Chrześcijańskie Kościoły Boga
Sakramenty Kościelne
[150](
Wydanie 1.0 20010405-20010405)
Chrześcijańskie Kościoły Boga
PO Box 369, WODEN ACT 2606, AUSTRALIA
E-mail: secretary@ccg.org
(
Wszystkie prawa zastrzeżone ã 1998 Wade Cox)Niniejsz
y artykuł bez zmian i opuszczeń może być kopiowany i kolportowany. Podanie imienia iadresu wydawcy oraz znaku praw autorskich jest obowiązkowe. Kolportowane kopie są
bezpłatne. Krótkie cytaty mogą być włączane do artykułów krytycznych lub recenzji bez
naruszenia praw autorskich.
Ten artykuł można znaleźć w Internecie pod adresem:
http://www.logon.org oraz http://www.ccg.org
Sakramenty Kościelne
Takie pytanie fundamentalne, jak pytanie o sakramentach jest ważne dla każdego chrześcijanina. Współczesne Chrześcijaństwo Prawosławne zostawia za sobą dokonywanie wielu sakramentów. Na przykład chrześcijaństwo katolickie w różnych formach, takich jak anglikanie, rzymianie lub prawosławni starają się za pomocą sakramentów kościoła kontrolować życie człowieka, w ten spos
ób uzgadniając życie rodzinne z nowym testamentem i zostawiając za sobą prawo godzić religii konkurujące.Rządzenie to odbywa się na poziomie sakramentu, co widać w nazwach, takich jak Sakrament Ślubu i Pogrzebu, Komunia święta. Twierdzenia te zmniejszają nieco zasady do istnienia takich sakramentów i zależą od szeregu nie biblijnych przypuszczeń teologicznych.
Ślub
Pierwsze przypuszczenie nie biblijne dotyczy sakramentu Ślubu. Sprawiedliwe będzie twierdzić, że małżeństwo jest święte, ale nie zbyt prawidłowym będzie twierdzić, że małżeństwo jest sakramentem kościelnym, zawierając treść jednej z jego funkcji.
Twierdzenie, że śluby zawarte poza kościołem nie są ważne względem Pana i Jezusa Chrystusa, jest błędne. Pierwszą zasadą jest to, że zgodnie z prawem dla uświęcenia ślubu rodzice powinni dać swoją zgodę na jego zawarcie. Napisano to w księdze Wyjścia 22:17. Powinno to się odbywać w obecności świadków, jak to widzimy w księdze Rut 4:1-11 i Izajasza 8:1-3. W żadnym miejscu Pisma Świętego nie wspomina
się zależność ważności ślubu od Kościoła i duchowieństwa. Zaślubiny są wpół małżeństwem (Mat. 1:18; Lk. 1:27) i odbywa się z Duchem (Jez. 16:8). Biblia osądza bezżenność w Księdze Sędzi 11:38; Izajasza 4:1 i Jeremjasza 16:9; ale Paweł robi wyjątek w swoim liście do Koryntian 7:7-8, 24-40. Dlatego było dużo powodów, spowodowanych tradycjami tego czasu i potrzebami Kościoła. Temat ten będzie dokładnie rozglądano w pracę Ślub. Stosunek Chrystusa do rzeczywistości małżeństwa jest pokazany w jego kazaniu do samarytanki w Ewangelii od Jana 4:16-18.Ewangelia Jana 4:16-18
(16) A On jej odpowiedział: Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj. (17) A kobieta odrzekła Mu na to: Nie mam męża. Rzekł do niej Jezus: Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. (18) Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą.
Tutaj ślub między narodami, a także rozwód wydają się ważne, ale de facto oni nie byli uznane.
Obowiązki ślubne są obowiązkami przed Bogiem, jak to pokazuje Powtórnego Prawa 13:6-10, Ewangelia wg. Mateusza 19:29 i Łukasza 14:26 i dlatego ślub nie może związywać po śmierci (Mat. 22:29; Mk. 12:24-25). Więc Kościół, co próbuję przywłaszczyć to prawo postępuje niewłaściwie.
Żeby zademonstrować świętą naturę tej instytucji proponujemy trzy przykłady. Pierwszy dotyczy Adama i Ewy.
Rodzaju 2:23-24
(23) mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. (24) Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.
Za czasów Abrahama instytucja małżeństwa była ważna dla wszystkich narodów, i o tym świadczy przykład Faraona i Saraj (Rodzaju 12:11-20), a także Abimelec
ha i Saraj.O instytucji ślubu, a także zaręczyn wspomina prawo Mojżesza (Wyjścia 22:16-17).
Ograniczenia, co istniały w stosunku małżeństwa mają świecką naturę, sięgając korzeniami do tradycji narodów i plemion (Liczb 36:8).
Takim czynem prawo narodów na ślub jest prawem, poprzedzającym Kościół i od niego nie zależnym.
Pogrzeb (ostatnie pomazanie)
To, co my rozumiemy, jako ceremonię pogrzebową, należy do doktryny nie biblijnej, co pochodzi od koncepcji kontroli Kościoła nad duszą człowieka po śmierci. W rzeczywistości Kościół nie posiada władzy zapisywać na niebie imiona ludzi. Zmartwychwstanie jest dzielone na pierwsze i drugie. Pierwsze należy tym, kto jest wspomniany w Apokalipsie 20:4-6. Są to święci, którzy przestrzegali Przykazania Boga i Wiarę
i świadectwo Mesjasza, to znaczy Jezusa Chrystusa (Apok.12:17; 14:12; 22:14). To Zmartwychwstanie zawiera 144,000 zapisanych (Apok. 7:2-8) i Wielkiego Tłumu (Apok. 7:9). Wszyscy inni zostaną wskrzeszone pod czas drugiego Zmartwychwstania (Apok. 20:7-15).Kościół nie posiada innej władzy oprócz tego, żeby pokazać człowieku to, co jest grzechem. W swoim pierwszym liście do Koryntian 5:5 Paweł tak właśnie i postępował, dając człowieku możliwość uratować się. Obłudnik wyraził skruchę i ponownie wszedł do Kośc
ioła. Kościół jednak nie posiada pełnomocnictwa, żeby kontrolować człowieka po śmierci, kierując go w to, czy inne miejsce. Chrześcijanin nie ma świadomości po śmierci. Teoria o tym, że dusza idzie na niebo była doktryną kultów gnostycznych i tajnych. Justin Martyr mówił, że właśnie według tej różnicy można odróżnić chrześcijan od nie chrześcijan (Justin Martyr, Apology, również patrz pracę Zmartwychwstanie (143)).Nie zważając na przepisy biblijne doktryna Duszy stała się częścią systemu prawosławia, ponieważ mogła być wykorzystana dla kontroli człowieka Kościołem, a znaczy i państwem. Kościół Boga nie wygłasza o swojej kontroli nad człowiekiem po jego śmierci. Pokutowanie grzechu za pomocą spowiedzi i odpuszczeniu dotyczy tylko chrztu i zbawienia. Odpuszc
zenie grzechu należy do sfery uregulowania stosunków między Bogiem a człowiekiem poprzez pomazańca Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Każdemu człowieku głową jest Chrystus, a Chrystusa - Bóg (1 do Koryntian 11:3). Pogrzeb przeznaczony, żeby pokazać szacunek do ciała. Oni nie mogą określać miejsce człowieka po śmierci.Komunia święta
Doktryna Eucharystii lub komunii świętej jest bazowana na doktrynie kościelnej o tym, że sakrament wieczerzy Pana może być przenoszony z corocznego święta Paschy na służbę co tygodnia. Takie podejście bazuje się na ceremonii wieczerzy Pana i spożycia prosfor, co było praktykowane jeszcze przez lewitów.
Prosfora, nazywana Chlebem świętym (i Sam. 21:6) miała znaczenie specyficzne. Wskazanie co do jej użycia znajdujemy w Księdze Kapłańs
kiej 24:5-9.Kapłańska 24:5-9
(5) Następnie weźmiesz najczystszej mąki i upieczesz z niej dwanaście placków. Każdy placek z dwóch dziesiątych efy. (6) Potem ułożysz je w dwa stosy, po sześć w każdym stosie, na czystym stole przed Panem. (7) Położysz na każdym stosie trochę czystego kadzidła - to będzie pamiątka chleba, ofiara spalana dla Pana. (8) Każdego szabatu przygotują to przed Panem jako dar nieustanny od Izraelitów, jako wieczne przymierze. (9) To będzie dla Aarona i dla jego synów. Będą to jedli
w miejscu poświęconym. Jest to rzecz najświętsza dla niego spośród ofiar spalanych dla Pana. Ustawa wieczysta.Prawo to jest związane z Szabatem lub Sobotą. W ten dzień na stół były łożone prosfory (Wyjścia 40:22-23). Pierwsze prawo jest związane z Namiotami, stołem i świecznikiem. Świątynia miała dziesięć świeczników, każdy na oddzielnym stole.
Prosfory byli potrzebne Bogowi stale (Wyjścia 25:29-30 i 2 Kron. 2:4).
Wyjścia 25:29-30
(29) Uczynisz także misy i czasze, dzbanki i patery do składania ofiar płynnych. Uczynisz je ze szczerego złota. (30) Będziesz zawsze kładł na stole przede Mną chleby pokładne.
Finansowanie prosfor odbywało się za rachunek corocznych zborów, jak widzimy w Nejemjasza 10:23. Byli wypiekane Lewitami (1 Kron. 9:32; 23:29).
Sytuacja ta w namiocie jest regulowana Wyjściem 26:35 i 40:22. Opis otoczenia również odnajdujemy w wyjściu 37:16 i Liczb 4:7. Procedurę oświecenia stołu Prosfory znajdujemy w Wyjściu 30:26-29.
Wyjścia 30:26-29
(26) I namaścisz nim Namiot Spotkania i Arkę Świadectwa, (27) i stół oraz wszystkie jego naczynia, a także świecznik z wszystkimi przyrządami należącymi do niego, ołtarz kadzenia (28) i ołtarz całopalenia z tym wszystkim, co do niego należy, kadź i jej podstawę, (29) aby się stały bardzo święte; i
stanie się święty każdy, ktokolwiek się ich dotknie.Upominanie o przemieszczeniu stołu z Prosforą znajdujemy w Liczb 4:7, 15. Nikt pod strachem śmierci nie powinien je dotykać. Dawid nieprawnie zjadł prosgorę (1 Sam. 21:6; Mat. 12:3-4; Mk. 2:25-26; Łk. 6
:3-4).Kapłanie we wszystkich ośmiu przypadkach spożywali prosfory. Tekst Księgi Kapłańskiej 7:9 zwraca się do ofiarowania mięsa (hebrajskie "mincha" (minhah)), które również miało być spożyte przez kapłanów, oprócz części pamiętnej (Kapłańska 2:4-10). Zasada Ta była wykorzystywana Pawłem (patrz 1 Kor. 9:13-14) razem z zasadą daną w liście do Gałatów 6:6.
Koncepcji te są podobne do chematu ofiarowania Namiotów i stanowi:
Prawo Ofiarowania zostało ustalone:
Wspomniana kolejność pochodzi od podziału obowiązków kapłana i wiernych, o czym była mowa jeszcze w Starym Testamencie. Różnica ta także tworzy podstawę doktryny Nikolaitów, która się kierowała rozdzieleniem i nadużyciem, usprawiedliwiając wywyższenie jednej klasy nad drugą.
Stary Testament w Księdze Kapłańskiej 3:1-17podaje prawa co do ofiarowania i ofiary. Konkretne i bardziej pełne instrukcji zostali dodatkowe dane kapłanom (Kapłańska3:1-17). W pierwszy kolej dotyczy to Ofiarowania przebłagalnego (Kapłańska6:24-30, 4:24-31) i prawa ofiary grzechu (Kapłańska 7:1-10; 5:1-13).
Z podanej wyżej struktury wynika, że Ofiarowanie biesiadne stoi przed Ofiarowaniem grzechu, ale Prawo o Ofiarowaniu stawi Ofiarę biesiadną ostatnią z kolei. Dokonanie różnicy w ofiarach spowodowane tym, że oni mają stosunek do komunii, i ten, kto ofiaruje, przyjmuje komunię w końcu cyklu. Takim czynem komunia stanowi proces, pochodzący od pełnego znania całego znaku. Do póki nie skończymy z naszym grzechem, nie możemy zostawać w Chrystusie. (Biblia porównawcza, komment. Do Kapłańskiej 7:11). To znaczy, że pełny cykl ofiarowania znamionował o Chrystusie i Kościele, które są wybrane, jako naos lub Kościół Boga, święty Świętych (1 Kor. 3:16). Paweł w pierwszym liście do Koryntian 5:7-8 mówił o symbolizmie grzechu i świętach Pasch i Przaśników.
1 list do Koryntian 5:7-9
(7) Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. (8) Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz - przaśnego chleba czystości i prawdy. (9) Napisałem wam w liście, żebyście nie obcowali z rozpustnikami.
Takim czynem grzech jest przebaczany do wieczerzy Pana. Pascha i Przaśniki zostają możliwymi ofiarami Chrystusa jako Ofiarowanie paschalne, kiedy został ukrzyżowany. Noc paschalna (lub pamiętna noc) wraca nas do wyzwolenia z niewoli do grzechu i dałej do niewoli Mesjasza (patrz pracę Pamiętna noc (101)). Przaśny chleb symbolizuje stan bezgrzeszny w oczekiwaniu Ducha Świętego. ofiarowanie snopa falowego (patrz pracę ofiarowanie snopa falowego (106) jest poświecone wzniesieniu i przyjęciu Chrystusa Bogiem. Pięśdziesiątnica, co się składa z pięćdziesięciu dni po ofiarowaniu snopa falowego (patrz pracę Pięćdziesiątnica na Synaju (115) symbolizuje pirwszy urodzaj wybrańców. Tak grzech jest przeniesiony w termin do Wieczerzy Pana.
świeczniki pierwszego namiotu razem z prosforami wskazywali na Kościół i dziesięć świeczników, wskazujących na Chrystusa, Siedem Kościołów i Dwaj Świadka. Dlatego symbolizm nie może być usunięty z Szabatu i Planu Zbawienia. Prosfira (głównie razem z ofiarami)była zostawiana dla duchowieństwa Lewita. Jednak wybrańcy stanow
ili nowe duchowieństwo. Duchowieństwo Melchizedeka, które było wyznaczone Chrystusem, który był arcykapłanem (Ps.110:4; Heb. 5:6, 10; 6:20; 7:10-21).Dawid, który nie był lewitom, swoim uczynkiem znamionował Izraelu przedłużenie duchowieństwa poprzez Mesjasza. Eucharystia jak cotygodniowa komunia jest związana z prawem Starego Testamentu o prosforę, która jest częścią ofiarowania. różnica między duchowieństwem a zwykłymi ludźmi jest absurdalnym i dlatego w stosunku do duchowieństwa Lewita różnica ta został
a zlikwidowana Chrystusem. To wszystko razem wskazywało na paschę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.Wybrańcy powinni byli jeść ten chleb i pić wino w pamięć o Chrystusie i dla otrzymania życia wiecznego (Jana 6:53-63). Często powstają dyskusji co do przeprowadzenia takich ceremonii. Towarzyszyła ona Pasce i zawierała mysie nóg (patrz Jana 13:3-17 i praca
znaczenie chleba i wina (100); Znaczenie mycia nóg (99) i wieczerzy Pana (103).Wieczerza Pana jest odpowiednim miejscem dla przeprowadzenia danej ceremonii. Umycie nóg jest obowiązkową częścią ceremonii.
Sakramenty Kościoła
Realnie że istnieje tylko dwa sakramenty Kościoła. Nimi są Chrzest i Wieczerza Pana.
Pierwszy sakrament Kościoła: Chrzest
Chrystus wiarygodnie chrzcił Jana (patrz Mat. 3:1-17). Jednak chrzest Jana był tylko pokutą i został powtórzony Chrystusem i apostołami, które się chrzcili razem z Janem po Pasce 28 roku AD (Jana 3:22-24), po którym Jan został rzucony do więzienia (Mat. 4:12, 17). Chrystus sam nie chrzcił Jana (Jana 4:2).
Chrzest Jana był wstępem do chrztu Ducha Świętego (Dzieje 1:5-11). Chrzest ten nie był dokonywany do Pięćdziesiątnicy (Dzieje2:1-36). Chrzest ten zamienił chrzest Jana (Dzieje19:1-7).
Dzieje 19:1-7
(1) Kiedy Apollos znajdował się w Koryncie, Paweł przeszedł okolice wyżej położone, przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów. (2) Zapytał ich: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę? A oni do niego: Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty. (3) Jaki więc chrzest przyjęliście? - zapytał.
A oni odpowiedzieli: Chrzest Janowy. (4) Jan udzielał chrztu nawrócenia, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest w Jezusa - powiedział Paweł. (5) Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. (6) A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali. (7) Wszystkich ich było około dwunastu mężczyzn.Chrzest stanowił odpowiedzialność wybrańców co do spełnienia nimi zadania nawrócenia wszystkich narodów na uczni. W rzeczywistości - to jedyne zadanie, dane Kościołowi.
Mateusz 28:19-20
(19) Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. (20) Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
Funkcja chrztu jest bazowana na pokucie dorosłej osoby przed Bogiem. pytaniu temu jest poświęcona praca
Pokuta ia Chrzest (52).Takim czynem chrzest jest pierwszym sakramentem Kościoła.
Drugi sakrament Kościoła: W
ieczerza PanaDrugim sakramentem jest wieczerza Pana. Jeżeli wybrańcy nie piją krwi i nie jedzą ciało Chrystusa, nie mogą oni wejść do Królestwa Boga (Jana 6:53-58). Tak wino dla każdego z nas jest obowiązkową częścią Wieczerzy Pana i prawo to nie może być skasowane. Dlatego pojęcie Eucharystii nie jest prawidłowym zgodnie z wielu podstawami, którymi są:
