami sabbatów, którzy na zachodzie byli nazywane walensami lub waldensami. Dość wyraźnie możemy konstatować, że właściwe im doktryny byli rozpowszechnione jeszcze z trzynastego wieku, ale konkretnie możemy ustalić tylko to, jakimi byli gałęzi z piętnastego do dziewiętnastego wieku, szczególnie w Węgrach i Rumunii.

Albigojskie wyprawy krzyżowe

Wydarzenia albigojskich wypraw krzyżowych trzynastego wieku są opisane w pracę Ogólne rozpowszechnienie kościołów, co przestrzegają Sobotę [122]. Bez wątpliwości tutaj figurują spółki, co przestrzegają sobotę. Próby Rzymskiego Kościoła Katolickiego przechować ten fakt doprowadzali do niezwykłych pretensji w stosunku do lingwistycznego początku słowa "sabbataty". Jednak my znamy, że oni byli unitarzami. Zgodnie z pisemnymi świadectwami oni istnieli do 934 roku, kiedy episkop Vireulli Atto tak samo, jak i niektórzy inni przed nim, skarżył się na nich.

Po raz pierwszy oni zostali nazwani walensami w 1179 roku pod czas sądu nad nimi, który był dokonany Rajmondem z Dewentrii. Starsi lub barbii -Bernard Rajmondski i Rajmond Bejmiakski w 1179 roku, jeszcze przed soborem Lateranskim zostali skazani jako heretyccy (nie temu, że przestrzegali sobotę, a temu, że przedstawiali unitarianizm). Traktat napisany i skierowany przeciwko nim w 1180 roku Fontkaudskim Bernardem już w swej nazwie - Adversus Vallenses et Arianos - zawierał termin "walensy". Takim czynem byli oni subordynacyonalistskimi nie trynitarzami. Wspomniana praca 1180 roku jest zgubiona, ale twór Bernarda z Fontkauda Liber Contra Vallensee (napisane 1190 roku) istnieje i dzisiaj. Walensy tych czasów byli przedstawieni unitarzami, co różnili się od arian. To zupełnie poprawny punkt widzenia, na którym napolega Kościół Boga. arianizm, który, zgodnie z katolikami, rozpatruje Duch Święty jako stworzony Synem, stanowi opozycje do biblijnego unitarianizmu. Obaj trzymają się tej samej katolickiej herezji, co może przedstawić doktrynę, zgodnie z którą Duch Święty został stworzony Synem. W danym przypadku nie ma potrzeby zaznaczać ten punkt widzenia w tekstach, co dotyczą do Aria (patrz także artykuły Arianizm and Semi-Arianizm [167] i Socinianizm, Arianizm and Unitaryzm [185]).

Albigojcy nie byli tylko gałęzią walensów. Albigojcy podzielili się na dwa odziały - na walensów lub waldensów i katarów lub purytanów. Katary trzymali się zupełnie innych i heretyckich poglądów w stosunku dobra i zła, bazujących się na formach agnostycyzmu i manichejskiego dualizmu. Różnicę są pokazane Ray Roennfeldt w jego tezach An Historical Study of Christian Cosmic Dualizm, Andrews University) (porównaj z artykułem Wegetarianizm a Biblia [183]). Wiara ta jest często krytykowana przedstawicielami tendencji dualistycznej. Wszędzie gdzie Kościół został stworzony wielu tak zwanych konwentów (nawróceni-to ludzi, co zmienili swoją wiarę) wśród zakonów mnichów często rozwijali dziwne poglądy. Przykładem mogą służyć bogomili. Wśród bosnijskich bogomilów ascetyzm mnichów towarzyszył heretyckiemu dualizmu i próbował poderwać podstawy wiary chrześcijańskiej. Błędy się zjawili także wśród wczesnych odgałęzi pawlikan. Pewnym błędem był i ten fakt, że melchizedekanie stworzyli inaczej ustrukturowany porządek w porównaniu z tym, który rozwijał poglądy unitariańskie. Melchizedek był uważany pośrednikiem anielskim, a Chrystus - pośrednikiem człowieczym, co mu podlegał. Katolickie tworzy wykorzystali poglądy różnych grup heretyków tego czasu i tymczasowo używali je dla swych kościołów. Oni przypisywali tym kościołom pewne błędne poglądy, zmieniając takim czynem prawdziwe doktryny.

Ogólna wyprawa krzyżowa albigojców przeciwko obydwom grupom w trzynastym wieku była inicjowana Rymem. Albigojcy byli podtrzymywani w południowej Francji, która była pod panowaniem księża Tuluzy Raimonda. Walensy lub Sabbaci mieli największy wpływ i największe rozpowszechnienie tutaj, a także w Hiszpanii. Możemy odnowić doktryny walensów hiszpańskiej galęzi sabatów, ponieważ byli oni silnie prześladowani.

Inkwizycja hiszpańska

Inkwizycja hiszpańska była skierowana na wyzwolenia państwa od tak zwanych judaistycznych chrześcijan. Byli oni nazywani maranami (lub świniami). Z terminologii inkwizycji i za pomocą komentarzy znamy, że oni nie tylko nie przestrzegali sobotę, ale zaprzeczali Trójcę, przestrzegali Dni Święte, łącznie z odkupieniem grzechów i prawa jedzenia. Edykt wiary opisuje cechy, zgodnie z którymi można identyfikować heretyków. Także byli prześladowani Judejczycy i muzułmanie, jednak prześladowanie byli skierowane nie na nich, a na Kościół Boga, których nazywali sabbatami lub insabbatami. Edykt króla Aragona Alfonsa, który wyganiał waldensów lub insabbatów z Hiszpanii, jest podany na stronie 20 artykułu Ogólne rozpowszechnienie kościołów, co przestrzegają Sobotę [122]).

Cecil Roth we wstępie do swej pracy "The Spanisz Inguisition" (Robert Hale Ltd. London, 1937) opublikował poprzedzenie, że historia powtarza się, i księga nie jest satyryczną, opowiada o tym, co wtedy odbywało się w Europie. Naukowcy Judejczycy podjęli próbę rozwinąć przedstawienie o inkwizycji hiszpańskiej jak o rodzaju prześladowania Judejczyków. Możliwe, że największym zniekształceniem nie zważając na gruntowność jest nowa praca B. Neteniachu (The Origins of the Spanisz Inquisition in Fifteenth Century Spain, Random Hous, New York, 1995). On próbował przekonać czytelników w tym, że obiektem inkwizycji była spółka judaistyczna, chociaż to zupełnie nie odpowiada rzeczywistości, i naukowcy publicznie krytykowali tą pozycję. Rabini tego czasu oświadczyli, że oni Judejczycy, a właśnie chrześcijanie. Oni nie byli Judejczykami, którzy wydawali siebie za chrześcijan. Oni rzeczywiście przedstawiali Kościół Boga.

Liczba trybunałów Hiszpańskiej świętej służby w końcu stanowiła piętnaście. Oni, mając służących i zbroję, istnieli w Barselonie, Kordowie, Kuenkie; Granadzie; leranie, Logrono, Madrydzie, Santiago; Swili, Toledo, Walensii, Waljadolidie i Saragosie. Jeszcze jeden trybunał znajdował się na Bolearskich wyspach w Palmie (Majorka).

Najbardziej strasznymi i aktywnymi regionami byli Madryt; Sewilla i Toledo, ponieważ tutaj żyło najwięcej Nowych Chrześcijan (jak ich określił Rot), aktywność których najwyraźniej została wykazana w Starej Kastylii i Andaluzji, a zeszła do minimum po pierwszych strasznych czystkach w Katalonii (Roth, The Ungoly Offis, p. 73). Całkowicie system inkwizycji został skoordynowany w końcu piętnastego wieku za wladę centralnej rady El Consejo de la Suprema y General Inquisicion, nazywanego także La Suprema, który s początku był związany z Kastylią. Za pomocą czterech wpływowych państwowych Rad pod kierownictwem Ferdynanda i Izabeli, a właśnie Rad Państwa i Finansów, a także Rad Kastylii i Aragona, Rada inkwizycji zajęła nie ostatnie miejsce wśród przedstawicieli królewskiej władzy (Roth, ibid., p.74). w 1647 roku był wydany nakaz, zgodnie z którym wszystkie wyroki wszystkich trybunałów powinni byli być wynoszeni na rozpatrzenie tej Rady dla kontroli. Widocznie to zostało zrobione, żeby w końcu powstrzymać straszną surowość na miejscach. Ta okrutność powstała w wyniku całkowitego niezrozumienia treści sprawy. Netaniachu (The Origins og the Spanisz Inquisition in Fifteenth Century Spain, pp. 440-459) w stosunku do błędów opisuje sytuację, kiedy wszystkie błędy zmysłu są traktowane jako herezja w przeciwieństwie do twierdzenia Augustyna, zgodnie z którym mogę popełnić błąd, jednak nie jestem heretykiem (de Trinitate, c.3, n.5+6). Inkwizytor Juan de Torquemada) krytykuje Toledskie rozprawy sądowe temu, że demonstrowali oni brak konsekwencji i rozpatrywali pytania nie biblijnego antysemityzmu. On uważał tą pytanie problemem tego samego pozioma, jak wystąpienie Hamana przeciwko Mordecai i żydów (ibid., p.449). w ten czas spotykał się on z problemem istoty Boga w tym wyglądzie, w jakim go rozpatrywali walensy. Toledczycy tak samo, jak i w innych miejschach, wysunęli jaką ogólną prawdę (publika fama) temat (istniejący jak zobaczymy także w Walensii), zgodnie z którą heretycy, co praktykują obrzezanie, zaprzeczają prawdziwą boskość Chrystusa, i zaprzeczają obecność jego ciała w komunii i t.d.(ibid. 444). Według Torquemadzie toledcy nie powinni byli pokazywać lub nawet upominać po chrztu, że nawrócony, zgodnie z jego dobrowolną spowiedzią lub prawdziwym świadectwem świadków, kiedyś wierzył w coś, co róźni się od Matki- kościoła (cf. Netanyahy, p.444).

Torquemada osądzał to oskarżenie jak fałszywe i niegodziwe, co demonstrują nie obiektywność całej rozprawy sądowej (ibid., p. 445). Czemu tak się zdarzyło? Znamy, że walensy praktykowali unitarianizm w ciągu wieków. Różni się on subordynacją boskości Chrystusa. Takim czynem boskość Chrystusa wcale nie była zaprzeczona. Jednak tutaj idzie o czymś większym. Torquemada powiedział, że Toledskie rozprawy sądowe byli po prostu antysemickie, i że taki rasizm nie ma żadnej podstawy biblijnej. Takim czynem pn był zmuszony oskarżyć ten błąd w najstanowczych wyrazach. Także istniał problem, że podejrzenia i przesłuchiwania byli rozpowszechniane nawet do czwartego pokolenia nawróconych. On krytykował daną praktykę wychodząc z poglądów nowo nawróconych w stosunku go innych antytrynitarzy. Wspierając się na to on przedstawił sytuację wśród bosnijców jak błąd maniczejców. On spotykał się z problemem konwencji władzy królewskiej wewnątrz Świętego imperium Rzymskiego. Torquemada mówił:

"W nasze czasy z pogaństwa do chrześcijaństwa został nawrócony znany król Polski, ojciec króla teraźniejszego, razem z wielką liczbą szlachty i mnóstwem prostych ludzi (Władysław II, a do niego wielki księże litewski Jagello, był nawrócony w roku 1386, kiedy on został królem. Był on ojcem Kazimierza IV, który wstąpił na tron w 1447)). Później za czasów papieża Eugenia IV król Bosnii i jego królowa, a także mnóstwo innych wielmoże zostali nawróceni do chrześcijaństwa z manichejskiego błędu (król Stefanij Tomas wrócił do katolicyzmu w 1445 roku). oprócz tego prawie codziennie wielu mahometan upewniają się, w prawdzie chrześcijaństwa. Wielkim skandalem by było oskarżać tych wszystkich ludzi w bałwochwalstwie i błędach, przynajmniej do czwartego kolana za to, że oni i ich ojcowie spowiadali w ciągu pewnego czasu (Tractatus, pp. 54-55; cf. Netanyahu, p. 452).

Torquemada napisał traktat przeciwko Bosnijskiego bogomilstwa (symbolum pro imformatione Manichaeorum, ed. N Lopez Martine and V Proano Gil, 1958, p. 23, n. 68 and Netanyahu, n.119). tutaj odnajdujemy wyniki zmieszania wewnątrz prądu manichejskiego dualizmu, w którym pawlikanie założyli wiarę unitaryjną. Kościół tego czasu został założony w Gercogowinie i na północy (także patrz artykuł The General Distribution of the Sabbath - keeping Churches [122]). Problem jest jasny, ale nie dla Netyanhu. Do piętnastego wieku waldensy byli zmuszeni zejść do podziemia do tego stopnia, że już wydawało się, że w wyniku prześladowań są oni zniszczeni całkowicie. Toledczycy tak samo jak i inni stali na tyle tyrańskie, że inkwizycja zaczęła ich wykorzystywać dla systematycznego zniszczenia semitów. Takie zniszczenie jednak przeszkadzało działaniu kościoła na korzyść skrzepienia imperium, i Torquemada był zmuszony przeciwstoć temu za pomocą ograniczenia skrajności, żeby mogli być efektywni niektóre stale związki wewnątrz imperium i nawrócenie by wyglądało jako dobro dla tych, kto go przyjął. Rasizm i żąda zysku inkwizycji wyhodowali ten owoc i takim czynem zwiększyli niebezpieczeństwo ekspansji. Torquemada był wystarczająco rozsądnym, żeby znać, jakim mógł być wyrok historii. Temu był on zmuszony powstrzymywać inkwizycję. W tym kierunku kościół nadał działał jeszcze w ciągu trzech wieków przeciwko tych samych doktryn, istnienie których zaprzeczał, i w końcu niszcząc swą własną władzę (patrz Malachi Martin Declin and Fall of the Roman Church, Secker and Warburg, London, pp.254).

Dowody z edyktów

Po ustaleniu inkwizycji byli przeprowadzone procedury, związane z edyktami- po Edykcie Laski, pobudzającym heretyków przyjść i wyrazić skruchę za grzechy, zwykle w ciągu trzydziestu lub czterdziestu dniej (Rot, str. 75) inkwizycja zaczynała oczyszczać okręg. To prowadziło do procesów inkryminacji- następną fazą było periodyczne wydanie Edyktu wiary, które pomagało odróżniać typy herezji, co mieli być oskarżone, i podane ich główne oznaki. W końcu system spowiedzi w praktyce był realizowany jako zło.

Edykt Wiary został wydany w 1519 roku inkwizytorem Walensii Andresem de Palacio. Z tego edyktu wynika, że istnieje szereg ogólnych faktów i przesądów, zgodnie z którymi zostało wydzielono trzy grupy ludzi. Pierwsza grupa - chrześcijanie, co przestrzegali tradycje tak zwanego judaizmu. Do drugiej należeli sami Judejczycy, a trzecią stanowili muzułmanie. Edykt jasne pokazuje, że herezja przeniknęła nawet do samego kościoła, ponieważ słowa, które byli wypowiedziane pod czas komunii, zgodnie z tym edyktem byli identyfikowane jako oznaki herezji. Sabbbaty także nie wykorzystywali chrzest lub znak krzyżu. Czytając ten edykt przychodzisz do myśli, że wspomniana grupa zaprzeczała duszę, a także doktrynę nieba i piekła. Oni przestrzegali sobotę w okresu od zachodu słońca w piętek do zachodu w sobotę, nie wykonując żadnej pracy- oni obchodzili święto przaśników i Paschę używając gorzkie rośliny lekarskie. Pod czas odkupienia oni się pościli (Rot, str. 77). Jak widzimy w list Edyktu byli włączone ogólne poglądy Judejczyków i właściwe im zwyczaje. Takim czynem w Edykcie oba systemy zmieszali się tak, że jest trudne określić bezsporne różnicy między nimi. Zgodnie z Judejczykami oni przestrzegali prawa jedzenia i chowali zmarłych. Edykt zawiera także zabobony, co przypisują sekciarzom (str. 78). Oni zaprzeczali Mariolatry i to było dopełniane zaprzeczaniem Mesjasza.

Była zaprzeczalna i doktryna transsubstancjonalności, która była katolicką formą nauki o Wszechobecnym, co z kolei, stanowi platonicki animizm (str. 78). Widocznie byli sprawdzani i kaplanie, i ich określali według obrzędu poświęcenia. Wydaje się, że i chrześcijanie ubierali się tak samo, jak i judejczycy, przestrzegają reguły panującego ubrania (str. 79). Oni spotykali się w domowych kościołach i czytali Biblii, które nie byli napisane w języku ojczystym. Majątek heretyków był konfiskowany, co bez wątpliwości powiększało staranność inkwizytorów.

Rot opisuje otwarcie służb w Lizbonie do czasu, kiedy go przygotowywali w Domu Opery. Świadkowie (drukowano w Annual Register w 1821) bez wątpliwości mówią, że w więzieniach podziemnych, które działali jeszcze w 1809 roku zostali znalezione ślady ludzi (zgodnie napisów na ścianach), w tym cząstki ubrania mnichów, co znajdowali się

na resztkach ludzi, i inni atrybuty, co leżeli między szeregami krzeseł (Rot, str. 84-85).

Zwykle okres między aresztem i wyrokiem trwał od trzech do czterech lat, a w jednym przypadku minęło nawet czternaście lat- ciężarne kobiety byli przywiązywane do słupa i złość więźniów, lub możliwie współżycie z nimi zmusili kardynała Gimineia w 1512 roku grozić wyrokiem śmierci każdemu, kto będzie obcować się z więźniami. Płacić za utrzymywanie w więzieniu powinien był sam osądzony nie zależnie od tego, ile czasu ono trwało. Wydatki za cztery lata więzienia jednej mniszki, która została usprawiedliwiona i wyzwolona w 1703 roku płacili jeszcze w 1872 roku jej spadkobiercy (Rot, str. 87). Zwykle majątek był konfiskowany pod czas aresztu-

Marrany lub Nowi Chrześcijanie nie byli przyjmowani jako świadkowie w żadnej rozprawie sądowej. Anonimowość świadków została zaprowadzona w trzynastym wieku niby dla tego, żeby pod czas oskarżenia ochronić słabego od silnego. To zostało normą i nikt więcej nie mógł poznać imion swych oskarżycieli (Rot prawdziwie pokazuje, że nawet do 1836 roku w Anglii oskarżane przestępcy nie mogli skorzystać z usług adwokata lub zobaczyć kopii świadectw przeciwko nim). To byli czasy barbarzyńskie i inkwizycja była samym strasznym barbarzyńcą.

Inkwizycja europejska zaczęła się we Francji północnej w trzynastym wieku i zakończyła się w terenie Papieskim w 1846. Między 1823 i 1846 tylko w jednym papieskim terenie zostali skazani na karę śmierci, dożywotniemu pozbawieniu wolności 200 000 ludzi. A 1,5 miliona byli wzięci pod obserwację (patrz Malachi Martin, The Decline and Fall of the Roman Church, p. 254 i artykuł The General Distribution of the Sabbath-keeping Churches [122]. Rot pokazuje beznadzieje, co panowała w Północnej Francji w trzynastym wieku:

"posłuchajcie mnie, panowie moi! Nie jestem heretyckim, ponieważ mam żonę z którą żyje, i mam dzieci, i spożywam mięso, i kłamię i przeklinam, ale jestem prawdziwym chrześcijaninem (Rot, str. 90).

Takie zaprzeczenie elementów celibatu i wegetariańskiego ascetyzmu było potrzebne w związku z dualizmem tych manichejców, co byli znani pod nazwą "katery" i "purytanie", i którzy za pomocą ascetyzmu chcieli otrzymać oczyszczenie i stanowili sektę heretycką, możliwie prowokującą prześladowania walensów lub sabbatów. Dualiści manichejscy późnili się od walensów, i tym byla objaśniana odrębność katarów-walensów. Przyznał ją i Weber, jednak identyfikował niepoprawnie. Sabaci stale przestrzegali prawa biblijne. Ich służby byli prowadzone tajnie, temu określić je dokładnie jest trudne. Jednak znamy, że oni przestrzegali Sobotę i całkiem tok ich nabożeństwa można identyfikować po zwróceniu do wschodniej gałęzi sabatów.

Sabaci Wschodniej Europy

Dokładnie znamy jakimi byli węgierskie i transylwańskie doktryny kościelne z piętnastego do dziewiętnastego wieku. Te notatki byli chronione głównym rabinem Budapesztu (Węgry). Dr. Samuel Kohn w swej pracy Die Sabbatharier in Siebenburgen, ihre Geschichte, Literatur und Dogmatik, Budapeszt, Verlag von Singer & Wolfer, 1894, Leipzig, Verlag von Franz Wagner (fragmentu z tworu Gercharda o. marksa są włączeni do artykulu The General Distribution of the Sabbath- keeping Churches (122, str. 22).

Od Fransisa Dawida lub Dawidisa, który zmarł w więzieniu w 1579 roku znamy, że ta gałąź walensów lub sabbatów spowiadała unitarianizm. Kon twierdzi, że odnowili oni oryginalny i prawdziwy Chrześcijanizm (Kon, str. 8). Kościół unitaryjny rozłamał się na grupę stronników Niedzieli i Soboty. Gałąź, która była pod kierownictwem Jozii była najbardziej oddana prawdzie.

1. Oni praktykowali chrzest dorosłych.

2. Oni przestrzegali Sobotę i Dni święte, łącznie z Paschą, świętem Prześników, Pentakostu, Odkupienia, święta namiotów i Ostatniego Wielkiego Dnia, a także, i jest to bardzo ważne, nowi. Święto Trąb w pieśniach kościelnych nie jest wydzielony i widocznie był obchodzony razem z nowiom.

3. Ich doktryny zawierają także położenia o tysiącleciu ciała na początku którego wróci Chrystus i zbierze Judejczyków i Izrael.

4. Oni wykorzystywali kalendarz Boży, który był bazowany na Nowiach.

5. Oni uznawali dwa zmartwychwstania, jedno z których jest skierowane na życie wieczne, kiedy przyjdzie Chrystus, a drugie na sąd, co odbędzie się w końcu tysiąclecia.

6. Oni głosili zbawienie w lasce, i jednocześnie to, że prawa trzeba przestrzegać.

7. Oni uważali, że Bóg wzywa di ludzi, a także trzymali się zdania, zgodnie z którym świat został nadał ślepy.

8. Ich doktryna Chrystusa była absolutnie subordynacyonalisko iunitaryjnej

(patrz artykuł The General Distribution of the Sabbath - keeping Churches (122, p. 22).

Takim czynem jest jasne, że wczesny kościół Soboty był unitariański i przestrzegał prawa Starego Testamentu. Sobota była tylko jedną cechą ich systemu wiar, który był skierowany na oddawanie czci Jedynemu Prawdziwemu Bogu. We wschodniej Europie oni byli prześladowani głównie za ich pośladowną pozycję unitaryjną. Dla prześladowców przestrzeganie soboty nie miało większego znaczenia (Frensis Davidis wybrał więzienie, gdzie i zmarł, niż kompromis co do wiary unitariańskiej, chociaż nawet Socinus, który sam był unitarianinem, próbował upewnić go przełamać swój unitarianizm dla zachowania życia). Im było odmówiono w statucie kościoła, chociaż nawet judejczycy mieli ten statut. nie pozwolono im było drukować, i temu wszystkie swoje kazania oni pisali ręcznie za pomocą związanych liter. Inkwizycja była bezlitosną w gnębieniu tego systemu, i na Zachodzie tylko jedno przestrzeganie Soboty było wystarczającym powodem do kary śmierci.

Wzrost unitarianizmu

Jednocześnie z początkiem Reformacji zaczął posilać się i Unitarianizm. Nie był on więcej praktykowany tylko stronnikami Soboty. Inaczej mówiąc nie wszyscy unitarianie byli prawdziwymi członkami Kościoła Boga, tak samo i nie wszystkie jego członki przestrzegali prawo Soboty.

Słowo "unitarianizm" jest terminem angielskim, który poszedł od łacińskiego "uniterius". Po raz pierwszy ten termin wykorzystała legalizowana religia w 1600 roku (Encyklopedia of Religion and Ethics (ERE), artykuł Unitarianizm, vol. 12, p. 519). Dobrze on jest uzasadniony w koncepcji Jednoosobowości Bóstwa, i wyraża on pozycje, która jest przeciwna doktrynie ortodoksalnej, co broni potrójną istotę Boga. Termin "trynitaryzm" we współczesnym znaczeniu po raz pierwszy użył Servetus w 1546 roku. słowo "unitarianizm" jako przymiotnik czasem jest wykorzystywane za granicami świata Chrześcijańskiego.

Grecki tekst Nowego Testamentu w 1516 został opublikowany Erazmem Rotterdamskim.

Luki w tekście znanego artykułu trynitarskiego (1 Jana 5:7), dopuszczeni nim, i jego antypatia co do scholastycznej maniery sporów okazali znaczny wpływ na mnóstwo umysłów (ERE, ibid).

Nowy Testament, opublikowany Erazmem, pobudził kwalifikowanych znawców języka greckiego zacząć kontrolę tych odsyłaczy, na których jest zbudowany trynitaryzm ortodoksalny. Bardzo ważnym jest i ten fakt, że Europejczycy dążyli do ogólnej otwartości, a inkwizycja z kolej ograniczyła takie dążenia. Naukowcy zaczęli zauważać, Biblia wcale nie jest trynitarną, i w rzeczywistości okazuje podtrzymkę unitaryznowi. Na kontynencie pierwszy krok w kierunku oficjalnego wydania artykułów charakteru antytrynitarnego (jako opozycje naukom kościołów do Reformacji, a także w stosunku do wydawnictw prasowych) był zrobiony w pracach Martyna Celiaria (1499+1564; Martin Cellarius), który był uczniem Reuchlina i pierwszym zwolennik i kolega Lutera )EE, ibid, pp. 519+520). W jego pracy De Operibus Dei on używa termin "deus" w stosunku do Chrystusa w tym znaczeniu, w którym chrześcijanie także mogą być nazwani "dei" lub "Synowie Najwyższego" (ibid.). odsylacz do pracy The Early Theology of the Godhead [127] pokazał, że dane pojęcie powstało wychodząc z pojęcia Ireneusza i uczniów pierwszych apostoli, a także samych apostoli. To wszystko spowodowało znaczne ożywienie, i przodująca społeczność akademicka idąc za Servetusem w 1531 roku zaczęła prowadzić dysputy. W Naple hiszpanin John Valdes organizował grupę religijną dla nauki Pisma, która istniała do samej jego śmierci, t.z. do 1541 roku (ERE, ibid., str. 520). Zwróćcie uwagę na słowo "waldes". Widocznie ten człowiek, biorąc pod uwagę jego nazwiska i teologię, był hiszpańskim waldensem (także patrz pracę główne rozdzielenie kościołów; przestrzegających sobotę [122]). W 1539 roku Melanchton poprzedzał senat Wenecji co do rozpowszechnienia serwetyzmu w granicach Północnej Italii (ibid.). uczestnik tej grupy Bernard Ochino; 1487 - 1565) z Sieny, przez Szwajcarię dojechał do Londynu i tutaj służył w Kościele Cudzoziemców (1550-1553) do tych pór, aż królowa Maria w swym dążeniu odnowić katolicyzm przerwała działalność tego kościoła. Okino wyjechał do Curicha i emigrował do Polski, razem z antytrynitarzami. W Krakowie w 1539 w wieku 80 lat z powodu tego, że ona wierzyła w istnienie Jedynego Prawdziwego Boga, Stwórcy wszystkiego istniejącego na świecie, zrozumieć którego rozsądek człowieka nie jest zdolny, została spalona na stosie żona jubilera Catherune Vogel (ibid). Ten prąd istniał w Europie w te czasy, które my nazywamy erą Thyatirana. Ruch antytrynitarny także przejawia się i w pracę drugiego synodu reformowanego kościoła w 1556 roku. w 1558 roku kierownikiem tego kościoła został George Blandrata. Unitarianami także byli holenderscy anabaptyści pod dowództwem Davida Jorisa, 1501 + 1556). W szerokim rozumieniu wspomnianych unitarzy można także nazwać protestantami. ERE twierdzi, że

"Za czasów panowania Henrycha VIII tysięcy protestantów z Niemiec, Elzasa i gnębionych terenów emigrowali do Anglii, a Kościół Cudzoziemców pod dowództwem Edwarda VI włączył do siebie także Francuzów, walónów, Włochów i Hiszpan"(ERE, ibid., str. 520).

Ci ludzi za pomocą kościoła unitarnego szukali w Anglii schronienie. On rzeczywiście występował jako Kościół Boga. w Anglii wyrazić swoje zdanie stało możliwie zaczynając z piętnastego wieku za pomocą publikacji episkopu Richarda Peacocka. W ten sam czas zjednali się lollardy i anabaptyści.

"28 grudnia 1548 roku kapłan na imię John Assheton przed Cranmerem odmówił się od "przeklętych herezji", zgodnie z którymi "Duch Święty nie jest Bogiem, ale przedstawia tylko jedną określoną władzę Ojca", a "Jezus Chrystus, rodzony Panną Marią był prorokiem świętym. a nie prawdziwym Bogiem". E kwietniu następnego roku została stworzona komisja dlatego, żeby wyjawić wszystkich anabaptystów, heretyków lub stronników ogólnych modlitw. W maju przed obliczem tego rządu stanęli wieku handlarzy Londynu" (ERE, ibid.).

oni byli unitarianami. Na tym etapie rozwoju Kościoła i za czasów jego prześladowania ani binitaryzm, ani deteizm nie mogli być uzasadnione. kościół nie miał doktryny. W 1551 roku chirurg George van Parris z Majnca stracony temu, że twierdził, że jedynym prawdziwym Bogiem jest Bóg Ojciec, a Chrystus z kolei nie jest prawdziwym Bogiem (ERE). Kiedy w 1558 Blandrata dotarł do Polski unitaryjny ruch tutaj już wchodził do synodu protestantów, jednak na podstawie dokumentów to zostalo załatwione siedem lat później. W stosunku do siebie oni nie dopuszczali innej nazwy oprócz "chrześcijanie" (ERE, ibid.). Faust Socyn (1539-1604), kuzyn Lelia Socyna (1525-1562) z Sieny, kolega Kalwina i Melanchtona przyjechał do Anglii, a później do Polski. W 1578 roku on w Transylwanii złożył wizytę Blandratu, zaprzeczając idei Fransisa Davidsa, który zaprzeczał co do Chrystusa wszystkie firmy kultu. W 1579 roku on osiedlił się w Polsce. Nazwa "socyanie" powstała od jego imienia. Ale oni istnieli tutaj jeszcze długo przed Socyna, będąc gałęzią tego kościoła, który znamy jako waldensów. Ten aspekt jest opisany w pracy Socyanizm, Arianizm and Unitaryzm [185].

Polski kościół unitariański do samego jego zniknięcia był prześladowany kościołem katolickim (patrz ERE). Socyn uznał wykorzystanie terminu "Bóg" w stosunku Chrystusa, jednak tylko w znaczeniu podporządkowanym. Rzeczywiście, znaczenie to było takie same jak to, które używał Ireneusz (jak widzimy z jego pracy Wczesna teologia Bóstwa [127]).

Frensis David lub davidis z węgierskiej szkoly w Transylwanii był uwięziony w zamku Panny temu, że w stosunku do Chrystusa zaprzeczał modlitwę i wszystkie kulty. Zmarł on w więzieniu w październiku 1579. Z dobrze dokumentowanych notatek historycznych jego następców, od Jossi, znamy, że byli oni nie tylko unitarianami, ale przestrzegali także Sobotę, Nowi i Dni Święte. Święto trąb było obchodzone z hymnami w Nowi, i hymny nowych Miesięcy dominowali nad hymnami święta Trąb (także patrz artykuł Ogólne rozpowszechnienie kościołów, co przestrzegali Sobotę [122]).

Słowo "unitarius" jako termin zostało użyte Meliusem, a w dokumentach termin ten pojawił się w dekrecie synodu Lecsfalva 1600 roku. oficjalnie termin ten był przyjęty kościołem w 1638 roku. Po tym węgierskie kościoły byli prześladowane w ciągu dwóch wieków a ich majątek był konfiskowany. Na początku tego wieku w Węgrach ich potomkowie wśród Szeklerów z Transylwanii i niektórzy inni organizowali kościoły liczbą 140. Ich śpiewnik kościelny opublikowany w 1865 roku nie przewidywał oddawania czci Chrystusowi (ERE, ibid.). prawdziwe i wierne resztki tego kościoła są przedstawieni transkarpatianami, które nadał są unitarianami i przestrzegają Sobotę.

Wzrost unitarianizmu w Anglii wezwał chęć odnowić wierną wiarę apostolską. Lepsze umysły Anglii rozumieli, że Nowy Testament był nie trynitarnym, a wyłącznie unitarnym. I ci wyjątkowe ludzi zaczęli wyjaśniać pytanie oryginalnych nauk kościoła. Początek tego procesu możliwie odnajduje się w działalności Richarda Hookera, 1553-1600) i Johna Halesa (1584-1656). Centralnym było pytanie ustalenia tajemnicy Boga w Pismach. Z tego pytania głównymi byli pracy Williama Chillingwortha, 1602-1644). Chillingworth otrzymuje wladzę od głównego unitarianina lorda Falklanda. Pracy Grotiusa milczą co do istoty w trójce świętej jedynej i (według pracy Stephena Nye Krótka historia Unitarianizmu, także nazywanego Socynianizmam, londyn, 1687) mówią, że om objaśnia swe pracy, wychodząc z pozycja unitariańskiej lub zgodnie poglądom socynian (ERE, str. 522).

Paul Best, 1590-1657) został nawrócony pod czas jego wędrówki do Polski. Unitarianie transylwańskie także okazali wpływ na Miltona (patrz Aereopagitica, London, 1644 - zapisano od ERE, ibid.). Zebrania Kenterberyjskie i Jorkskie w kwietniu 1640 roku zabronili import księg unitaryjnych (socyniańskich) i Parlament w 1648 roku ogłosił zaprzeczanie Trójcy głównym przestępstwem. Jednak John Biidle, 1616 - 1662), którego także często nazywają ojcem unitarianizmu angielskiego, w 1654 roku wydał księgę A Twofold Scripture Caechism. Unitarianizm w Anglii stal się rzeczywiście ogólnym w siedemnastym wieku. Profesor Bronowski w telewizyjnym filmie Wzlot człowieka doszedł do twierdzenia, że rewolucja industrialna była produktem myślicieli unitariańskich. Nie zważając na zgrozę aresztu i wysłania na wyspy Scilly (1654 - 1658), Bidly zebrał zwolenników. Śmierć Bidli w 1662 i Akt Jedności zostawili ruch w kierunku organizacji oddawania czci. Jednak wymogi przestrzegania Pisma doprowadzili wszystkich wybitnych myślicieli tych czasów do zaprzeczania trynitaryzmu. Do tego został wciągnięty i Milton. W okresie z 1692 do 1705 roku wydanie podobnej literatury było sponsorowane bogatym kupcem Tomasem Ferminem, 1632 - 1697. Parlament próbował powstrzymać proces. Jednak w tej dziedzinie pracowali znani filozofowie, na przykład John Locke, 1632 - 1704). W wyniku badania Pisma Świętego idąc za Moltonem do unitaryzmu przyszedł ser Isaac Newton. Tym myślicielom naśladował William Whiston, 1672 - 1752), który w 1703 roku przyszedł za Newtonem do Kembridgu jako .profesor, ale w 1710 został zwolniony z tej posady temu, że był unitarianinem. Traktat Samuela Clarke, 1675 - 1729) The Scripture Doctrine of the Trinity również odegrał swą rolę w zrozumieniu tego problemu. Tutaj w pozycji kwazibinitaryjnej po raz pierwszy zostali wystawione zaprzeczenia co do wiecznego istnienia Syna. kiedy w roku 1786 została otwarta akademia Manczesterska (później Manczesterski Oksfordski kolege) jego pierwszym rektorem był Thomad Barnes, który także był unitarianinem.

Preswiteriański college Karmarteny był następcą serii zakładów, pierwsze z których stworzył Samuel Jones - były członek kolega Oksfordzkiego i jeden z 2000 kapłanów, wygnanych w 1662 roku (ERE, str. 523).

Drugim unitarianinem był Joseph Priestly, 1733 - 1804). Kolega Priestly, wikariusz Kateriky przy Tisie, Theophilus Lindsey, 1723 - 1808) po klęsce parłamentaryjnej petycji dymisjonował w 1774 roku w Strandzie na ulice Esseksa otworzył kapelę unitaryjną. To bała pierwszy podobna kapela za wielu lat. Możliwie pierwsza po wygnaniu Kościoła Cudzoziemców.

Ta kapela wykorzystywała liturgię anglikan, wyznając tylko oddawanie czci Bogowi - Ojcu. Naznaczenie Thomasa Belsama, 1750 - 1829, na posadę wykładacza teologii college Hankiela w 1789 roku zrobiło postęp w unitarnym pytaniu tylko dzięki otwarciu możliwości dla nauki Biblii. Było to zrobiono za pomocą Spółki unitariańskiej, żeby za pomocą rozpowszechnienia ksiąg pomagać rozwoju nauki chrześcijańskiej i praktyce obyczajów. Kierownikami tej spółki byli Lindsej, Pristly i Belszam. Progres unitarianizmu towarzyszył próbom dziadka Florensa Nightigala, Williama Smitha, 1756 - 1835) anulować te artykuły Akta Cierpliwości, które przyznawali działalność unitaryzmu przeciwko prawnej. Unitarianizm tych ludzi także zaprzeczał naukę o dusze (patrz ERE, str. 524). Tomas Southwood Smoth, 1788-1861, swymi ideałami unitarianizmu również zrobił wrażenie na Byrona, Mora, Wordswortha i Crabbe.

Pogłądy Smita wyrażał jeden z kapłanów Kromwela (ERE, ibid.). rozprawy jurydyczne osiemnastego wieku pokazali zmiany w prawie o kompetencji kościoła, co również stało się ważnym bodżcem w kierunku samo organizacji kościoła unitarian.

Współczesny unitarianizm w tym wyglądzie, w jakim był on rozwijany Jemsem Martineau, 1805 - 1900, i współczesny szkoły zmniejszyli mesjańską funkcję Jezusa Chrystusa. Bazowali się oni nie konkretnie na Piśmie, a na jego interpretacji. Tłumaczenie, jakie zaproponował Martineau co do powstania chrześcijaństwa Tubińskiego, które było opublikowane w "Westminsterskim obzore" i upomina się w ERE(str. 525), jest ważniejszym usprawiedliwieniem jego filozofii co do obcowania ducha ludzkiego z boskim. Radykalny unitarianizm bezpodstawnie stara się zaprzeczać przed inkarnacyjne istnienie Chrystusa.

John James Tayler, 1797-1869, swoim artykulem Attemt to ascertain the charakter of the Fourth Gospel (London, 1867) wyzwał pierwszą oficyną dyskusje w Anglii z pytania Jana. Szereg naukowców prosili powtórnego przeglądu tekstu Starego i Nowego Testamentów. W 1870 roku był zaproszony przyłączyć się do redaktorów Biblii George Vance Smith. Naukowiec unitaryjny James Drummond (1835 - 1918) był wybitnym teologiem, co napisał takie znane pracy jak The Jewish Messiah (1877), Philo Judaeus (1888), Inquiry into the Character and Authorship of the Fourth Cospel (1903). John Relly Beard, 1800 - 1876, swym Peoples dictionary of the Bible otworzył drogę współczesnym słownikam Biblijnym. Innymi wybitnymi unitarzami byli Edgar Taylor, Samuel Sharpe, H. A. Brigth, William Rathbone Greg, Francis William Newman, Frances Power Cobbe, Ralph Waldo Emerson, Theodore Parker i Max Muller. ERE także podaje informacje, co dotyczy kościołów i ich rozpowszechnienia. Niektórzy ze znanych myślicieli współczesności badając Biblię ze swego punktu widzenia, wolnego od greckiej teologii szkól aleksandryjskiej i kapadokijskiej, przyjmowali unitarianizm jako oryginalny system Biblii.

Ruch baptystów siódmego dnia

W Anglii sabbatyjskie unitarianie stali się znani w siedemnastym wieku, chociaż niektórzy możliwie zobaczą historyczny ciąg jeszcze z dawniejszych czasów. Teologia biblijna była podstawą ruchu treskitów 1616 roku, którymi w Londynie kierował John Traske. Hamlet Jackson dzięki badaniom Biblii przyniósł przestrzeganie Soboty w swą grupę. Bezpośrednia interpretacja Pisma doprowadziła tą grupę purytańską do Praw jedzenia Lewita. Istnieje taki punkt widzenia, zgodnie z którym zwolennicy treskitów stworzyli jądro kościoła Mila Ardskich baptystów, chociaż niektórzy, co studiowali tą pytanie, zaczynając z tego kościoła, rozpatrują jej pojawienie w najwcześniejszych ruchach. Kościół stał się znany w roku 1661 w wyniku działalności Johna Jamsa, który został stracony za zdradę, ponieważ głosił Piątą Monarchie. Pewien wpływ na monarchie mieli nie tylko synagoga judejska Amsterdamu, ale także popularny ruch mesjański Sabbetai Zwi. We wczesnych 1700 -ch, jak mówili tacy pisarzy jak Edward Elwall, kościół tak samo, jak i inne znane baptyści tego czasu, był wyłącznie unitaryjny. Kalendarz biblijny i święto przaśników 14 Nisana jest obchodzony i w nasze dni, chociaż po śmierci kapłana Albourna Peata, zaczynając z 1992 roku świadectwo unitaryjne zaczęło bładnąć.

Chociaż historyczne dane nie są wystarczające, możliwe, że mnóstwo (jeżeli nie wszyscy) z innych wczesnych kościołów baptystów siódmego dnia w Anglii także przedstawiali unitaryzm. Pierwszy wyraźny wyjątek + to kościół Pinners Hall, który w 1676 roku założył Frances Bampfield. Rozpatrując pytanie powierzchownie kościół niby przedstawia kalwinizm, i chociaż Bamfild w swych poglądach nie był trynitarzem we wszystkich aspektach, on zupełnie nie był unitarianinem. Zjednanie baptystów okazało negatywny wpływ na prąd unitariański powstania baptystów sabbatariańskich. Trynitarzy byli bardziej wybitni w stworzeniu symboli wiary, a dokumenty unitarian, z kolei, nie pokazują silę ich pozycji. Unitarianie spokojnie ignorowali symboli wiary. Rzeczywiście Milla Ard nawet do dziś nie przyjmuje nic więcej, oprócz dziesięciu przykazań razem z niektórymi dopełnieniami z tekstów Nowego Testamentu.

Jest to głównym i największym błędem baptystów siódmego dnia. Nie tworząc fundamentalnych symboli wiary oni nie mogli opublikować dość wyraźną informację. Wychodząc z tego nie było możliwym i istnienie szeroko rozpowszechnionych symbolów wiary. Oni zaznali porażkę próbując otrzymać jak najwięcej swobody religijnej i w przyszłości rozwoju doktrynalnej nauki o istocie Boga.

Unitarianizm i przestrzeganie Soboty.

Na początku rozwoju unitarianizm prawie bez wyjątku był połączony z przestrzeganiem soboty, ponieważ oni obaj powstali w wyniku dosłownego tłumaczenia Biblii. Trynitaryzm aż do Reformacji nigdy nie był związany z przestrzeganiem Soboty. Po Reformacji okazało się, że niektórzy stronnicy Soboty byli trynitarzami, ale niektóre unitarianie z kolei byli stronnikami Niedzieli, chociaż nie zawsze tak było.

Współczesny unitarianizm, przestrzegający niedzieli jest takim samym odkłonieniem, jak i każdy inny system Niedzieli.

W Azii

Doświadczenia przestrzegania Soboty w Azji do tych czasów, kiedy jezuici zaczęli swą działalność misjonarską, był głównie trynitarskim. Na zmianę wczesnym kościołom w Persji, Indii i Chinach przyszli nestorianie i misjonarzy Afrykańskie (patrz artykuł Ogólne rozpowszechnienie kościołów, co przestrzegają Soboty [122]). Unitariańskie przestrzeganie Soboty stanowiło poważną zgrozę buddyzmu, i buddyzm z kolei, objawił go poza prawem. Kościoły azjacie, co przestrzegali Sobotę, z reguły byli nie trynitarne. Przestrzegali oni prawa jedzenia i zaprzeczali spowiedź. Rozłam zaczął się głównie po soborach Konstantynopolskim i Halkidońskim.

Chiński system chrześcijański miał długoletnie doświadczenie, i tak samo, jak i w innych miejscach Sobota była znakiem biblijnego bukwalizmu. Ona dobrze się ukorzeniła jeszcze w 781 roku (patrz pracę Ogólne rozpowszechnienie kościołów, przestrzegających soboty [122]). W Chinach przestrzeganie soboty było praktykowane jeszcze w 1850 roku, kiedy kulminacji doszło powstanie Tajpinów (ibid.).

Doświadczenie Ameryki

W Stanach Zjednoczonych kościoły Boga, przestrzegające Sobotę, są dokumentowane oddzielnie i tutaj nie będą rozpatrywane. Kościoły Boga wyrośli, opierając się na system kościelny Anglików i odczuwając wpływ Europejczyków.

Adwentyzm siódmego dnia

Ruch adwentystów siódmego dnia był dominującym i oficjalnie unitarnym aż do 1931 roku, kiedy zmarł Uria Smith. Jednak przyjęcie oficjalne tej doktryny odbyło się tylko po jakimś czasie w wyniku działalności duchowieństwa. Myślicielami adwentystów unityriańskich byli: James White, Cotrell (starszy i młodszy, Bordeau, Canright, Andrews, Loughborough, Matterson, Bordeau, Prescott i Uria Smith.

Innymi prądami adwentystów byli:

1. Adwentyści ewangeliści,

2. Chrześcijanie adwentu.

Oni wszyscy błędnie rozumieli istotę zmartwychwstania i kary Boga. Oni naśladując teksty biblijne byli milenijcami. A adwentyści siódmego dnia z kolei naśladowali boski milenializm.

Oficynie adwentyzm był ogólnie biblijnie-unitarianskim aż do 1932 roku, t-z- do czasu, kiedy skończył się wpływ Urii Smitha, i trzynitarze, co długi czas chowali się w głębi prądu zaczęli zabierać władzę. Następcy Urii Smitha charakteryzowali go jako arianina.

Wydaje się, że wśród pierwszych, kto swą pracą Desire of Ages (1898, str. 530)) zapoznał adwentystów z poglądami trynitaryzmu był Ellen G White.

Dana praca widocznie nie była redagowana i przeczyła prawdziwym poglądom kościoła (według M.L.Andreasena The Spirit of Prophecy, 30 października 1948 roku). także istnieli i inne szkoły myślicieli adwentyckich.

M.L. Anreasen twierdzi, że oni uważali to za błędy redagowania, ale on pojechał, żeby się spotkać z autorem. On twierdzi, że właśnie tak i było. Jednak fakt ten nie odkrywał do 1948 roku. biąrąc pod uwagę pogłądy i doktryny starszych kościoła ten tekst był pod podejrzeniem, jak falsyfikat redaktorów aż do 1931 roku. spółka Chrześcijańska, ż jakiej przyszedł James Wigt był unitariańskim. W końcu w celu stworzenia jedynego kościoła Chrystusa oni dołączyli się do innego kościoła. Tutaj doktryny byli bardziej bliskie do Biblii, w porównaniu z tymi, z których powstał Światowy kościół unitariański. Dany kościół nie potrafił realnie zjednać unitariańskie subordynacjoniskie doktryny kościołów, przestrzegających Sobotę.

Unitariańskim uważał siebie kościół adwentystów lub ariański, jak mówią adwentyści w nasze czasy co do jego statutu do 1931 roku. arianizm, zgodnie z określeniem trynitarzy, objawia Duch działem tylko Syna. dana doktryna raczej może być wymysłem wczesnych trynitarzy, ponieważ w komentarzach Aria taka doktryna nie jest zafiksowana. Jednak zgodnie z określeniem trzynitarzy arianizm nie stanowił unitarianizmu biblijnego, a także doktrynę, przedstawioną Smitem, lub konkretny kościół tych czasów, łącznie z Kościołem Boga (siódmego dnia). Nie przedstawia on i następujące kościoły.

Jest ważne zaznaczyć, że konfesja adwentystów siódmego dnia oficjalnie nie stała trynitarską aż do wydania Questions on Doctrine w 1958. Andreasen wysłał kilku listów s protestami przeciwko przyjęcia tej postanowi. W wyniku tego był ustalony okres przejściowy, który trwał z 1931 do 1958 roku. symbol wiary franzyskich adwentystów jeszcze w 1938 roku, zgodnie z podręcznikiem kościelnym, co nałeżał dr. Thomasu Mcelwainu, co uczył się w seminarium adwentystów we Francji z 1968 do 1973 roku, był unitariańskim. W komentarzach do tego artykułu on zaznaczył, że seminaria byli trynitarskie, jednak parafii tych czasów nadał trzymali się pozycji unitariańskiej.

Ruch adwentystów we wczesne 1800 lata (1842-44) przyjmował trynitarzy w większości przypadków jak stronników Soboty. Niektórzy z nich tak nigdy nie odrzucili model trynitarski, i to okazało się fatalnym dla wczesnego czystego systemu adwentyzmu po śmierci Smitha w 1931, kiedy w granicach adwentyzmu, głównie dzięki przeniknięciu do duchowieństwa, posady główne otrzymywali trynitarze. Faktor, co pogłębiał problem było dążenie apelować do amerykańskiego protestantyzmu. Wszystko wyżej wymienione doprowadziło kościoły Boga dwudziestego wieku do binitaryzmu, i takim czynem do wielu błędów i rozłamu wewnątrz tych systemów.

Kościół Boga (Siódmego Dnia)

Kościół Boga (Siódmego Dnia) był Biblijnie-unitarnym systemem, przestrzegającym sobotę- chociaż zwykłę oni nie przestrzegali Dni Święte. Jednak w niektórych regionach (na przyklad w Chile) był on znany tym, że rzeczywiście przestrzegał te dni.

Dzisiaj w głębi trynitarnego duchowieństwa ten fakt jest zaprzeczony, ale możliwie, że sytuacja się zmieni, ponieważ prawo wyboru należy trynitarzom, którzy są przeciw duchowieństwu, i może zbawić go od szybkiej kapitulacji, istnieje w Światowym kościele Boga. w 1977 roku Kościół Boga (Siódmego Dnia) ogłosił siebie binitaryjną.

Swiatowy Kościół Boga (wcześniej Radio Kościół Boga)

Z 1927 roku Gerbert Armstrong wydał artykuł w czasopiśmie Kożcioły Boga (Siódmego Dnia) Bible Adwokat. On zaczął swą działalność duchową z 1930 lat, i aż do 1940 roku pracował w Wiadomości Kościołów Boga (siódmego dnia). Było to po deklarowaniu trynitaryzmu w ruchu adwentystów, jednak nie było z tym związane.

Teologia Światowego Kościoła Boga była deistyczną i bliską, chociaż nie identyczną herezji Marathoniusa po obaleniu i śmierci Macedoniusa i po Konstantynopolskim światowym Soborze w 381 roku. Teorii te różnili się w poglądach co do istoty Ducha Świętego, ale jednak trzymali się koncepcji dwóch Bogów. Wspomniana teologia była uzasadniona dość słabo, i w Światowym Kościele Boga było dość dużo unitarian temu, że Studium Zgodności Biblii zawierał niektóre niejasności co do badania struktury Boga, wychodząc z jedności Eloacha.

Jednocześnie z rozłamem Światowego Kościoła powstał szereg grup kościołów, którym właściwe słabo określone doktryny co do trój osobowości Boga, a także w innych aspektach. Wielu z tych kościołów są technicznie di teistyczni, i oni wierzą w istnienie dwóch bogów ad origine (z początku). Niektórzy z nich deklarowali strukturę binitaryjską, proponując dość słabą interpretację teologiczną.

Te wszystkie grupy przestrzegają Dni Święte. Przynajmniej dwie grupy przestrzegają Nowi.

Chrześcijańskie kościoły Boga

Chrześcijańskie kościoły Boga - to kościół, który przestrzega Sobotę i wszystkie aspekty systemów wczesnego kościoła, łącznie z unitariańską biblijną doktryną Boga. kościół ten ma odgałęzienia wśród narodów anglomównych pod nazwą, przetłumaczoną z angielskiego na języki narodowe.

Świadkowie Jehowy

Świadkowie Jehowy - to kościół unitarjański, które nie przestrzegają Soboty, Nowi i Święta urodzaju. Temu oni nie mają tych oznak wybrańców, które są wspomniane w tym artykule.

Wniosek

Sobota jest oznaką Kościoła Boga. ona nie jest znakiem charakterystycznym. Pierwszym i głównym znakiem jest Bóg. On ustała biblijnie-unitarną strukturę. Chrzest jest drugim znamieniem , a znakiem Ducha Świętego jest pieczęć wewnętrzna. Zewnętrznymi oznakami występują Sobota i komunia/Pascha, które są znakiem praw Boga. potem idą Nowi i Dni Święte. Sobota zaprzecza ludskie z powodu bałwochwalstwa.

Księga proroka Jezechiela 20:16-20 (16) ponieważ odrzucili moje nakazy i według praw moich nie postępowali, i bezcześcili moje szabaty; serce ich bowiem przylgnęło do ich bożków. (17) Ale oko moje okazało litość nad nimi, tak że ich nie wytraciłem i nie wygubiłem do szczętu na pustyni. (18) Powiedziałem jednak do synów ich na pustyni: Nie postępujcie według zasad przodków waszych i myśli ich nie podzielajcie oraz nie kalajcie się ich bożkami! (19) Ja jestem Pan, Bóg wasz. Według moich praw postępujcie, zachowujcie moje przykazaniai wypełniajcie je. (20) Święćcie też moje szabaty, które niech będą znakiem między Mną a wami, aby poznano, że Ja jestem Pan, Bóg wasz.

Naruszenie prawa Sobot powstaje w wyniku bałwochwalstwa. Sobota zawiera dni, które Bog ustalił dla bogoslużeństwa wedlug swego kalendarza, który bazuje się na prawidłowym przestrzeganiu Nowi. Bóg kara ludzi za niewastarczający szacunek do siebie i do przestrzegania Jego praw.

Księga proroka Jezechiela 20:21-24 (21) Ale i ci synowie zbuntowali się przeciwko Mnie. Nie postępowali według praw moich, nie czuwali, aby w czyn wprowadzić moje nakazy, które gdy człowiek zachowuje, dzięki nim żyje; bezcześcili także moje szabaty. Miałem zamiar wylać na nich moją zapalczywość, aby do końca wywrzeć na nich mój gniew - na pustyni. (22) Alem znowu odwrócił rękę, mając na względzie moje imię, aby nie doznało zniewagi na oczach narodów, wobec których ich wyprowadziłem. (23) Przecież podniosłem rękę przeciwko nim na pustyni, przysięgając, że ich rozproszę wśród narodów i rozrzucę po obcych krajach; (24) bo nakazów moich nie uznali, prawa moje odrzucali i bezcześcili moje szabaty, a oczy ich zwracały się ku bożkom ich przodków.

Soboty są nieodłączne od Pierwszego Przykazania i Prawa. Ludzi są karane za niewystarczające przestrzeganie każdego aspektu prawa. Wybrańcy przestrzegali wiarę aż do dziewiętnastego i dwudziestego wieków, kiedy skupienie na oddawaniu czci Jedynemu Prawdziwemu Bogu i rozumienie Boga zaczął zaprzeczać protestantyzm.

W 150 rozdziale 2 tomu Shaff charakteryzuje kategorii antytrynitarzy i w granicach pierwszej nazywa Alogia, Teodotia; Artemona i Pawla Samostatskiego. Na stronie 572 on mówi, że:

"Ci trzynitarze zwykle nazywają się monarchianami (od słowa monarchia) lub unitarianami, akcentując na jedność Boga.

Jednak możemy w tym środowisku zauważyć istnienie dwóch przeciwnych kategorii: racjonalistycznych lub dynamicznych monarchian, którzy zaprzeczali boskość

Chrystusa lub interpretowali ją tylko jak "silę" (dumanis), i patrypasian lub modalistycznych monarchian, którzy z kolei, identyfikowali Syna i Ojca, i najwięcej to przyznawali tylko modalną trójcę, która jest kształtem objawienia, a nie trój osobowość.

Pierwsza forma tej herezji powstała w granicach abstrakcyjnego monoteizmu judejczyków i deistycznie mieszała ludzkie i boskie. Ona była trochę wyżej ebionizmu. Po klęsce w granicach kościoła herezja ta na wielką skalę rosła poza nim. Ona pretendowała na objawienie, mając zadziwiające sukcesy wśród mahometan, co można nazwać pseudo judaizm i pseudo chrześcijański unitaryzm Wschodu.

Druga forma pochodziła z najwyższej koncepcji boskości Chrystusa, jednak częściowo z pojęć panteistycznych, którzy byli podstawą dla doketyzmu gnostyków.

Jedna poszerza przesądy w celu oddawania czci Synu, druga - Ojca, jednak ostatnia byla w większej mierze chrześcijańską, i znaczy miała większy sukces".

Trzeba zaznaczyć, że Szaff jest trzynitarzem, i jako trynitarz występuje przeciwko tym poglądom teologicznym, które są sprzeczni z jego pozycją. Jak jeszcze zobaczymy, jego punkt widzenia jest niedoskonały. Shaff twierdzi (str. 573), że wszyscy monarchiści pierwszej kategorii widzieli w Chrystusie czystego człowieka, napełnionego silą bożą, jednak on miał tą silę, nie tylko dzięki chrztu (według poglądów ebionitów), ale miał ją od samego początku; on także przyznał Jego nad przyrodnie stworzenie za pomocą Ducha Świętego. potem on fiksuje doktryny tych sekt, a także Alogi i Theodotusa. Theodotus młodszy stawił Melchizedeka wyżej Chrystusa jako pośrednika między Bogiem i aniołami, a także w roli pośrednika między Bogiem a ludźmi (Shaff, 574). Jego następcy tak i byli nazwani melchizedekianie. Dalej Szaff wspomina Artemonitesa, który zaprzeczał boskość Chrystusa i opierał się na Euklida i Arystotela, żeby zaprzeczyć sakramenty.

On również sprzeciwiał się wykorzystaniu platonizmu w objaśnieniach Ewangelii.

Shaff także upomina episkopu Antyochii z 260 roku Pawla Samostackiego jako najbardziej znanego wśród unitarzy racjonalnego kierunku.

"on zaprzeczał istotę Logosa i Ducha Świętego i uważał ich tylko siłami Boga podobnie do umysłu w świadomości człowieka. On jednak dopuszczał, że Logos wewnątrz Chrystusa istnieje w większym stopniu, w porównaniu ze wszystkimi innymi zwiastunami Boga. on podobnie socyanom późniejszych czasów uczył o stopniowym podniesieniu Chrystusa, które określa jego rozwój moralny w kierunku bożego tytułu. On przyznał, że Chrystus, zwyciężając grzechy naszych przodków, sam został wolny od grzechów, i został zbawicielem ludzkiego rodu"(ibid).

Shaff uważa, że taki typy Chrześcijan są przedstawiane jak Samostianie, pawlikanie i sabelioanie. Jednak tutaj on się myli, jednając pod terminem "monarchianie" różne grupy. O tym błędzie poprzedza ERE (patrz artykuł Monarchianizm), ponieważ tą miesza różne problemy.

Do drugiej kategorii antytrynitarzy Shaff zalicza Praxeasa, Noetusa. Callistusa i Beryllusa. W tym przypadku jest pytanie sprzeczne, związane z stosunkami między Hugh Pope i kompilatorami ERE z jednej strony, i Shaffem z drugiej. W swym klasycznym znaczeniu monarchianizm powstał od patrypasian, idąc poprzez Noeia, i sabelianie są ich potomkowie. Jednak w rozdziale 152 sabelianie sł nazwani Shaffem odzielnie. Takie podejście jest potrzebne dlatego, żeby pokazać błąd monarchizmu i pozycji Hippolytusa, który jest cytowany w artykule The Early Theology od the Godhead [127]. Oni uczyli, że Jedyny Najwyższy Bóg według własnej woli w wyniku aktu samoograniczenia został człowiekiem, takim czynem Syn jest ukryty w ciele Ojca (Shaff, str. 576). Jest dość dziwne, ale odsyłacz do monarchii dzisiaj można odnaleźć tylko w trynityryzmie, gdzie doktryny monarchii i ograniczenia (circumincession) są określone imanentnymi stosunkami wewnątrz Boga trynitarzy.

W związku z filozofią stoików sabelianizm służył tematem badań Afanasja. On często powracał do tego pytanie. Sabeliusz twierdził, że wewnątrz istoty boskiej są różnicy między monadą a tryadą. Z tego z kolei wynika, że objawienie Ojca zaczyna się nie od stworzenia, na które wskazuje objawienie trynitarzy, a przedstawieniem Prawa. Objawienie Syna zaczęło się od wcielenia i zakończyło się wzniesieniem na niebo. Objawienie Ducha Świętego zaczęło się inspirowaniem i trwa podczas odrodzenia i za pomocą kapłanów. On ilustruje stosunki trynitarzy, dorównując Ojca do dysku Słońca, Syna - do jego siły światła, a Ducha - do jego ciepla (patrz analogie świecy we współczesnym trynityryźmie).

On zaprzecza stałość i dlugie oddzielne istnienie Ojca, Syna i Ducha Świętego. on uważa, że istnieje trzy krótkotrwałych zjawiska, które pełnią swą misje i wracają do obstraktnej monady (patrz Shaff, str. 581-583 o doktrynie). Dany system zbiera urodzaj w wyglądzie ruchu New Age, gdzie ona jest przedstawiona w wyglądzie dynamicznej teologii. Jest to przeciwne subordynacjoniskiej nauce unitarian chrześcijańskich co do apostoli (a także jak sprzeczne z nauką wczesnego kościoła), któremu uczą reformacki unitarzy i my.

Shaff przy rozpatrywaniu wczesnych nie trynitarnych doktryn był raczej nie uczciwy, niż tak. Termin "antytrynitarny" on używa, żeby niby ukośnie pokazać, że doktryny trójcy w tym przypadku istnieją tam, gdzie oni wcale nie mają miejsca. Trójca nie była sformułowana aż do Konstantynopolskiego soboru w 381 roku i nie była utrwalona nawet do soboru Halkidońskiego w 451 roku, kiedy wielu kościołów przerwali stosunki z trynitarzami. On nie nazywa ani tych kościołów, ani teologii wczesnych apologetów, którzy byli subordynacyoniskimi initarianami. Ireneusz odgrywa tutaj dużą rolę temu, że był on najbardziej bliski do nas, i bazując się na jego ideach za pomocą interpretacji możemy podejść do podstawowej teologii Jana i Polikarpa. Pracy trynitarzy, są oni katolikami, czy protestantami, rzadko uznają teologii, co przeczą ich poglądom. Termin "unitaryzm" Shaff, jak jest to przyjęte wśród unitarzy, używa w szerokim znaczeniu. Cel takiego podejścia - zaćmić dysputy między dwoma partiami wieku piętnastego. Ogólnym terminem "unitarianie" trynitarzy chcą zaznaczyć mieszanine, co składa się z modalistów lub monarchian i ich poprzedników-patripasian z adopcyonistami, melchizedekianami, a także Judejczykami i muzułmanami. Razem z chrześcijańskimi unitarianami, do których właśnie dotyczy ten termin. To wszystko ukrywa pierwotny sens tego terminu. Było by bardziej poprawnie rozpatrywać te grupy jako monoteistów i unitarian, w składzie monoteizmu. Jednak jest jasne, że takie podejście wyłącza trynitarzy i temu taka pozycja nawet nie jest rozpatrywana.

Ogloszenia

Akty i edykty

Krolewskiej jurysdykcji i

Rady Swietej

Inkwizycji.

Ogloszenia, akty i edykty krolewskiej jurysdykcji i Swietej Rady Inkwizycji Walencji, 1568 (zebranie autora).

Edykt wiary.

"Doktor Andreas de Palacio, inkwizytor przeciwko herezji i znieksztalcenia nauki apostolskiej w miescie i krolestwie Walencji i t.d.":

"Do wszystkich prawdziwych chrzescijan, mezczyzn i kobiet, kapelanow, zakonnikow i kaplanow, wszystkich rang, czyja uwaga do tego doprowadzi do Zbawienia w Panie naszym Jezusie Chrystusie, Zbawieniu prawdziwym, kto rozumie, ze za pomoca innych edyktow i wyrokow inkwizytorow, naszych poprzednikow, byli oni poprzedzeni, zeby zjawic sie przed nimi, w ciagu wyznaczonego czasu, i wyglosic to, co oni znaja, widzieli, lub slyszeli, co mowia o innym czlowieku lub grupie ludzi, zywych lub zmarlych, ktorzy powiedzieli lub zrobili cos przeciwko Swietej Wiary Katolickiej; przestrzegali i rozpowszechniali prawo Mojzesza lub sekt mahometanskich, ich obrzedy i ceremonii, lub popelniali inne herezji, takie jak obchodzenia Sobot, zaczynajac od wieczora piatku, zalozenie czystego spodniego w soboty i noszenie lepszego ubrania w ten dzien; przygotowanie w piatek jedzenia na sobote w garnkach na malym ogniu; kto nie pracuje w sobote z wieczora piatku jak w inne dni, kto zapala czyste lampy w piatek wieczorem; zaklada czyste pokrywy na posciel i czyste obrusy na stoly; obchodza swieto przasnikow, jedza przasniki i gorzkie trawy; przestrzegaja post pokuty (Dzien Odkupienia), kiedy nie jedza caly dzien do wieczora, do pojawienia gwiazd - wtedy oni koncza przestrzeganie postu, i tak samo przestrzegaja posty Krolowej Ester, tissabajow i rosesena; kto modli sie stojac przed sciana zgodnie z prawem Mojzesza, kto daje pieniadze na olej dla swiatyni zydowskiej lub innych ukrytych miejsc oddawania czci, kto zabija ptakow domowych zgodnie z prawami Judejczykow i nie spozywa baranow lub inne mieso nie koszerne; kto nie je slonej swininy, zajacow, zmij lub ryby bez lusek; kto myje ciala zmarlych i chowa je w ziemi wedlug tradycji hebrajskiej; kto w domu skorboty nie je miesa, a spozywa rybe i jajka, gotowane na twarda, siedzac za niskim stolem; kto bierze kawalek ciasta; kiedy gotuje cos, i rzuca go do ognia, kto zrobil obrzezanie, lub zna innych, kto go zrobil; kto wzywa do biesow i slawi ich zamiast Boga, ze mozna otrzymac Zbawienie poprzez prawo Mojzesza; kto dokonuje wielu innych podobnych obrzedow i ceremonii; kto mowi, ze nasz Pan Jezus Chrystus nie byl prawdziwym Mesjaszem, opisanym w Pismie, nie prawdziwym Bogiem i nie synem Boga; kto zaprzecza, ze on zmarl, zeby uratowac ludzkosc; kto zaprzecza, ze on zmartwychwstal i wzniosl sie na niebo; i kto mowi, ze nasza Pana Maria nie byla matka Boga i nie byla dziewica przed i po narodzeniu Jezusa; kto rozpowszechnia i twierdzi wielu innych bledow heretyckich; kto glosi, ze to, w czym oni przyznali sie inkwizytorom, nie jest prawda; kto zdejmuje ubrania pokuty i nie zostaje w wiezieniu i nie spelnia przepisanej mu kary, kto mowi okropne rzeczy przeciwko naszego swietego kosciola Katolickiego i przeciwko glowom Inkwizycji; kto okazuje wplyw na pogan, ktorzy skierowali swe stopy do Katolicyzmu, zeby nie dopuscic ich nawrocenia do wiary; kto twierdzi, ze swieta komunia u oltarza nie jest prawdziwym cialem i krwia Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela, i ze Bog nie moze byc wszedzie; kazdy kaplan, co ma podobne, godne osadzenia poglady, ktory w czasie sluzby nie mowi swiete slowa poswiecenia, kto mowi i wierzy w to, ze prawo Mahometa, jego ustawy i obrzedy sa pobozne i moga doprowadzic do zbawienia; kto twierdzi, ze nie ma zycia po smierci; ze nie ma ani raju ani piekla, kto mowi, ze lichwiarstwo nie jest grzechem; kto dopuszcza, zeby mezczyzna, czyja zona jeszcze zywa; mozliwosc zenic sie powtornie, tak samo, jak i dla kobiety po raz drugi wychodzic za maz za zycia pierwszego meza; jezeli ktos zna o tych, kto przestrzega tradycji zydowskie, daja imie swym dzieciom na siodma noc po narodzeniu, znamionujac to wydarzenie darami ze srebra i zlota, chetnie obchodzi obrzedy zydowskie; jezeli ktos wie o tym, ze obok zmarlego pomieszczaja kubek z woda, zapalona swiece i kilku recznikow, a takze nie wchodza do tego pokoju kilku dniej; jezeli ktos zna o tajnych probach zyda lub nawroconego uczyc prawa Mojzesza lub nawracac do swej wiary innych, pokazujac im obrzedy, ktore dotycza wyzej wymienionego, dajac informacje o swietach i postach, uczy modlitwom zydowskim; jezeli ktos zna o tych, ktorzy probuja dolaczyc sie do zydow, lub bedac chrzescijaninem, chodzi w zydowskim ubraniu; jezeli ktos nawrocony mowi, ze powinno sie nosic ubranie z plotna, jak to robia zydzi, jezeli ktos zna o tych, kto caluje rece w tym czasie, kiedy je ukladaja na glowie, nie osieniajac je znamieniem (chrztem); a takze tych, kto po jedzeniu w dzien lub wieczorem blogoslawia wino i przekazuja go tym, kto siedzi za stolem, nazywajac to blogoslawieniem weracha; jezeli ktos zna, ze w okreslonym miejscu ludzi robia zebrania dla dokonania sluzby, czytania Biblii, napisanej na miejscowym dialekcie lub dokonanie innych obrzedow zydowskich, jezeli na kogos zostana nalozone reki bez znamienia (chrzestnego) i powiedziane okreslone slowa prawa Mojzesza przed rozpoczeciem dalekej drogi. Jezeli ktos zna tych, kto spowiada symbol wiary Mojzesza, oczekujac przyjscia Mesjasza, twierdzac, ze nasz Zbawiciel Jezus Chrystus nie przychodzil na ziemie, i oczekuja przyjscia Eliasza, ktory odprowadzi ich do ziemi obiecanej; jezeli ktos zna cos o ludziach, ktory w transie opowiadaja, ze byli na niebiosach, i aniol prowadzil ich po zielonym lakom, mowiac, ze to jest ta sama ziemia, co byla zachowana dla wszystkich nawroconych, ktorzy powinni byc wyzwoleni z niewoli, w ktorej sie znajduja; jezeli ktos zna o osobie lub osobach, nawet dzieciach i wnukach nawroconych, im powinno byc zabroniono znajdowac sie w publicznych miejscach; nosic zbroje, a takze ubranie z cienkich tkanin, ozdobionych zlotem, srebrem koralami i innymi drogimi kamieniami, wykorzystanie innych przedmiotow, ktore jest im wzbronione miec; i jezeli ktos zna, ze ktos ma konfiskowane& meble, pieniedzy, zloto, srebro lub inne kosztownosci, co nalezeli ukaranemu za herezje. Wy wszyscy, pobozni chrzescijanie, co widzieli czy slyszeli, lub znacie, ale nie chcecie powiedzic o tym szkodzac swym duszom, myslac, ze jestescie przebaczeni z laski ojca naszego niebianskiego dzieki waszym klatwom i darom, jestescie narazeni na wylaczenie z kosciola i inne powazne kary zgodnie z istniejacymi prawami; takim czynem bedziecie przesladowani wszystkimi mozliwymi sposobami jak odlaczonych od kosciola za rozpowszechnienia herezji; ale chcac uratowac wasze duszy, poniewaz Pan nie chce smierci grzeszniku, a tylko powrotu go do zycia; niniejszym my czastkowo powstrzymujemy dzieje praw, co was osadzaja, przyjetych w stosunku do was poprzednimi inkwizytorami na czas trwania tego edyktu, dzieki ktoremu wymagamy, prosimy i nakazujemy wam byc poslusznymi pod zgroza calkowitego wylecenia w ciagu dziewieciu dniej od tego momentu, kiedy niniejszy edykt zostanie przeczytany wam lub o ktorym dowiedziecie sie w kazdy mozliwy sposob, opowiedziec wszystko, co znacie, widzieliscie, slyszeliscie sami lub od innych o wyzej wspomnianych rzeczach lub ceremoniach, osobiscie stac przed nami, zeby wyglosic i oswiadczyc o tym, co slyszeliscie sami lub od innych bez poprzedniej umowy z kims i bez swiadectwa nieprawdziwego przeciwko komukolwiek. W kazdym innym przypadku, po zakonczeniu wyznaczonego okresu zostana odnowione kanoniczne typy kar zgodnie z prawem; przeciwko wam zostana przyjete zachody, skierowane na wylaczenie z kosciola na podstawie danych dokumentow; i dzieki temu wylaczeniu zostaniecie publicznie oskarzeni; i jezeli po nastepnym okresie dziewieciu dniej bedziecie upierac sie w swym odstapieniu, zostaniecie wylaczeni ze swietego kosciola i jego sakramentow, oddane anatemie, przeklete i oddzielone od niego jak pomocniki diabla. Nakazujemy wikariuszom, rektorom, kapelanom i innym osobom duchowym uwazac wyzej wspomnianych ludzi wylaczonymi i przekletymi, jak tymi, kto wezwal na siebie gniew Wszechmogacego Boga i swietej panny Marii, jego Matki, apostolow Swietego Piotra i Swietego Pawla i wszystkich swietych, i niech padna na tych odstepcow, ktorzy ukryli prawde i sa oskarzone w wyzej wymienionym, wszystkie kary i przeklenstwa, ktore padli na faraona i jego ludzi za nieposluszenstwo przykazaniom swietym; i niech ten wyrok przesladuje ich, jak przesladowal mieszkancow Sodoma i Gomory, ktore sploneli w ogniu; a takze jak Atana i Abirona, ktorych pochlanala ziemia za ich wielkie przestepstwa i grzechy, ktore oni popelnili, nie sluchajac Boga i powstali przeciwko naszemu Bogu; i zostana przekleci jedzenie i picie, sen i czuwanie, i wszystkie ich sprawy.

Zostana przeklete ich zycie i smierc, i ich grzechy, tak, ze diabel zostanie ich prawa reka na zawsze; ich pokoj zostanie zaklocony grzechami, a dni ich zycia nie dlugie; niech ich spadek otrzymaja inni, ich dzieci zostana sirotkami, a zony - wdowami.

Niech ich dzieci zawsze beda w nedzy, i nikt im nie pomoze; niech zostana odlaczeni od swego domu, a ich skarb wezma inni; i niech nikt nie pocieszy ich; niech ich dzieci zostana zlamane i wygnane, a ich imiona starte; a pamiec o ich grzechach na zawsze zostanie w swietej pamieci. Niech pokonaja ich wrogi i zabiora wszystko, co maja, i niech oni chodza od domu do domu i nie znajduja pokoju. Niech ich modlitwy zostana przeklenstwami, niech beda przeklete ich chleb i wino, mieso i ryby, owoce i inne jedzenie, tak samo, jak i ich domy, w ktorych oni zyja, ubranie, ktore nosza, bydlo, na ktorym jezdza, posciel na ktorej spia, i stoly z obrusami, za ktorymi siedza.

Niech zostana oddane oni Szatanowi i Lucyferowi, i wszystkim diablom w piekle, i ci zostana ich dowodcami, i beda obok nich w dzien i w nocy. Amen. A jezeli ktos bedzie upierac sie po wyznaczonym okresie, beda oni uwazane heretykami i doprowadza do wylaczenia z kosciola i przeklenstwa, i do nich zostano przemienione te same kary, co i do heretykow, i do tych, ktorych podejrzewaja w herezji. Zostalo wydane___marca tysiac piecset dwunastego roku Pana Boga naszego".

Nulla omoveat sub pena excommunicationis.

(Dopelnienie: pokuta nie bedzie uwazana prawdziwa, jezeli odbedzie sie po wstapieniu w sile wyroku o wylaczeniu z kosciola, ktoremu moze byc poddany heretyk).

(Dopelnienie: wszystkich, kto zna cos o wyzej wymienionych rzeczach, lub o kazdej innej herezji i nie zwraca sie, zeby zglosic to, tak samo jest wylaczony z kosciola i nie moze spowiadac sie swym kaplanom).

El doctor De Mandato sue Palacio, inguisidor. Reverende paternitatis, Petrus Sorell, notarius.

Kościół/doktryna	Nauka o Bogu	Struktura organizacyjna	Chrzest	Sobota	Nowi	Dni święte	Komunia/Pascha	Prawa jedzenia
rtPawło-Efezjańska (z 30 roku ne)	Biblijnie-initariańskia	Preswitarjańska i kwazi-episkopalna	Dorosłych	Przestzregali	Przestrzegali	Przestrzegali	Kwartodecymańskie	Tak
Smirnsko-Lionska (2-9 wieku)	Biblijnie-initariańskia	Preswitarjańska i kwazi-episkopalna	Dorosłych	Przestzregali	Przestzregali	Przestzregali	Kwartodecymańskie	Tak
Pawlikijańska	Biblijnie-initariańskia	Kwazimilitarajska	Doroslych .	Przestrzegali	Trudno się upewnić	Przestrzegali	Kwartodecymańskie	Tak
Franko-hiszpańsko-walensiańska lub sabbatyczna (albig. 9-15 wiek)	Biblijnie-initariańskia	Francuzka: episkopalna nonierarchiczna. Hiszpańska: preswiteriańska.	Doroslych	Przestrzegali	Pod czas prześladowań tajne	Przestrzegali	Kwartodecymańskie	Tak
Centralnie pre reformacko-waldensiansko-sabbatatska	Biblijnie-initariańskia	Preswitarjańska, t.z. synod równych liderów	Doroslych	Przestrzegali	Pod czas prześladowań tajne	Przestrzegali	Kwartodecymańskie	Tak
Centralnie postreformacka waldensyjska (16 wiek i później)	Kwazi - trynitarna	Zmieszana do faktycznego zniknięcia	Dorosłych	Z początkiem Reformacji mieli służby w niedzielę	Nie	Nie	Pascha (w piątek - ukrzyżowanie, w niedzielę - Zmartwychwstanie)	Nie
Wschodnio-europejska sabatatska (z 11 wieku)	Biblijni- unitariańska	Preswiterjańska na podstawie regionów	Dorosłych	Przestrzegali (ci, co przestrzegali niedzielę odeszli w 1579)	Przestrzegali	Tak	Kwartodecymańskie	Tak
Prereformacka anabaptystska/lolardska	Biblijnie-unitariańskie	Preswitoriańska. Rozłam w 15 wieku.	Doroslych	Przestrzegali (ci, co przestrzegali niedzielę odeszli w 1579)	Nie ma protokolów	W stosunku prereformycji albigojcy	Kwartodecymańskie	Tak
Post reformacka baptystska	Zmieszana (wczesne unitarzy baptyści siódmego dnia)	Zmieszana	Doroslych	Zmieszane podejście	Nie	Nie notowano	Wielu przyjęło Paschę	Mieszanina
Amerykańska baptystska (z 17 wieku)	Zmieszana	Zmieszana	Doroslych	Zmieszane podejście	Nie	Nie notowano	Wielu przyjęlo Paschę	Mieszanina
Adwentyści siódmego dnia (19 wiek i dalej)	Unitariańskia do czasu, kiedy w 1931+58 po Urii Smithu przyjęli Trójcę	Konstytucyjno-preswitariańska	Dorosłych	Przestrzegano sobotę	Nie	Zgodzili się, ale nie przestrzegali	Pascha (w piątek ukrzyżowanie), po rozłamie	Tak
Kościół Boga (SD)	Unitariańska	Konstytucyjno-preswitariańska	Doroslych			Przestrzegali	Nie	Tak
Swiatowy kościół Boga (wcześniej Radio Kościół Boga)	Unitariańska do rozlamu i do 1955 roku. slabo określona unitariańsko-diteistyczna-bibitaryjna mieszania do 1994 roku. wieli dzialów.	Konstytucyjnie-preswitariańska od rozłamu CD. Konstytucja i wybory bezprawnie zniesione. Dzisiaj korporatywna hijerarchia z wieloma odgalezieniami	Doroslych	Przestrzegali do 1996 roku. teraz niedzielne służby. Oddzialy przestrzegają sobotę.	Nie.	Tak. Nie zawsze przestzregają Falowy Snop.	Kwartodecymańskie na podstawie kalendarza judejskiego razem z niepoprawną strukturą Paschy. w 1996 nie przestrzegają na niektórych terenach.	Tak
lparChrześcijańskie kościoły Boga	Biblijnie-unitariańska	Konstytucyjno-preswitariańska	Dorosłych	Przestrzegają	Przestrzegają	Przestrzegają	Kwartodecymańskie	Tak

PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA